Μια ημέρα του χειμώνα  αγχωμένος και βιαστικός έφθασα στο μετρό "Πλακεντίας"  και αμέσως  αναζήτησα ταξί  για να μεταφερθώ γρήγορα στο Ναό.Το βρήκα εύκολα.Καλησπέρισα τον οδηγό.Του είπα τον προορισμό. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ακούγονταν στη διαπασών οι ειδήσεις της ημέρας. Ένταση...απεργίες...επεισόδια.. πολλά ονόματα  και γενικότερη  ακαταστασία.  Καποια στιγμή  μου λέει ο οδηγός:

-Πάτερ τί έχεις να πεις  για όλα αυτά;

Τον παρακάλεσα να κλείσει για λίγο το ραδιόφωνο  και του είπα:

-Έχεις υγεία;
-Ναι.
-Οικογένεια;
-Ναι.
-Παιδιά;
-Ναι.
-Το ταξί είναι δικό σου;
-Σε αγαπά η σύζυγος;
-Πολύ.
-Αδελφέ μου, μ' αυτά να ασχολείσαι. Αυτά να φροντίσεις.  Τα άλλα που ακούς  "αύριο"δεν θα υπάρχουν.
Η οικογένειά σου...
Τα παιδιά σου...
Η εργασία σου..
Η υγεία σου...
Είναι δώρα που πρέπει  να τα φροντίσεις  και να σε κάνουν πανευτυχή. Έφτασα στο προορισμό  Με ευχαρίστησε. Μπήκα στο ναό.Είδα την Αγία Τράπεζα του Ναού μου. Είναι η δική μου  πρώτη χαρά.  Σκέφθηκα,ότι όλοι μας  έχουμε χαρές,  που δεν τις υπολογίζουμε,  όσο πρέπει. Και όμως δίνουν χαρά ανεξάντλητη. Πόσα έχουμε  να σκεφθούμε  γι'αυτές τις χαρές  που αντέχουν.

Δ.