Υπάρχει μια πυρκαγιά εκτος απο εκείνη που καει καταστρέφει και ρημάζει ανθρώπους και κτίσματα όπως και το φυσικό περιλάλλον, μια αόρατη φωτιά που κατακαίει τις ζωές όλων μας… Μια φωτιά η οποία δεν καίει υλικά πράγματα, δεν καίει δέντρα, είναι όμως εξίσου –αν όχι περισσότερο– καταστροφική από την ορατή. Αυτή η φωτιά είναι η αμαρτία.

Η καθημερινή απομάκρυνση από τον σωτήρα Χριστό. Μια φωτιά που απανθρακώνει την ψυχή, την τραβάει μακριά από την σωτηρία και την αφήνει έρμαιο των παθών. Τα ερωτήματα που προκύπτουν και σε αυτή την περίπτωση είναι τα ίδια: γιατί κάποιος να θέλει να καταστρέψει τον άνθρωπο, ποιος μπορεί να μισεί τόσο πολύ το πλάσμα του Θεού ώστε σαν άλλος εμπρηστής να βάζει την φωτιά της αμαρτίας στη ζωή μας;

Η απάντηση είναι απλή: ο διάβολος μισεί τόσο τον άνθρωπο που πλησίασε τον Αδάμ και την Εύα και έβαλε την βενζίνη της υπερηφάνειας. «Δεν έχετε ανάγκη το Θεό», τους είπε, «μπορείτε εσείς να γίνετε Θεοί». Εκείνοι τον πίστεψαν και με τη συγκατάθεσή τους άναψε το σπίρτο που κατέκαψε την ζωή τους μέσα στον παράδεισο. Έκτοτε συνεχίζει το καταστροφικό του έργο: τη μία φορά ανάβει την φωτιά της γαστριμαργίας, την άλλη της φιλαργυρίας, την τρίτη της σαρκολατρείας και της φιληδονίας, της βλασφημίας, των ακάθαρτων λογισμών, του ψεύδους, του κουτσομπολιού, της κατάκρισης… πάντα όμως με την συγκατάθεση του ανθρώπου!

Ο Θεός μας έπλασε ελεύθερους και είναι δική μας επιλογή το αν θα δώσουμε την συγκατάθεσή μας στο έργο του διαβόλου, την αμαρτία. Από εμάς εξαρτάται αν θα επιλέξουμε την απομάκρυνση από τον Χριστό ή αν θα τρέξουμε μετανιωμένοι να Τον συναντήσουμε μέσα στο μυστήριο της εξομολόγησης. Μπορούμε να αποκυρήξουμε την αμαρτία αρκεί να πιστέψουμε στον Χριστό ως προσωπικό σωτήρα μας. Να τον ομολογήσουμε ως Κύριο και Θεό μας. Να τον ενδυθούμε με το βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδας και να μην το απεκδυθούμε ποτέ, αφήνοντας Τον να ενεργεί μέσα στην ζωή μας και να την αγιάζει.