Συνήθως ξεχνούμε ότι ο Χριστός έμεινε στον Σταυρό Του μέχρι τέλους και γι'αυτό ζητούμε απ' Αυτόν να μας πάρει τον σταυρό μας. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι θα πρέπει να υπομείνουμε την ήττα, ότι πρέπει να υπομείνουμε την δοκιμασία μέχρι τέλους. Ζητουμε δικαίωση εδώ και τώρα, ζητούμε την παύση του σταυρού, ζητούμε την λυση του προβλήματος. Μα ο Χριστός μας δείχνει ξανά τον Σταυρό Του, μας δείχνει τον εξευτελισμό Του, την κατα κόσμον αποτυχία Του, την ήττα Του, τον θάνατό Του ως το μέσο της ανάστασης και σωτηρίας· μας τα δείχνει χωρίς να ντρέπεται γι'αυτά, μας τα δείνχει ως το τρόπο να μείνουμε κοντά Του.

Εάν θέλουμε να δούμε κατα πόσο ζούμε Χριστομίμητα, ας δούμε κατα πόσο έχουμε αποδεχτεί τον οποιοδήποτε σταυρό στην ζωή μας. Και αυτός ο σταυρός μπορεί να είναι μία αρρώστια, ένα πάθος, ένα πρόσωπο.  Όμως εάν κοιτάξουμε στο βάθος θα δουμε ότι τελικά ο πραγματικός μας σταυρός (αυτός που μας κάνει να υποφέρουμε και να ταλαιπωρούμαστε απο χίλια δυο πράγματα και καταστάσεις) είναι ότι δεν έχουμε σταυρώσει ακόμα το εγώ μας...

Εάν δεν σταυρώσουμε το εγώ μας, τότε όλη μας η ζωή θα (νομίζουμε ότι) είναι σταυρική και χωρίς ανάσταση· όλη μας η ζωή θα είναι ένα "γιατί" που δεν οδηγεί πουθενά. Εάν σταυρώσουμε το εγώ μας, τότε οι σταυροί που θα έρχονται στην ζωή μας θα μεταμορφώνονται από κατάρες σε ευλογίες...και κάθε που βραδιάζει δεν θα μας πιάνει λύπη και απογοήτευση μιας και μέσα μας θα ξέρουμε ότι θα ξημερώσει.  Πάντα θα ξημερώνει, μέχρι τότε που θα πάψει να νυχτώνει, γιατί τότε θα ναι πάντα μια αιώνια αυγή...μέχρι τότε όμως μην λιγοψυχούμε μέσα στα βράδια της ζωής μας.