Αθήνα τέλη του 70 …Δύσκολα σήμερα να την αναγνωρίσεις εκείνη την Αθήνα …Μονοκατοικίες  και αυλές με κηπάκια και  λεμονανθούς  , ακάλυπτοι και αλάνες που μυρίζανε  χωριό  , με χώμα παχύ  πατημένο από πόδια παιδικά , ξένοιαστα και  ματωμένα   , τραντζιστοράκια στη διαπασών,  τις Κυριακές απ το πρωί …Στο φούρνο της γωνίας το ταψί με το γιορτινό φαΐ και αμέσως με βήμα γοργό  στον Άη Δημήτρη της Πανόρμου «να ακούσουμε και τον «άρχοντα» που έλεγε ο πατέρας μου …
Εκεί τον πρωτογνώρισα τον Κυρ-Θόδωρο τον Χαρούμενο …Τόσο μικροκαμωμένος , με μπόι ίσο με μια διάπλατη  αγκαλιά ...Πάντα τον βρίσκαμε στην γνωστή του θέση στην άκρη του ναού , στο στασίδι που σκέπαζε  τα πόδια του Ιαματικού Αγίου Παντελεήμονος …Φορώντας το καφέ του παλτό , τα κρύα ορθρινά πρωινά , για λίγο έβγαινε από τη θέση του να προσκυνήσει το Ευαγγέλιο μετά την Εωθινή Αναστάσιμη εξιστόρηση και έπειτα ξανά εκεί με τα μάτια κλειστά τις περισσότερες φορές να κάνει αργά τον Σταυρό του σε κάθε: Δόξα πατρί …και όποτε ακουγότανε το  :της Παναγίας Αχράντου …Δεν καθόταν ποτέ του ..Όρθιος ως που Κοινωνούσε  και την απόλυση ..

Επέστρεφε έπειτα στη θέση του  για να μαζέψει τα λιγοστά του πράγματα και το εγκόλπιο Κυριακοδρόμιο που άνοιγε στ αναγνώσματα …Τον παρατηρούσες τότε  να πηγαίνει αργά με ευλάβεια σε όλα τα προσκυνητάρια του Ναού και στις Αγιογραφίες , που σαν να τις χάιδευε , πατώντας στις μύτες των ποδιών του για να τις φτάσει  και ύστερα έφερνε το χέρι του στο στόμα και  κάτι  σαν να ψιθύριζε …Εμείς με τον αδελφό μου βιαστικοί , λαχταράγαμε το ξεροψημένο κουλούρι στον γεμάτο από κόσμο  περίβολο και δεν δίναμε και πολύ σημασία στον Κυρ-Θόδωρο που συχνά  συζητούσε με τους γονείς μας …Θυμάμαι μόνο πως όλο γελαστός ήτανε και  πως ότι κουβέντα και αν γινόταν ,εκείνος στο τέλος  έβαζε το : χαρά μου !!  Κι έτσι τον βαφτίσαμε και εμείς με τον αδελφό μου Χαρούμενο και αναζητούσαμε τις… χαρές του για να κοιταχτούμε με νόημα μεταξύ μας ….Αυτό που μου είχε κάνει τότε εξίσου εντύπωση ήταν ότι ο Χαρούμενος μόλις ξεμάκραινε  από μας , πήγαινε συνέχεια  και στεκότανε μπροστά σε ένα πίνακα με ανακοινώσεις του Ναού , δίπλα στα σκαλοπάτια της εισόδου και όλο  κάτι σημείωνε σε ένα μικρό διπλωμένο τετραδιάκι  που έβγαζε από την μεγάλη του τσέπη . Νόμιζα τότε πως αυτό είχε σχέση  με την δουλειά που έκανε , μιας και είχα ακούσει από τον πατέρα μου πως ο Κυρ-Θόδωρος ήτανε Γραφέας …Και ότι  ακόμα πως ήτανε ολομόναχος  στη ζωή και πως ζούσε σαν κοσμοκαλόγερος …Μπερδεμένα τότε ακούγονταν όλα τούτα στα παιδικά μας μυαλά , που πλάθανε ιστορίες από το τίποτα …Έτσι ο Χαρούμενος ήτανε για μας ,μια γνώριμη μα άκρως μυστική  μορφή , τόσο  χαμογελαστή , που δεν έλειψε ποτέ του από το κάδρο των παιδικών μας αναμνήσεων και των αισθήσεων , αυτών που σχεδόν πάντοτε  λυτρωτικά επιστρέφουν , όταν τα αμέριμνα τα χρόνια δώσουν τη θέση τους στους περισπασμούς του απατηλού και του εφήμερου  …Σε έναν τέτοιο γλυκό γυρισμό   στα παιδικά μου λημέρια , πριν από λίγα χρόνια θυμήθηκα τον Χαρούμενο …Ήξερα πως ποτέ δεν σταμάτησαν να κάνουν παρέα με τον πατέρα μου και έτσι θέλησα να μάθω περισσότερα για τη ζωή του …Έβαλα λοιπόν πρώτα αυτόν να μου διηγηθεί όσα γνώριζε για κείνον τον μικρόσωμο φίλο του , που με έναν αδιόρατο τρόπο πάντα γαλήνευε το μέσα μου .

- Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Δυτικής Μακεδονίας κοντά στο Αμύνταιο …Το χωριό του το λένε Άγιο Παντελεήμονα ! Γι αυτό τον ευλαβείται τόσο τον Άγιο κι όλο στέκεται από κάτω του  …Εκεί πέρασε τα παιδικά του χρόνια και εκεί πήγαινε τα καλοκαίρια στην άδειά του  για όσο ζούσαν οι γονείς του . Αδέλφια δεν είχε ..Φτωχά πολύ τα χρόνια εκείνα …Όπως οι περισσότεροι , το αποφάσισε κι ήρθε  στην Αθήνα …Νέο παιδί ήταν  ακόμα,  έπιασε δουλειές περιστασιακές για να βγάζει τα προς το ζην   και έπειτα από λίγο καιρό έκανε τα χαρτιά του και διορίστηκε στο Ειρηνοδικείο , στο κέντρο της Αθήνας ως Γραφέας . Είχε τελειώσει βλέπεις και  το Γυμνάσιο …Τα χρόνια εκείνα ήτανε  σπουδαίο … Η εξιστόρηση του πατέρα μου άρχισε να μπλέκεται με τις θύμισές μου  και έτσι χωρίς να το καταλάβω , σε ένα παγκάκι του Αη Δημήτρη μας  ,  ο αινιγματικός Χαρούμενος στάθηκε  δίπλα μου και συνέχισε πλέον ο ίδιος  να διηγείται … Άρχισα λοιπόν και εγώ να τον ρωτώ και να παίρνω μια- μια τις απαντήσεις , σαν φως γλυκό και διάχυτο σε  ένα ιστόρημα αγιαστικό που χρόνια η ψυχή μου γύρευε να γνωρίσει  .

-Έφυγα που λες απ το χωριό και ήρθα στην Αθήνα άγνωστος μεταξύ αγνώστων…Εγώ βέβαια όλους τους ένοιωθα αδελφούς και τους το έδειχνα μέχρι παρεξηγήσεως που λένε …Τους παραξένευε τόσο  που με έβλεπαν συνέχεια να’  χω χαρά,  μα εγώ τους έλεγα πως έχω μέσα μου την χαρμολύπη που έχει χαρά μέσα της ανεκλάλητη,  του Θεού την χαρά που λύπη σκέτη και στενοχώρια δεν γνωρίζει …Το’ νοιωσα αυτό μόλις πρωτοπήγα στο Άγιο Όρος και είδα τους Γεροντάδες σαν κούτσικα παιδιά να χαίρονται και να δακρύζουν και πάλι να χαίρονται και να τρέχουν τα μάτια τους σαν πηγές ολόδροσες και ξεδιψαστικές …Εκεί κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι παιδάκι μου το να σε βλέπουν οι άλλοι να χαίρεσαι …όχι ψεύτικα , φτιασιδωμένα …Μα μέσα απ την ψυχούλα σου να γελάς και να λάμπει ο μέσα σου άνθρωπος , να «κολλάς» και τους γύρω σου και έτσι να τους κάνεις να σε ρωτούν …και εσύ να τους δείχνεις ψηλά στο Θεό. .. Δεν έχεις ακούσει που λένε Χαρά Θεού.. ..ε από αυτό βγαίνει χαρά μου  !!! Διορίστηκα  που λες μετά από λίγους μήνες στο Ειρηνοδικείο στην Ομόνοια  …Μου άρεσε πολύ και ο τίτλος … είχε να κάνει και με την Ειρήνη μαθές !!  Και μέσα στη οχλοβοή της Αθήνας σε εκείνη την στοά την πολύκοσμη ,  γνώρισα όλους τους ανθρωπάκηδες  …Και τόσους  χαρακτήρες !!!  και τους στριφνούς και τους λεβέντες  και τους πονηρούς και τους αγαθούς …Μα είπαμε , εγώ όλους τους λογάριαζα για αδέλφια μου !!Δεν είχα βλέπεις κιόλας και το χα  λιγάκι μαράζι …Στο γραφείο που ήμουνα μαζί με άλλους δυο ,καλή τους να ναι η ώρα ,  καθαρογράφαμε τις αποφάσεις των δικαστών ..Εκεί να δεις τι έβαζε ο πνίχτης ο   Μαμωνάς τους ανθρώπους να σκαρώνουν ..Εκεί να δεις πως το Εγώ, χαλνάει τις ζωές των ανθρώπων ..Αδέλφια από αίμα να σέρνουνται  στα δικαστήρια για λίγη γη , κλεψιές αδικίες…ο Θεός να φυλάει !

