Θα έρθει η ώρα κατά την οποία είτε πιστεύουμε στον Χριστό είτε όχι θα συναντηθούμε μαζί Του. Τι αισθανόμαστε εμείς με το άκουσμα αυτής της συναντήσεως; Νιώθουμε φόβο; Αγχος; Έχουμε ψάξει για ποιό λόγο μια επικείμενη συνάντησή μας με τον Ιησού μας δημιουργεί φόβο και αρνητικά συναισθήματα; Αν αγαπούσαμε αληθινά και ειλικρινά τον Ιησού, τότε αυτή η αγάπη δεν θα ήταν ικανή να διώξει τον όποιο φόβο;

Ο Χριστός είναι Θεός Ελευθερίας και Αγάπης. Κινείται με πλήρη ελευθερία και σβήνει το χρέος των αμαρτιών μας και με άφατη αγάπη μας λυτρώνει από την φθορά και το θάνατο. Το ίδιο ζητάει να πράττουμε κι εμείς. Να συγχωρούμε. Να ελεούμε. Να αγαπούμε. Να ενεργοποιούμε την θεόσδοτη ελευθερία και να μην «στενοχωρούμε», να μην «πνίγουμε» τους αδελφούς μας. Αυτή είναι η χριστιανική ζωή. Αν εμείς ισχυριζόμαστε ότι είμαστε αληθινοί μαθητές του Ιησού τότε που είναι η ελευθερία και η αγάπη στη ζωή μας; Γιατί δεν είμαστε χαρούμενοι; Και γιατί δεν δίνουμε χαρά;

Ο Χριστός στο τέλος της παραβολής καταδικάζει τον αγνώμονα δούλο. Θα ρωτήσει κάποιος: αυτός είναι ο Θεός της Αγάπης; Γιατί δεν συγχωρεί και πάλι; Γιατί δεν δείχνει έλεος; Ο Χριστός δεν τιμωρεί. Δίνει μόνο αγάπη. Μόνο χαρά. Μόνο έλεος. Ο κακόψυχος δούλος είναι υπεύθυνος για την τιμωρία του. Αυτός επέλεξε την καταδίκη του όταν απέρριψε τον τρόπο ζωής που του χάρισε ο Αφέντης του. Του έδωσε ελευθερία και αγάπη και χαρά κι αυτός σκόρπισε δουλεία και μίσος και δυστυχία. Πόσο τραγικό είναι, να μην μπορείς να απολαύσεις τα δώρα του Θεού! Να μπορείς να γίνεις φως και να προτιμάς το παγερό σκοτάδι... Να σου δίνουν την ζωή κι εσύ να προτιμάς τη σαπίλα του θανάτου...

Σεβ. Μητροπολίτου Χονγκ-Κονγκ κ. Νεκταρίου