Μεγάλο πράγμα να μπορείς να είσαι διάφανος,  ανοιχτός, αληθινός κι ειλικρινής σε κάποιον άνθρωπο.Και ειδικά στον πνευματικό σου οδηγό, τον πνευματικό σου πατέρα. Στον οποίο θα πεις την αλήθεια του είναι σου, χωρίς φόβο και αναστολές, αλλά με απλότητα και ταπεινό θάρρος.

Άλλωστε, το μυστήριο έγκειται σ' αυτό ακριβώς: Δεν μιλάς σ' αυτόν, τον άνθρωπο, μα στον αοράτως Παρόντα Χριστό.Σ' Αυτό το Χριστό, στον Οποίο, εννοείται, μπορείς και άλλες ώρες να μιλάς, και να λες ό, τι θες, και να εξομολογείσαι και μόνος.Μα στο μυστήριο της εκκλησιαστικής εξομολόγησης, λαμβάνεις με τρόπο αισθητό, οπτικό, ακουστικό και χειροπιαστό, την άφεση. Προσεύχεται για σένα ο ιερέας, και διοχετεύεται στην δεκτική ψυχή σου η θεία Χάρη της Άφεσης.Ακούς και αισθάνεσαι εμπειρικά ότι συγχωρείσαι.Σε αγγίζει ένα πετραχήλι στο κεφάλι,  που είναι η αγκαλιά και το ''τύλιγμα'' του Χριστού.Φιλάς το χέρι του ιερέα, και πίσω απ' αυτόν,  φιλάς το Χέρι του ίδιου του Χριστού.

Και προχωράς τη ζωή σου με ελπίδα, κάνοντας νέα αρχή!Ωραία πράγματα όλα αυτά! Όταν λειτουργούν με τρόπο ωραίο. Διότι, δυστυχώς, όπως όλα τα μεγάλα και ωραία, έτσι κι αυτό,  μπορεί να λειτουργήσει''εις ανάστασιν ψυχής'', μα μπορεί να γίνει και αφορμή μπερδέματος,  ταραχής, ψυχικού ευνουχισμού,  περαιτέρω ενοχών, ψυχικής κακοποίησης κλπ κλπ. Όχι επειδή το Μυστήριο δεν έχει δύναμη, μα επειδή εμείς γινόμαστε μερικές φορές ''μυστήριοι''  και δεν κάνουμε στην άκρη να δράσει ο Θεός και η αγάπη Του,  μα βάζουμε στη μέση την προσωπική μας παθογένεια  και τα άπειρα δικά μας προβλήματα,  που κακοποιούν,  αντί να λυτρώνουν..

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας συμβουλεύει:  Πρόσεξε, μήπως αντί να γνωρίσεις έμπειρο καπετάνιο  που θα σε μάθει να κολυμπάς και θα σε πάει στο λιμάνι,  πέσεις σε άπειρο ναύτη,  που αντί να σε βοηθήσει,  σε ρίξει σε ύφαλο  και πάθεις ζημιά.

π. Ανδρέας Κονάνος