Ἕνα δυστυχισμένο παιδὶ στέκει αἰχμάλωτο μιᾶς σκληρῆς κυριαρχίας. Τῆς ἐξουσίας τοῦ διαβόλου. Ψυχικὰ κὰι σωματικὰ τὸ ἔχει τσακίσει. Ὅσοι βρίσκονται γύρω του καὶ παρακολουθοῦν τὴν τραγωδία, ἀποδεικνύονται ἀνίκανοι νὰ τὸ βοηθήσουν. Μὲ τὴν ἀπιστία τους ὀρθώνονται ἐμπόδια στὴ λύτρωσή του. Σ’ αὐτὸ τὸ δύσπιστο κόσμο ἀνήκουν ὄχι μόνο οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι, ἀλλ’ ἀκόμη καὶ οἱ μαθητές Του καὶ οἱ ἀμέσως ἐνδιαφερόμενοι γιὰ τὸ βασανισμένο παιδί, ὅπως ὁ πατέρας του.

Τὴ διάχυτη δυσπιστία στὴν ἀποτελεσματικότητα τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ ἔναντι τοῦ δαιμονικοῦ κατεστημένου ἐκφράζει παραστατικὰ ὁ διάλογος μὲ τὸν πατέρα τοῦ παιδιοῦ.«Πόσος καιρὸς εἶναι ἀπὸ τότε ποὺ τοῦ συνέβη αὐτό;» ρωτάει ὁ Ἰησοῦς, καθὼς τὸ παιδὶ κυλιόταν κάτω καὶ ἄφριζε, ἐξουθενωμένο ἀπὸ τὸ δαίμονα. «Ἀπό τὰ παιδικά του χρόνια», ἦταν ἡ ἀπάντηση. «Πολλὲς φορὲς καὶ στὴ φωτιὰ τὸν ἔστειλε καὶ στὰ νερά, γιὰ νὰ τὸν ἐξολοθρεύσει. Ἀλλὰ ἂν μπορεῖς νὰ κάνεις κάτι, βοήθησέ μας, σπλαγχνίσου μας.» Μαζί μέ τήν ἀπόγνωση πού τυραννοῦσε τήν καρδιά του, ἡ ἀμφιβολία τήν δάγκωνε καί τήν μάτωνε.Ἡ σκιὰ τῆς ἀμφιβολίας δὲν ἔπαψε νὰ πέφτει βαρειὰ στὴ σκέψη καὶ τὴν καρδιὰ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀμφιβολία ὅμως σκοτίζει τήν σκέψη, τῆς κλείνει τόν ὁρίζοντα, νεκρώνει τήν ἐλπίδα καὶ τήν τυλίγει στό σκοτάδι.

Τὸ πρῶτο βῆμα γιὰ τὴν ὑπέρβαση τὸ ὑποδεικνύει ὁ Κύριος. Τὸ δεύτερο τὸ καθορίζει ἡ συμπεριφορὰ τοῦ πατέρα. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· «Τὸ θέμα δὲν εἶναι ἂν ἐγὼ μπορῶ νὰ θεραπεύσω τὸ παιδί σου, ἀλλά ἂν ἐσὺ μπορεῖς νὰ πιστέψεις. Σ’ αὐτὴ τὴν κατεύθυνση ἀναζήτησε τὴ λύση τοῦ δράματός σου. Στὴν καρδιά σου. Ἐκεῖ βρίσκεται τὸ ἐμπόδιο». Ἀδελφοί μου,μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴ σαφῆ διευκρίνιση τοῦ Κυρίου τὸ κλειδὶ γιὰ ν’ ἀνοίξουν οἱ βαρειὰ κλεισμένες πόρτες, μὴν τὸ ζητᾶμε ἀλλοῦ. Ἐμεῖς τὸ ἔχουμε. Τὸ πετάξαμε στὴ σκοτεινὴ γωνιὰ τῶν δισταγμῶν καὶ τῆς ἀμφιβολίας μας. Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ πρέπει τὸ συντομότερο νὰ τὸ ἀνασύρουμε. Τὸ κλειδὶ αὐτὸ εἶναι ἡ συνειδητή ἐμπιστοσύνη ἡ δική μας, ὡς προσωπικὴ πίστη στὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ πρέπει νὰ ἰσχυροποιηθεῖ καὶ νὰ πάρει στὴ ζωή μας τὴν κεντρικὴ θέση ποὺ τῆς ἁρμόζει.

Ἡ καρδιὰ τοῦ πατέρα ταράζεται, καθώς συναισθάνεται ὅτι ὁ ἴδιος στέκει μέ τήν ἀπιστία του ἐμπόδιο στή θεραπεία τοῦ παιδιοῦ του καί μέ μιά ὕστατη προσπάθεια ἀπελευθερώνεται ἀπό τά δεσμά τῆς δυσπιστίας, φωνάζοντας «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».Λοιπόν, ἀκόμη κι ὅταν νοιώθουμε πὼς οἱ ἀμφιβολίες μᾶς πνίγουν, κι ὅταν ἀκόμη ἡ ψυχή μας δέν βρίσκει τὴ δύναμη οὔτε δυὸ λόγια προσευχῆς νὰ ψιθυρίσει, νὰ μὴ τὰ χάνουμε ἀκόμη καὶ τότε, διότι Ἐκεῖνος καὶ τότε ἀκόμη μᾶς δέχεται. Μὲ ἁπλωμένα τὰ χέρια Του μᾶς περιμένει.Ἄς στρέψουμε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας πρὸς Ἐκεῖνον κι αὐτὸ μονάχα νὰ Τοῦ ποῦμε: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».

Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου