Είναι γνωστή η παραβολή του σπορέως, (κατά Λουκάν κεφ. 8 στ 4-15) – ο Σπείρων, ο Γεωργός είναι ο ίδιος ο Υιός του Θεού που έγινε άνθρωπος για χάρη μας. Ο σπόρος είναι ο Λόγος του Θεού, που τον ρίχνει απλόχερα ο γεωργός και που αυτός πέφτει :
α) στον δρόμο (=σε σκληρόκαρδους και δύστροπους ανθρώπους) και είτε καταπατήθηκε από τους περαστικούς είτε φαγώθηκε από τα πουλιά
β) πάνω σε βράχο (=σε ολιγόπιστους) όπου λίγο έπιασε ρίζα, αλλά αμέσως ξεράθηκε
γ) ανάμεσα σε αγκάθια και αγριόχορτα, (=σε πολυάσχολους με βιοτικές και υλικές μέριμνες) και πνίγηκε αφού αναπτύχθηκε μαζί με αυτά.
δ) σε εύφορη γη, (=σε καλοπροαίρετους και δεκτικούς) όπου και τελικά καρποφόρησε και έδωσε καρπό εκατονταπλάσιο.

Α) Πως γίνεται ο Σπείρων να μην προσέχει που ρίχνει τους σπόρους του, ώστε αυτοί να μην πηγαίνουν χαμένοι σε άγονη γη, και
Β) Πως γίνεται αφού ο σπόρος είναι αξεπέραστης ποιότητας, καλός και εγγυημένος, να μην καρποφορεί παντού, όπου και αν πέσει;

Ως προς την πρώτη απορία: Επειδή η αμαρτία μας έβγαλε από τον Παράδεισο, βγήκε ο ίδιος ο Κύριος να μας συναντήσει. Και δεν έκανε καμία διάκριση, κανέναν δεν απέκλεισε από τις Αλήθειες Του, κανέναν δεν έδιωξε, κανέναν δεν αποπήρε, ό,τι και αν είναι, ό,τι και αν κουβαλάει, κανέναν δεν ήλθε για να τιμωρήσει. Αντίθετα ήλθε για να φροντίσει την γη της καρδιάς μας, ήλθε για να σπείρει σε αυτήν τον λόγο της ευσέβειας, έρχεται στην γη να περιοδεύσει από πόλη σε πόλη, από ψυχή σε ψυχή και να σπείρει άφθονο ΣΕ ΟΛΟΥΣ τον σπόρο της θεϊκής του αλήθειας. Ο Ιησούς δεν κήρυττε ως απεσταλμένος του Θεού, όπως οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά ως αυθεντία αφού αυτός είναι ο παντογνώστης και παντοδύναμος Θεός.

Ως προς την δεύτερη απορία: Η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στο χωράφι που δέχεται τον σπόρο, στην ανθρώπινη ψυχή. Ο Θεός είπαμε δεν αποκλείει κανέναν. Η αγάπη Του, αγκαλιάζει τους πάντες.  Η πνευματική όμως καλλιέργεια εξαρτάται κυρίως από την θέση που παίρνει ο κάθε ένας, έναντι του Θεού και του λόγου του. Για αυτό και ο σπόρος που θα πέσει σε εύφορο χωράφι, ακόμα και αυτός, για να βλαστήσει, για να δώσει καρπό, χρειάζεται ένα περιθώριο χρόνου, χρειάζεται υπομονή. Η υπομονή είναι βλάστημα της ελπίδας για την αναμονή της πνευματικής καρποφορίας. Η υπομονή πηγάζει κυρίως από την εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού και στην ταπείνωση.

Βασικό βοήθημα : Ερμηνεία στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιον Στ. Σάκκου (+)

Ορθόδοξες Απαντήσεις, Οκτώβριος 2015