Οι λιτανείες των αγίων εικόνων ήταν πάρα πολλές φορές τον χρόνο. Τις είχαν σε μεγάλη ευλάβεια, το ζούσαν ως αγιασμό του χωριού. Αν προσπαθούσε κάποιος γεροπαπάς, εξ αίτιας καιρικών συνθηκών, κάποια να περικόψει, οι διαμαρτυρίες του κόσμου ήταν σκληρές.

Η λιτανεία του Πάσχα και ο τρόπος που γίνεται έχει μοναστηριακή επίδραση. Πρώτα λιτανεύουνε την Ανάσταση κι έπειτα εισέρχονται στον Εσπερινό της Αγάπης. Φαίνεται πως ιερομόναχοι, που έζησαν στον Άθωνα, μετέφεραν την παράδοση αυτή. Δίνουν τόση σημασία στη λιτανεία, ώστε και τους νεκρούς πρώτα θα τους λιτανεύουνε σ’ όλο το χωριό με όλα τα εξαρτήματα της λιτανείας (σταυρό, φανάρια, εξαπτέρυγα) κι έπειτα θα τους ψάλουνε στην Εκκλησία.

Η λιτανεία ήταν ζωντανή συμμετοχή όλων των ανθρώπων, και των αρρώστων και των γερόντων. Αφού κι αυτοί στέκονταν στο κατώφλι του σπιτιού τους, να προσκυνήσουνε την εικόνα. Οι νοικοκυρές προέτρεχαν διακριτικά της λιτανείας, για να αφήσουν το λιβανιστήρι στην πεζούλα της αυλής, να λιβανίσει τον Άγιο που θα περάσει.Ήταν όλα ζωντανά. Αφού και τα λιβανιστήρια, χωρίς να τα κρατά χέρι, λιβάνιζαν εικόνες.

Του Αρχιμ. Γρηγορίου,

Καθηγουμένου της Ι. Μ. Δοχειαρίου Αγ. Όρους