Κατά την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου διαβάζεται στους Ναούς μας η Παραβολή του Ασώτου το όνομα της οποίας έχει πάρει και η Κυριακή, η γνωστή σε όλους μας «Κυριακή του Ασώτου». Προτού σας εκθέσω τις σκέψεις μου θα ήθελα να δούμε την σχετική Παραβολή σε μετάφραση, για να την καταλάβουμε καλύτερα. Κάποιος άνθρωπος είχε δύο γιους. Ο μικρότερος απ΄ αυτούς είπε στον πατέρα του : «Πατέρα δώσε μου το μερίδιο της περιουσίας που μου αναλογεί »! Και εκείνος τους μοίρασε την περιουσία. Ύστερα από λίγες μέρες ο μικρότερος γιος τα μάζεψε όλα και έφυγε σε χώρα μακρινή. Εκεί σκόρπισε την περιουσία του κάνοντας άσωτη ζωή. Όταν τα ξόδεψε όλα, έτυχε να πέσει μεγάλη πείνα στην χώρα εκείνη, και άρχισε και αυτός να στερείται. Πήγε και  έγινε εργάτης σε έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας ο οποίος τον έστειλε στα χωράφια του να βόσκει χοίρους. Έφτασε στο σημείο να θέλει να χορτάσει με τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι, και κανένας δεν του έδινε. Τελικά συνήλθε και είπε : «Πόσοι εργάτες του πατέρα μου έχουν περισσό ψωμί, και εδώ εγώ πεθαίνω της πείνας».

Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω : «Πατέρα, αμάρτησα στον Θεό και σε σένα, δεν είμαι άξιος να λέγομαι γιος σου κάνε με σαν έναν από τους εργάτες σου». Σηκώθηκε λοιπόν και ξεκίνησε να πάει στον πατέρα του. Ενώ ήταν ακόμη μακριά τον είδε ο πατέρας του, τον σπλαχνίστηκε, έτρεξε τον αγκάλιασε σφιχτά και τον καταφιλούσε. Τότε ο γιος του είπε : «Πατέρα, αμάρτησα στο Θεό και σ΄ εσένα και δεν αξίζω να λέγομαι παιδί σου». Ο πατέρας όμως γύρισε στους δούλους του και τους είπε : «Βγάλτε γρήγορα την καλύτερη στολή και ντύστε τον. Φορέστε του δαχτυλίδι στο χέρι κ δώστε του παπούτσια. Φέρτε το σιτευτό μοσχάρι και σφάξτε το να φάμε και να ευφρανθούμε, γιατί αυτός ο γιος μου ήταν νεκρός και αναστήθηκε ήταν χαμένος και βρέθηκε». Στην συνέχεια το Ευαγγέλιο αναφέρει την σκηνή που ο μεγαλύτερος γιος επιστρέφει από τα κτήματα και την αντίδραση του για το φέρσιμο του πατέρα στον μικρό του αδελφό, το οποίο πίστευε ότι ήταν εις βάρος του. Και ο πατέρας εξηγεί στον μεγάλο του γιο ότι ο αδελφός του ήταν νεκρός και αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε.

Ο άνθρωπος αγαπητοί μου πλάσθηκε ελεύθερος από τον Θεό. Απ΄ όλα τα δημιουργήματα μόνο αυτός πλάσθηκε λογικός και ελεύθερος. Θέλησε ο Θεός και έδωσε στον άνθρωπο τα πνευματικά, τα διανοητικά και τα υλικά χαρίσματα. Δηλαδή του χάρισε μία περιουσία όπως ακριβώς ο πατέρας της παραβολής. Μαγεμένος όμως ο άνθρωπος από τα σύγχρονα συνθήματα, για ελευθερία, για αποδέσμευση, για ευτυχία, για χρήμα κ.λ εγκαταλείπει το σπίτι του πατέρα του και κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας ζητάει να φύγει. Μεθυσμένος από την μέθη της ελεύθερης όπως νόμιζε ζωής, πηγαίνει όπου θέλει, κάνει ότι θέλει, γυρίζει παντού. Το αποτέλεσμα; Η υποδούλωση. Ο αποστάτης άνθρωπος της εποχής μας υποδουλώνεται στα πάθη του, και έτσι κυλισμένος στην λάσπη της άσωτης ζωής ζει μακριά από τον Θεό Πατέρα και την Εκκλησία νοιώθει πνευματική  πείνα και δίψα έρχεται όμως η ώρα που «Έρχεται εις Εαυτόν» και απλώνει τα χέρια του στην Πατρική αγκαλιά. Μία κίνηση κάνει ο άνθρωπος δέκα κάνει ο Θεός Πατέρας. Δάκρυα λύπης ο άνθρωπος δάκρυα χαράς ο Πατέρας. Κλείνουν οι αγκαλιές του κόσμου για τον παραστρατημένο άνθρωπο, ανοίγει η αγκαλιά του Πατέρα. Είναι η αγκαλιά που παραμένει ανοιχτή. Είναι τα ματωμένα χέρια του Εσταυρωμένου που 20 αιώνες τώρα παραμένουν ανοιχτά, είναι η αγκαλιά του Θεού, η οποία μας περιμένει όλους, και δεν θα κλείσει ποτέ. Αδελφοί μου, ας μην ξεχνούμε ποτέ! Υπάρχει μια αγκαλιά ανοιχτή που μας περιμένει!