Κάθισα και εγώ μετά από λίγο καιρό σε ένα χαρτονάκι   και με όσο πιο καλλιγραφικά γράμματα μπορούσα,   έγραψα ένα  απόσπασμα από του Ματθαίου το Ευαγγέλιο   : «Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου». Το’ δωσα που λες και μου το φτιάξανε κορνίζα και το κρέμασα πάνω απ το γραφείο μου μαζί με μια εικόνα της Παναγιάς Γαλακτοτροφούσας   και του Αγίου Παντελεήμονος άλλη μια χάρτινη . Ξέρεις πολλοί με ρωτήσανε για κείνα τα λόγια και δικαστές ακόμα  και εγώ μόνο τους έλεγα να τα ξαναδιαβάσουν αργά,  για να τα νοιώσουνε μέσα τους …Την ώρα που το κάνανε εγώ κοίταζα βαθιά  στα μάτια τους και προσευχόμουνα κρυφά  να σταλάξει ένα δάκρυ στο Εγώ τους  …Είναι σπουδαία αυτά τα λόγια χαρά μου ! Έχουνε νόημα βαθύ …Γιατί αν τα τηρούσαμε  και είχαμε αγάπη και συγχώρεση αναμετάξυ μας αλλιώς θα βάδιζε ο κόσμος …
Μιλούσε με Σοφία και αγαθοσύνη  που μόνο σε Άγιους Ασκητάδες συναντούσες …Με φωνή απαλή , χρωματιστή μα κυρίως χαρούμενη …με ενθουσιασμό αστείρευτο και γνώση ουρανού …
-Πώς έμεινες μόνος σου Κυρ-Θόδωρε …γιατί δεν παντρεύτηκες ;-Μου κάνανε δυο τρία προξενιά μα δεν άρεσα στις κοπελούδες …Ευλογημένες να ναι …Δεν ήθελε ο Θεός …Βλέπεις δεν ήμουνα και ευπαρουσίαστος ...Και έτσι έμεινα μόνος …Που λέει ο λόγος μόνος  , γιατί ποτέ δεν αισθάνθηκα έτσι …Πάντα είχα συντροφιά τον Χριστό την Παναγιά τους Αγίους με τους Βίους τους που συντάραζαν την καρδιά μου  -εκείνον τον  Άγιο Σεραφείμ τον  Ρούσο πολύ τον αγαπώ -  τα βιβλία των Πατέρων , το φως του καντηλιού , την μυρωδιά της φύσης και τους ήχους της , της Εκκλησιάς τις ακολουθίες και… όλες τις ψυχούλες …
Σε αυτήν την τελευταία λέξη κατάλαβα ένα σπάσιμο και  έναν λυγμό στη φωνή του …
-Ξέρεις χαρά μου κάθε βράδυ έχω συντροφιά όλες τις ψυχούλες που πασχίζουν  στο μεγάλο τους ταξίδι…Αυτή είναι εδώ και χρόνια πολλά η δική μου η συντροφιά …Έβγαλε την ώρα δαύτη  την αξέχαστη   από την τσέπη του εκείνο   το τόσο γνώριμό μου τετραδιάκι και το άνοιξε μπροστά μου …Γραμμένα αμέτρητα  ονόματα και δίπλα τους ημερομηνίες …Έχω πολλά τέτοια μου είπε και χαμήλωσε το βλέμμα του …Είναι ονόματα κεκοιμημένων …Κάθε μέρα κάνω έναν περίπατο σε όλες τις ενορίες εδώ κοντά  και γράφω ονόματα από τα αγγελτήρια  του πένθους…Και το βράδυ κάθομαι και μιλώ στον Θεό για αυτούς , ώρες πολλές  …Του λέω : Θεέ μου σπλαχνίσου το πλάσμα σου και μην το παραδειγματίσεις …ανάπαυσε την ψυχούλα του μαζί με τους Αγίους Σου !!! …Και αισθάνομαι τέτοια χαρά,  χαρά μου !!! Στέλνω αγάπη στις ψυχούλες και κείνες να ξερες πως μου την επιστρέφουν…αχ να ξερες!!! Έτσι ξημερώνομαι εδώ και χρόνια !!!Δεν έμεινα ποτέ μόνος μου !! Αν μπορείς πίστεψέ το !!!
