Πρίν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀνέβη ὁ Κύριος μας στὸ σταυρό, ἐκείνη τή Μεγάλη Παρασκευή, μίλησε γιὰ σταυρό. Μίλησε βέβαια μὲ ἔννοια ἀλληγορική. Μίλησε σύμφωνα μὲ ὅσα ἐγνώριζαν τότε οἱ σύγχρονοί Του γιὰ τὸν σταυρό, ὡς φοβερὸ καὶ ἀποτρόπαιο ὄργανο θανατικῆς καταδίκης. Διότι στὶς ἡμέρες τοῦ Κυρίου ἐπὶ τῆς γῆς οἱ ἀπαισιότεροι κακοῦργοι καὶ ἐγκληματίες ἐπλήρωναν τὰ στυγερά τους ἐγκλήματα μέ θάνατο ἐπονείδιστο ἐπάνω στὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ. Ἑπομένως στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν ἀκοῦμε τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ ἀπευθύνεται στοὺς ἀκροατές του καὶ νὰ τοὺς προσκαλῆ νὰ ἀπαρνηθοῦν τὸν ἑαυτό τους, ὅσοι τελικὰ ἀποφασίσουν νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, καὶ νὰ σηκώσουν τὸ σταυρὸ τους, ἐννοεῖ, ὅτι θὰ πρέπη νὰ εἶναι ἀποφασισμένοι γιὰ ὅλα, γιά κακουχίες, ἀκόμη καὶ γιά τὸ θάνατο, τὸν πιὸ ὀδυνηρὸ μάλιστα, ὅπως ἦτο ὁ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ. Ἐμεῖς ὅμως σήμερα στὸ κήρυγμά μας δὲν θὰ προχωρήσωμε στὰ βαθειὰ νοήματα περὶ τοῦ σταυροῦ. Θὰ μείνωμε στὴν ἐπιφάνεια. Δηλαδὴ στὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ὅπως τὸ γνωρίζομε οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Καὶ συγκεκριμένα, πῶς ἔχει το θέμα γιά τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ μέσα στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς οἰκογένειας. Ἀνέκαθεν οἱ χριστιανοὶ διακρίνονταν ἀπὸ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Ὅσοι ἐπιδεικτικὰ ἀπέφευγαν νὰ τιμήσουν ἐκεῖνο τὸ ἱερὸ σύμβολο, ποὺ εἶναι «ὁ φύλαξ τῆς οἰκουμένης… τῶν πιστῶν τὸ στήριγμα… τῶν ἀγγέλων ἡ δόξα», τὴν ἴδια στιγμὴ ὁμολογοῦσαν τρόπον τινὰ καὶ τὴν ἀπιστία τους. Τὴν προσυπέγραφαν αὐτοστιγμεί.. Τί συμβαίνει σήμερα στὴν οἰκογένειά μας; Δυστυχῶς μερικὰ παιδιὰ ἔχουν ἀντικαταστήσει τὸ πανσεβάσμιο σύμβολο τῆς ὑπερτάτης Θυσίας τοῦ Λυτρωτοῦ μας μὲ ἄλλα σύμβολα, κάποτε ἀναξιοπρεπῆ καὶ ἀνόητα. Ὅπως γιὰ παράδειγμα εἶναι τὰ λεγόμενα ζώδια. Ἤ ἀκόμη μέ ἕνα τύπο, σχέδιο σταυροῦ, ποὺ διαστρεβλωμένος, ὅπως εἶναι ἐκ κατασκευῆς, μόνο τὸ σταυρὸ τῶν χριστιανῶν δὲν ἐνθυμίζει. Κατόπιν παρατηροῦμε μὲ θλίψη, ὅτι καὶ στὸ τραπέζι, πρὶν νὰ ἀρχίσουν νὰ τρῶνε τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας, ὄχι μόνο δὲν λένε δυὸ λόγια προσευχῆς, κάποια εὐχαριστία στὸν Πανάγαθο γιὰ τὰ ἀγαθά Του, ποὺ σὲ λίγο θὰ ἀπολαύσουν, ἀλλὰ οὔτε τὸ σταυρό τους δὲν κάμουν.

