Στέκομαι μπροστά στην προσκομιδή και στα χέρια μου κρατώ δύο ζυμωμένα πρόσφορα . Το ένα μίας μάνας που έχασε τον γιό της και το άλλο μίας μητέρας που αποχαιρέτισε και τα δύο της παλικάρια την ίδια μέρα .Και λέω Θεέ μου θα ραγίσω με τόσο πόνο που κρατώ στα χέρια μου .
Θυμάμαι τα λόγια του Γέροντος Σωφρονίου "..στην Θεία Λειτουργία ο Χριστός αγιάζει και σηκώνει τον οικουμενικό πόνο και τραγωδία του ανθρώπου" .Πρίν ακόμη τα προσκομίσω τα μυρίζω και ευλαβικά τα ψηλαφώ να μην τα πονέσω άλλο . Να κοινωνήσω θέλω των δακρύων που έσταξαν και της προσευχής που τα συνόδευσε μα πιό πολύ τα χέρια...τα χέρια τα ορφανά εκείνα θέλω να φιλήσω που τα ζύμωσαν .