Με βλέμμα φοβισμένο στάθηκε πίσω από το Δεσποτικό της εκκλησίας και κοίταζε τους εκκλησιαζόμενους να δίνουν στον κεκοιμημένο συνάνθρωπό μας τον τελευταίο ασπασμό. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το βλέμμα του, ήταν σαν να έβλεπε κάποιο όραμα μπροστά του εκείνος ο άνθρωπος. Αναρωτιόμουν αν αυτή η προσκυνηματική ανθρώπινη πομπή μπροστά στο σκήνωμα ήταν γι’ αυτόν κάποια αποκάλυψη από ένα άλλο κόσμο και ίσως αυτά που έβλεπε του προκαλούσαν τρόμο. Άραγε τι έβλεπε; Φοβόταν τον νεκρό; Τους ανθρώπους ; Τις εικόνες γύρω του; Που ταξίδευε ο νους του; Τι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του και τον είχαν καταστήσει έντρομο εκείνη την ιερή ώρα;

Ίσως στο νεκροκρέβατο να είδε τον εαυτό του. Αυτό που ποτέ κανείς μας δεν θέλει να σκεφτεί. Ίσως ο φόβος του θανάτου να τον έχει στοιχειώσει εδώ και πολύ καιρό, εξάλλου είναι μεγάλης ηλικίας πλέον, περίπου 70 ετών, αρκετά πλούσιος με μεγάλο όνομα στην κοινωνία. Όμως ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις σε πλούσιους και φτωχούς, δυνατούς και αδύνατους, καμιά διάκριση, όλοι μας διαβαίνουμε το κατώφλι αυτό. Είδε τον εαυτό του και τρόμαξε και συλλογίστηκε την γύμνια του στο θεριό αυτό που λέγεται Άδης.

Δίστασε να κάνει ένα βήμα για να προσκυνήσει και αυτός το σκήνωμα. Κρύφτηκε πίσω από τον Δεσπότη Χριστό. Δεν ξέρω την διάθεση της ψυχής του αλλά η συμπεριφορά του εκείνη την ώρα έδειχνε έναν τρομαγμένο άνθρωπο να ζητά την θεία προστασία και ίσως να συνέβη αυτό στην ζωή του για πρώτη φορά. Λένε οι άγιοι Πατέρες της εκκλησίας μας ότι όταν πρωτοσυναντά ο άνθρωπος τον Θεό αυτός είναι φοβισμένος γιατί η ψυχή του είναι μάυρη από την αμαρτία. Ο φόβος είναι το πρώτο σκαλί που ανεβαίνουμε όταν προστρέχουμε στον Θεό.

Προσκύνησαν όλοι οι τεθλιμμένοι συγγενείς και φίλοι και αυτός χαμένος στην προσωπική του αποκάλυψη, ακίνητος, με βλέμμα απλανές και τρομαγμένο να χαζεύει τους υπαλλήλους του γραφείου τελετών να υψώνουν στα χέρια τους την κάσα για να την οδηγήσουν στην νεκροφόρα. Όταν άδειασε η εκκλησία ξεμύτισε από το Δεσποτικό. Ίσως να συλλογίστηκε τότε ότι ο κίνδυνος να τον αρπάξουν και αυτόν οι άγγελοι του θανάτου στον κάτω κόσμο να πέρασε και να αναθάρρησε για λίγο.

Με βήμα αργό και βαρύ, υποβασταζόμενος στην μαγκούρα του έκανε δειλά βήματα προς την έξοδο. Πραγματικά αναρωτιόμουν αν αυτή η αποκάλυψη που ίσως να του έγινε να τον συγκλόνισε καθόλου ή μόλις επέστρεψε στο σπίτι του με τις πολλές ανέσεις που πλουσιοπάροχα του πρόσφερε η ζωή να συνεχίζει αμέριμνος την καθημερινότητα του και να ξορκίζει τον θάνατο. Είναι μια απάντηση που ίσως ποτέ δεν θα λάβω αλλά σίγουρα αυτό που ξέρω είναι ότι η Εξόδιος Ακολουθία είναι για όλους μας μια ευκαιρία για να αποκτήσουμε αυτό που οι Άγιοι Πατέρες ονομάζουν μνήμη θανάτου δηλαδή να συνειδητοποιήσουμε το πρόσκαιρο και το μάταιο της επίγειας ζωής μας. Η πραγματική μας μέριμνα ως χριστιανοί οφείλει να είναι η αιώνια, η μέλλουσα ζωή και ο αγιασμός μας που μας δωρίζει ο Θεός. Πρέπει να έχουμε κατά νου την μετάνοια για τις αμαρτίες μας και εμπιστοσύνη στην εκκλησιαστική ζωή γιατί προσδοκούμε ανάσταση νεκρών σύμφωνα με την πίστη μας και αιώνια ζωή.

Δημ.Τζαφέρης Θεολόγος

Λαμπαδαριος Ιερου Ναού