Οἱ ξένοι, οἱ ἀλλόδοξοι χριστιανοί, ὅσοι ἀκόμη πιστεύουν στὸν Χριστό, πρὶν νὰ γευθοῦν τὸ φαγητό τους, ψελλίζουν δυὸ λόγια ἁπλὰ εὐχαριστίας στὸν Μεγάλο Δωρεοδότη Θεό. «Θεέ μου, σὲ εὐχαριστοῦμε ὅλη ἡ οἰκογένειά μας γιὰ τὰ ἀγαθά μας, πού μᾶς ἐχάρισες σήμερα». Ἐμεῖς, ποὺ ἔχομε τὴν ὡραία Εὐχὴ «Χριστὲ ὁ Θεὸς εὐλόγησον τὴν βρῶσιν καὶ τὴν πόσιν τῶν δούλων Σου…», σπανίως τὴν ἐπαναλαμβάνομε. Τουλάχιστον νὰ κάναμε εὐλαβικὰ τὸ σταυρό μας, τὸ σταυρό μας ποὺ θὰ ἀντικαθιστοῦσε τὰ λόγια τῆς προσευχῆς… Καὶ ἀρχίζουν τὰ μέλη τῆς Ὀρθόδοξης κατὰ τὰ ἄλλα χριστιανικῆς οἰκογένειας, νὰ καταβροχθίζουν τὰ ἐδέσματα, χωρὶς σταυρό. Ἀφοῦ οὔτε ὁ πατέρας, οὔτε ἡ μητέρα τὸν κάμουν, οὔτε προτρέπουν τὰ παιδιά τους νὰ τὸν κάμουν… Τί ἀγνωμοσύνη ἀπέναντι στὸν Δοτήρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν Θεὸ! Καὶ δὲν σκεπτόμαστε τὴν στιγμὴ ποὺ ἀπολαμβάνομε τὰ γεύματα καὶ τὰ δεῖπνα μας, πόσοι συνάνθρωποί μας δὲν ἔχουν οὔτε τὸ πολλοστὸν ὅσων ἐμεῖς πλουσιοπάροχα ἀπολαμβάνομε… καὶ δὲν σκεπτόμαστε, ὅτι μήπως ἐξαντληθῆ – ἥμαρτον Κύριε! – ἡ Θεία Μακροθυμία καὶ εὑρεθοῦμε καὶ ἐμεῖς στὴ θέση αὐτῶν τῶν δυστυχῶν, ποὺ σὰν ἄλλοι Λάζαροι περιμένουν λίγο ψωμί, λίγο ρύζι, κάποιο φροῦτο ἐξωτικὸ γιὰ νὰ κορέσουν τὴν πεῖνα τους… Δὲν πρέπει νὰ προσέξουν τὸ θέμα, λοιπόν, οἱ εὐσυνείδητοι γονεῖς καὶ νὰ διδάξουν μὲ λόγια καὶ μὲ ἔργα τὰ παιδιά τους καὶ πρὶν τὸ φαγητὸ καὶ μετά, καὶ ὅταν σηκώνονται τὸ πρωὶ καὶ ὅταν τὸ βράδυ ἀποσύρονται στὸ κρεββάτι τους καὶ ὅταν περνοῦν ἔξω ἀπὸ κάποια ἐκκλησία,αὐθόρμητα νὰ σημειώνουν σωστὰ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ στὸ στῆθος τους; Μήπως ντρέπονται μικροὶ μεγάλοι τὸ σταυρὸ; Ἀκούσαμε ὅμως στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, τί εἶπε ὁ Κύριος μας γιὰ ἐκείνους ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ νιώθουν ντροπὴ τόσο γιὰ τὸν Ἴδιο ὅσο καὶ γιὰ τοὺς χρυσοὺς καὶ ἀτίμητους λόγους τοῦ Εὐαγγελίου Του. Μὲ ντρέπεσθε; εἶπε σὲ μία στιγμή. Τότε καὶ ἐγὼ ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ θεῖος Κριτὴς, θὰ αἰσθανθῶ ντροπὴ καὶ ἀποτροπιασμὸ γιὰ ὅλους ἐσᾶς, πού με ντρέπεσθε, ὅταν ἔλθω ἐν τῆ δόξη τοῦ Πατρὸς μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.

Καὶ ὅμως στὶς ἡμέρες μας διαβάζομε ὅτι οἱ ἀλλόθρησκοι Μουσουλμάνοι σὲ ὅλον τὸν κόσμο κάνουν τὸ πᾶν, ὥστε οἱ διπλανοί τους, νὰ γνωρίσουν τὴ θρησκεία τους. Ἰδίως φροντίζουν ἐπάνω στὸ μέτωπό τους νὰ εἶναι εὐδιάκριτο ἐκεῖνο τὸ κόκκινο σημεῖο, σχεδὸν σὰν πληγή, τὸ ζεμπιμπάχ (zebibah), ποὺ δημιουργεῖται ἀπὸ τὴν καθημερινὴ προστριβὴ τοῦ μετώπου των στὸ μάρμαρο κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς καὶ τῆς γονυκλισίας. Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί, ἄς προσέξωμε τὸ σημεῖο αὐτό. Καὶ μὲ ἀγάπη καὶ ἐπιμέλεια ἄς διδάξωμε τὰ παιδιά μας πάντοτε νὰ κάμουν εὐλαβικά τὸ σταυρό τους, ὡς ἐλάχιστη μαρτυρία τῆς πίστεώς μας καὶ ἐλάχιστη ἔνδειξη ἀγάπης στὸν Σταυρωθέντα γιά μᾶς Λυτρωτή μας. Ἀμὴν!

Τοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