Άγιε μου Γιάννη, ζηλεύω
που είχες ανοιχτή ψυχή.
Ευέλικτη.
Και άνετη σε αλλαγές. Χωρίς εμμονές.

Αφήνεσαι στο Χριστό.
Δέχεσαι να αλλάξεις θέση:
Να πας εσύ στην άκρη, 
να μπει ο Χριστός  στο κέντρο .

Ο νους σου, σκέτο άφημα, 
σαν τη ροή  του Ιορδάνη.

Σκέφτομαι 
πώς θα αντιδρούσα εγώ...

Σιγά μην ξεκολλούσα 
απ’ τη θέση μου, 
το νοητικό βόλεμά μου, 
την ηδονική εξουσία μου, 
τον επιβλητικό θρόνο μου, 
το ρόλο μου,
το προφίλ μου. 

Η γαρ σκέψη μου,  πέτρα.
Το δε πείσμα μου, 
βράχος.
Η εξουσία μου, 
μα αυτή με τρέφει.

Εσύ όμως, ζυμάρι,
στου Χριστού  τη Χάρη!

Γι’ αυτό 
και δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, 
λέει ο ιερέας:
Του Τιμίου, 
Ενδόξου, 
Προφήτου, 
Προδρόμου,
και Βαπτιστού,
Ιωάννου.

Όλα αυτά, Εσύ:
Τίμιος, δηλαδή γεμάτος τιμή. 
Ένδοξος.
Προφήτης. 
Πρόδρομος.
Βαπτιστής.

Άγιε μου Γιάννη 
- δώρο Θεού στον κόσμο μας - 
πρέσβευε 
υπέρ ημών.
Να ξεκολλήσουμε.

Και να κυλήσουμε 
κι εμείς λιγάκι, 
σαν του Ιορδάνη 
το νεράκι...