Ο Δαίμονας δεν μπορεί να πάει πουθενά χωρίς την άδεια και την παραχώρηση του Κυρίου. Αυτό να το ξέρουμε. Γι' αυτό να 'χομε μεγάλη πίστη στον Ιησού και να ακούμε και να κάνουμε αυτά που λέει, για να μη μας οδηγεί ο Δαίμονας στις ερημιές της ταλαιπωρίας και της κολάσεως της επιγείου. Κι ο Κύριος επέτρεψε κι αμέσως βγήκε ο Δαίμων. Τα δαιμόνια ήταν «λεγεών», όπως λέει το Ευαγγέλιο, ένα σύνταγμα ολόκληρο, βγήκαν και πήγαν στα χοιρινά. Και τα χοιρινά δεν αντέχουν -όπως και όλα τα ζώα- τον Δαίμονα κι έτρεξαν και πνίγηκαν στη λίμνη.

Εμείς πώς τον αντέχομε; Θεία οικονομία είναι που τόσα χρόνια οι περισσότεροι έχομε τόσα πάθη, σύνταγμα δαιμόνων, και αντέχομε. Εδώ είναι η ευσπλαχνία του Κυρίου. Και κείνοι, που έβοσκαν τα γουρούνια, έτρεξαν στην πόλη και στα χωράφια και ανήγγειλαν το γεγονός.Κι ήλθαν όλοι από την πόλη και από τα πέριξ και παρακαλούσαν τον Ιησού να φύγει. Είδαν τον δαιμονισμένο, τον τρομοκράτη τους, να 'ναι ιματισμένος, να φορεί τα ιμάτιά του και να 'ναι φρόνιμος στα πόδια του Κυρίου. Και αυτοί, αντί να χαρούν και να προτιμήσουν τον Κύριο και να 'ρθουν κι αυτοί, προτίμησαν τα γουρούνια και τα πάθη τους και τον φόβο που γεννά η αμαρτία και η παρανομία και παρεκάλεσαν τον Κύριο να φύγει.

Κι ο Κύριος έφυγε, γιατί με το ζόρι δεν κάμει ποτέ ο Κύριος το καλό. Ζόρι και καλό δεν πάνε. Ο Κύριος είναι όντως δημοκράτης. Ομως τους άφησε το σημάδι της ευσπλαχνίας Του, τον θεραπευμένο άνθρωπο, ο οποίος Τον παρακαλούσε να τον πάρει κοντά, γιατί φοβόταν μήπως ξανάρθει το δαιμόνιο, φοβόταν τους δαιμονισμένους συμπατριώτες του και ήθελε να είναι κοντά στον Κύριο, και από αγάπη και από ευγνωμοσύνη και να 'χει ασφάλεια και να ακούει τον θεϊκό Του λόγο και προπαντός να βλέπει την πανέμορφη θωριά Του.Ο Κύριος τον άφησε εκεί και του 'πε να διηγείται όλα όσα του 'κανε ο Θεός στους οικείους του. Κι αυτός το έκαμε, έγινε ένας απόστολος στους Γαδαρηνούς, και δεν το 'πε μόνο και δεν το 'καμε στους οικείους, αλλά βγήκε σ' όλη την πόλη και την περιοχή. Ετσι είναι. Αμα κανείς λάβει τη Χάρη του Κυρίου και την ευσπλαχνία Του, δεν το κρατάει δικό του μόνο, τρέχει και το λέει παντού. Αυτό είναι υπέροχο.

Του π. Ανανία Κουστένη.