Πατρίδα  δεν βαρυγκωμώ που πήρες το παιδί μου

και την καρδιά μου έσφιξες και έσκισες

την ψυχή μου, μα έχω ένα παράπονο

και δεν θα σου το κρύψω σε ποια ραχούλα

θα το βρω και σε ποιο βουνό θα σκύψω,

δύο λόγια μόνο να του πω δύο δάκρυα να  χύσω.

Γιατί  μανούλα , γιατί, το κάθε τι  παλικάρι

όταν για το χατίρι σου θα πάει να το πάρει ο Άγγελος να

μην κρατά ένα Σταυρό στην μέση

και πάνω να’ ναι το όνομα και ώρα που θα πέσει;

Κι’ είπε στην μάνα την μικρή ή μάνα μεγάλη:

Οι πλαϊνοί οι φίλοι του και τόσοι σύντροφοι του,

θα του καρφώσουν τον Σταυρό για την ανάμνηση του.

Σύρε και πάρε τα βουνά κι’ όπου ίδεις

να θάλλει δάφνης κλωνάρι δροσερό,

στάσου και προσευχήσου, γονάτισε

και φίλησε γιατί’ ναι το παιδί σου.

Μα πολλά κι’ αμέτρητα της δάφνης τα κλωνάρια

αν μπερδευτείς κι’ αν ζαλιστείς,

στα τόσα παλικάρια πέτρωσε την καρδούλα σου,

και σφίξε την ψυχή σου, στον κόσμο τον αληθινό

θα το βρείς το παιδί σου.