Γλυκύτατε Ἰησοῦ µου, σκέπτοµαι πόσο µὲ ἀγάπησες.

Κάτι µὲ τραβοῦσε κοντά Σου.

Πόσες φορές, τὸ γνωρίζεις, τὸ εἶδες, Σὲ ἄφησα. 

Μὲ τὴ ζωή µου τὴν ἁµαρτωλή Σοῦ ἔλεγα: δὲν σὲ ἀγαπῶ. 

Καὶ ὅµως Σύ, Κύριε, “ἐπέτασας χείρας” σ΄ ἕνα παιδὶ ἄτακτο καὶ δύστροπο. 

Ἔφτασα µέχρι τὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου. 

Τὴν τελευταία στιγµὴ µὲ ἔπιανες καὶ µὲ τραβοῦσες ἀπὸ τὴν καταστροφή. 

Πολλὲς φορὲς ἔφυγα ἀπὸ κοντά Σου, κι ἄλλες τόσες φορές,

Φίλε µου Καλέ,

Γλυκέ, Σύντροφε τῆς ζωῆς µου, Παρηγοριὰ τῆς ψυχῆς, 

πεφιληµένε µου καὶ ἀγαπητικὲ τῆς καρδιᾶς µου, 

µὲ δάκρυα καὶ λυγµούς Σοῦ ἔλεγα: 

“Σοὶ µόνῳ ἁµαρτάνω καὶ Σοὶ µόνῳ προσπίπτω”. 

Ἐλέησόν µε . . . καὶ µὲ ἐλεοῦσες. 

Δὲν µποροῦσα ὅµως ποτέ, Κύριέ µου, νὰ φαντασθῶ 

Πὼς τόσο πολὺ θὰ µ΄ ἀγαποῦσες. 

Τί νὰ πῶ; Ἐσὺ ξέρεις πιὸ πολλὰ ἀπ΄ ὅλους µας. 

Οἱ ἀναστεναγµοί µου Σοῦ τὰ λένε. 

Κύριε, Κύριε, θὰ ἀπαντήσω πὼς εἶσαι ὁ πόθος τῆς καρδιᾶς µου.

Ναί, Κύριε, Σ΄ ἀγαπῶ, παρ΄ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα στοιχεῖα µου. 

Πορεύου, Κύριε µαζί µου κάθε στιγµή !

Σελέντης Νικόλαος (+)

Μητροπολίτης Χαλκίδος