«...Κύριε “πρόσθες ἡμῖν πίστιν”. Ἄν αὐτό τό ἔλεγαν οἱ Ἀπόστολοι πού Σέ εἶχαν κοντά τους, Σ’ ἔβλεπαν, Σέ ἄκουγαν, τί νά πῶ ἐγώ; Ἐγώ πού ζῶ σ’ ἕναν κόσμο ἀλλοπρόσαλλο, Θεέ μου, ὅπου τά ἔνστικτα σκότωσαν τή λογική, ὁ ρυθμός τῆς ζωῆς ἔσπασε τά νεῦρα, καί τά εἴδωλα ἔκρυψαν τή θέα Σου ἀπό τά κουρασμένα μάτια μας; “Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστία”, Ἰησοῦ μου, “πρόσθες μοι πίστιν”.

Διάλυσε τήν ὀμίχλη τῆς ἀμφιβολίας. Ἐξαφάνισε τούς δισταγμούς. Δῶσε μου τή βεβαιότητα τῆς παρουσίας Σου. Μίλησέ μου. Λύσε τή σιωπή. Δείξε μου ἕνα σημάδι πού νά πείθει τό ἀνήσυχο πνεῦμα μου γιά τήν ὕπαρξή Σου. “Εἰσάκουσον τῆς φωνῆς μου”. “Καί ἡ κραυγή μου πρός Σέ ἐλθέτω”. “Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστία”».

Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου