Ὅταν – νεαρός - ὁ Καζαντζάκης ἐπισκέφθηκε τό ἅγιον Ὄρος, ρώτησε ἕνα γέ­ρον­τα: «Πάτερ, γιατί, στό τέλος, νά μή σωθῆ ... καί ὁ διάβολος;» Καί ὁ γέροντας Μα­κάριος – κατά τήν περιγραφή τοῦ Καζαντζάκη – τοῦ ἀ­πάν­τησε:

- Πρόσεξε νεαρέ, γιατί τό ‘ἐγώ’ θά σέ φάει. Ὁ ἑωσφόρος, πού ἐσύ ὑπερα­σπίζεσαι καί θέλεις νά τόν σώσεις, ξέρεις πότε γκρεμίστηκε στήν κόλαση; Ὄταν στρά­φηκε στόν Θεό καί Τοῦ εἶπε: ‘Ἐγώ’! Ναί, ναί, ἄκου καί βάλ’το καλά στόν νοῦ σου. Ἕνα μονάχα πράμα κο­λά­ζε­ται στήν κόλαση: τό ‘ἐγώ’. Τό ‘ἐγώ’, πανάθεμά το!»Καί τότε ἐγώ (συνεχίζει ὁ Καζαντζάκης) τίναξα τό κεφάλι πει­σμωμένος καί τοῦ ἀντιμίλησα:

- Μή τό κα­κο­λογᾶς, πά­τερ Μακάριε, τό ‘ἐγώ’. Μέ τό ‘ἐγώ’ αὐτό ξεχώρισε ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό ζῶο.

- Ὄχι, νεαρέ μου. Μέ τό ‘ἐγώ’ αὐτό, χωρίστηκε ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Θεό, διόρ­θω­σε ὁ πατήρ Μα­κά­ριος.

Καί ὁ Καζαντζάκης καταλήγει ὁμολογώντας: «Ἔφυγα λέγοντας μέ τό μυαλό μου: ‘Ἔχεις καιρό νά βρῆς τόν Θεό!’ Ἐξ ἄλλου μέσα μου δέν εἶχε ξεθωριάσει ἡ λάμψη ... τοῦ Ἑωσφόρου!...». (Ἀφιέρωμα στό Ἅγιον Ὄρος, περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, 1963).

Θλίβεται κανείς νά βλέπει ἕναν - ὑποτίθεται – ‘πνευματικό’ ἄνθρωπο, νά μήν μπορεῖ νά καταλάβει ὅτι ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὀλέθρια συμπάθειά του γιά τόν Ἀρχι­διά­βο­λο προερχόταν ἀπό τόν ... ἑωσφορικό ἐγωϊσμό του.

Πηγή:Αγία Ζώνη