Τὸ γεγονὸς διηγήθηκε κατὰ τὸ ἔτος 2002 ἕνας Χριστιανός, ὁ ὁποῖος εἶχε παπποῦ ἕναν ἐνάρετο Ἱερέα σ᾿ ἕνα χωριὸ στὰ περίχωρα τῆς Δράμας. ῞Οταν ἦταν μικρός, διακονοῦσε τὸν παπποῦ του, τὸν παπα-Γιώργη, στὸ Ἱερὸ Βῆμα. Ὁ παπα-Γιώργης ἦλθε πρόσφυγας ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία μετὰ ἀπὸ τὶς σφαγὲς στὴ Σμύρνη καὶ τὸ κάψιμο τῆς πόλης.῏Ηταν δέ, ἂν καὶ ἀγράμματος, εὐλαβέστατος. Τὸ ἐκκλησάκι τοῦ χωριοῦ ἦταν πτωχό, μὲ δάπεδο κακοστρωμμένο ἀπὸ πρόχειρες πλάκες, καὶ ὁ παπα-Γιώργης, κάθε τόσο σκόνταφτε σ᾿ αὐτές. ῞Ενα Σάββατο ποὺ λειτουργοῦσε μὲ πέντε-ἕξι πιστούς, στὴ Μεγάλη Εἴσοδο σκόνταψε καὶ παρ᾿ ὀλίγον νὰ σωριαστῆ κάτω μὲ τὰ Τίμια Δῶρα.

῾Ο ἐγγονός του τότε εἶδε ξαφνικὰ μιὰ ὁλόλαμπρη Κυρία νὰ τὸν συγκρατῆ γιὰ νὰ μὴ πέση, καὶ νὰ τοῦ λέγη: “Μὴ φοβᾶσαι... σὲ κρατῶ καλά... προχώρα...”. Τρέμοντας ὁ παπα-Γιώργης ἀπὸ τὴν ἱερὴ συγκίνησι, εἰσῆλθε μαζί Της στὸ ῞Αγιο Βῆμα. Ἐκείνη ἔκλεισε τὰ βημόθυρα τῆς ῾Ωραίας Πύλης καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ θυμιατὸ γιὰ νὰ θυμιατίση, ὅταν τὰ Τίμια Δῶρα τοποθετήθηκαν πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα. Ὁ μικρὸς ἐγγονὸς τὰ ἔβλεπε ὅλα κατάπληκτος, ἄφωνος καὶ θαμπωμένος ἀπὸ τὴν ἀκτινοβολία τῆς μεγαλόπρεπης Ἐκείνης Κυρίας. Ἡ ψυχούλα του –καὶ δὲν τὸ ξεχνάει αὐτό– πλημμύρισε ἀπὸ ἱερὸ θαυμασμὸ καὶ δέος. Καθόλου ὅμως δὲν κατάλαβε πῶς τὸ θυμιατὸ ποὺ κρατοῦσε μὲ τὸ χεράκι του, βρέθηκε στὰ χέρια τῆς ὁλόλαμπρης Ἐκείνης Κυρίας, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Βασίλισσας τῶν Οὐρανῶν!Συνῆλθε ὁ μικρὸς καὶ εἶδε τὸν παπποῦ του νὰ κλαίη. Σὲ κάθε αἴτησι, ἐκφώνησι καὶ Εὐχὴ ποὺ διάβαζε, συνεχῶς ἐπανελάμβανε τὴ λέξι “Παναΐα μου”. “Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον... Παναΐα μου”. “ ῎Αγγελον εἰρήνης... Παναΐα μου”. “Διὰ τῶν οἰκτιρμῶν... Παναΐα μου”.

“῎Αξιον καὶ δίκαιον σὲ ὑμνεῖν... Παναΐα μου”. Στὸν Καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων, τὸ ἴδιο. Εἰδικώτερα στὸ “ Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας...”, ἐκεῖ λυγμοί, δάκρυα πολλὰ καὶ πολλὲς φορὲς “Παναΐα μου”. Καὶ αὐτὸ συνεχίσθηκε μέχρι τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας. ᾿Αφοῦ ἔκανε καὶ τὴν Κατάλυσι τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου, εἶπε στὸν ἐγγονό του: “Δὲν θὰ πῆς σὲ κανέναν ὅ,τι εἶδες καὶ ἄκουσες... σὲ κανέναν, γιατὶ ἡ Παναΐα θὰ σοῦ κόψη τὴ γλῶσσα...”.