Πολύ τους χαίρομαι τους ανθρώπους που έχουνε μια αρχοντική ντομπροσύνη στην εξομολόγησή τους. Αισθάνονται την αμαρτία τους και χωρίς δικαιολογίες την ομολογούν.  "Πάτερ, είμαι αυτός", "έχω κάνει αυτό" και εκεί βάζουν τελεία, χωρίς "αλλά", χωρίς "δεν το ήθελα", χωρίς "παρασύρθηκα".

Αυτοί οι άνθρωποι όσο βαθιά κι αν έχουν γευτεί το σκοτάδι της αμαρτίας, βιώνουν την λευτεριά της άφεσης, το ξελάφρωμα από τα πάθη τους, το φως της Θείας αποδοχής.

Πέφτουν ως άνθρωποι μα δεν δικαιολογούν την πτώση τους.  Έκανα αυτό μα το πολεμώ, το αποτάσσομαι, το μετανιώνω. Σε μια πρόσφατη εξομολόγηση ένας τέτοιος άνθρωπος καθώς μου ομολόγησε μια μεγάλη του πτώση έπειτα μου είπε "είναι πάθος πάτερ, ξέρω την αμαρτία μου...δεν ξέρω όμως εάν μπορώ στο μέλλον να μην πέσω...προσπαθώ αλλά δεν ξέρω αν μπορώ, χρειάζομαι την ευχή σας...".  Σ'αυτά τα λόγια είδα έναν άνθρωπο που δεν ζει σε ψευδαισθήσεις. Είχε ακριβώς αυτήν την ντομπροσύνη να παραδεχτεί όχι απλά την παρελθούσα πτώση του αλλά -ίσως- και την μέλλουσα.

Είναι σημαντικό να ξέρουμε ποιοι είμαστε, είναι σημαντικό να μην αρνούμαστε τις αδυναμίες μας διότι μόνο όταν τις κατανοήσουμε και τις αποδεχτούμε μπορούμε -με τη Χάρη του Θεού- να τις θεραπεύσουμε. Πολλές φορές λέμε ότι "δεν είμαι τέτοιος απλά παρασύρθηκα" ή άλλες δικαιολογίες. Όταν δεν αποδεχθείς ότι είσαι άρρωστος δεν θα μπορέσεις ποτέ να θελήσεις να θεραπευτείς ουσιαστικά. Ντόμπρους ανθρώπους θέλει ο Χριστός, που δεν φοβούνται, δεν αρνούνται, δεν δικαιολογούν την αμαρτία τους, την αδυναμία τους, την ασθένειά τους, αλλά την φανερώνουν και την εναποθέτουν στα πόδια του Κυρίου.  Τελικά μόνο οι ντόμπροι άνθρωποι αμαρτάνουν αλλά και μετανοιώνουν γνήσια...