Πρέπει οι γονείς να ζουν χριστιανικά και να προσέχουν την συμπεριφορά τους, γιατί τα παιδάκια τους από μικρά, όταν ακόμα δεν μιλάνε, αρχίζουν, σαν κομπιούτερ, και καταγράφουν όλα όσα βλέπουν και ακούνε μέσα στο σπίτι τους. Και αν βλέπουν τον πατέρα και την μητέρα τους συνέχεια να διαπληκτίζονται, να μαλώνουν να βρίζουν ο ένας τον άλλον, να λένε άσχημες  κουβέντες, τα μικρά παιδάκια, σαν άγραφες κασέτες που είναι, να καταγράφουν μέσα τους και, όταν έλθουν σε ηλικία, χωρίς να το θέλουν- έχοντας κληρονομήσει από τους γονείς τους όλες τις εμπαθείς καταστάσεις, αρχίζουν και αυτά να μαλώνουν και να βρίζουν με τις ίδιες πάντα κουβέντες που άκουγαν από τους γονείς. Μ’ αυτό τον τρόπο λοιπόν «κληρονομούν» όλες τις εμπαθείς καταστάσεις και, όταν αργότερα θα καταλάβουν το λάθος τους, θα χρειαστεί αίμα για να τις ξεριζώσουν.

Η μεγαλύτερη βοήθεια και η καλύτερη κληρονομιά, που μπορούν  να προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους, είναι να τα κάνουν από μικρά δέκτες της δικής τους φυσικής καλοσύνης κι αυτό δεν θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια, γιατί τα μικρά παιδιά, εφόσον οι κασέτες τους είναι άδειες από κάποιο καλό ή κακό περιεχόμενο, γεμίζουν από τις παραστάσεις του πιο κοντινού τους περιβάλλοντος, το οποίο είναι οι γονείς. Αν λοιπόν το μικρό παιδάκι βλέπει τους γονείς του  να έχουν αγάπη μεταξύ τους, να μιλούν ευγενικά, να είναι συνετοί, χαρούμενοι, να προσεύχονται ταπεινά κ. λ. π. τότε σαν με «καρμπόν» αποτυπώνουν αυτά στη δική τους ψυχή, που γεμίζει από το καλό περιχεόμενο των γονέων.

Όσιος Παίσιος  ο Αγιορείτης, « Οι Γέροντες και παιδιά».