Κάποια Κυριακή του 1995, στα φοιτητικά μου χρόνια, βρέθηκα σε ένα ανδρικό μοναστηράκι.  Απλό και φιλόξενο. Θα συμμετείχα στην αγρυπνία ξημερώντας Κυριακή. Όταν σήμανε το τάλαντο κατευθύνθηκα προς το Ναό. Στην είσοδο του Ναού συναντήθηκα με γνωστό μου ιερομόναχο.

-Ευλογείτε!.. και πήρα την ευχή του.

-Ο Κύριος! Σπύρο μου έχω μεγάλη χαρά... είπε με πειστικότητα.

-Συνέβη κάτι;.. ρώτησα απλά.

-Θα συμβεί! Κυριακή ξημερώνει και θα κοινωνήσω... απάντησε με φυσικότητα.

-Ναι δίκαιο έχετε... είπα και μπήκα στο Ναό.

Ξεκίνησε η ακολουθία. Έβλεπα πρόσωπα με γνήσια χαρά. Κοινωνήσαμε. Άρχισε η επιστροφή στα κελάκια μας. Έψαχνα τον γνωστό μου μοναχό να ανταλλάξω κάποια σκέψη. Τον βρήκα στους διαδρόμους.

-Πάτερ ευλογείτε! Θέλετε να μιλήσουμε για λίγο;... ρώτησα με θάρρος.

-Άκου Σπύρο μου. Όταν κοινωνούμε, πάμε για λίγο απόμακρα, μόνοι μας, για να χαρούμε τον Χριστό. Θα σε ειδοποιήσω. 25 χρόνια μετά, ξημερώνοντας μια άλλη  Κυριακή, σκέπτομαι πόσο μας στηρίζουν τέτοιες μορφές.

Να χαίρονται για τον Χριστό και να ηρεμούν με τον Χριστό.(!) Ευτυχώς που υπάρχουν.

π.Σ