Όλα με μιας φωτίστηκαν μπροστά μου . Κατανόησα τη χαρά αυτής της μικροκαμωμένης ταπεινής  ύπαρξης , που ο Θεός  τόσο χαρίτωσε …όλες οι Κυριακές των παιδικών μου χρόνων στην Αθήνα  με μιας πήραν άλλη μορφή  ..τα ανεξερεύνητα γίνηκαν εικόνες …και ο Χαρούμενος ξανάρθε μπροστά μου νεότερος  με εκείνο το τετραδιάκι του,  φορώντας το  καφέ του παλτό και χαμογελώντας , στέλνοντας την αγάπη του και της καρδιάς του την ευφροσύνη , ως αναταπόδοση σε όλους τους ζωγραφισμένους Αγίους του Άη Δημήτρη … Το χαμόγελο δεν σβήστηκε ποτέ από το πρόσωπό του ακόμα και όταν ο πόνος της αρρώστιας  τον επισκεπτόταν συνεχώς τα δυο τελευταία του επίγεια χρόνια κοντά στην γειτονιά του , στον Άγιο Σάββα …Κοιμήθηκε  με ένα πρόσωπο καταφώτεινο …ανείπωτα ιλαρό …και έδειξε ο Χαρούμενος  σε όλους πως χαμογελά ο Θεός … Δεν είχε τίποτα υλικό  για να αφήσει πίσω του  … Άνθρωπος που ελεούσε πνευματικά δίνοντας κάθε ικμάδα προσευχητικής δύναμης δεν θα μπορούσε παρά να προσφέρει απλόχερα το έλεος  σε κάθε ανήμπορο , κάθε  αναγκεμένο …
Ένα μεγάλο ράφι με τετράδια βρήκανε και λιγοστά έπιπλα στο σπίτι που νοίκιαζε τελευταία  κοντά στην ενορία του την λατρεμένη , στην οδό Βατοπεδίου…Δεν έμαθα τι απόγινε με εκείνη την παντοτινή συντροφιά του , τους ταξιδεμένους φίλους του  …Αργότερα έψαξα , ρώτησα  μα δεν τα βρήκα της καρδιάς  του  τα φύλλα  …Μπορεί και να πετάχθηκαν από τους ιδιοκτήτες του σπιτιού μπορεί και κάπου ο ίδιος να τα’  δωσε ευλογία   …Το σίγουρο είναι πως  πρωτύτερα  όλα εκείνα τα ψυχοχάρτια  του Χαρούμενου , είχανε διαβαστεί από Αγγελικές  φωνές μπροστά στον θρόνο του Δίκαιου και Οικτίρμονος Κριτή …Όσο για μας ας συνεχίσουμε τον ανηφορικό μας δρόμο …Ας θυμόμαστε τον Κυρ-Θόδωρο και ας σταματάμε όταν στο διάβα μας συναντάμε μια ψυχή αποτυπωμένη  σε χαρτί θλιμμένο  …Μας φωνάζει κι ας μην την ακούμε , δροσιά αποζητά και ανάπαυση απ των ματιών μας τους κόμπους … Όπως θα λεγε και ένας άλλος ανόθευτα  Χαρούμενος , του Παραδείσου αιώνιος εραστής : Αληθινή χαρά είναι μόνο η πονεμένη ! 

Καλή αντάμωση Κυρ –Θόδωρε ! Μακάριε …Χαρούμενε !!! Και κάτι τελευταίο : Το αληθινό κάθε ιστορίας φανερώνεται στα δάκρυα που εκείνη σταλάζει  στο Εγώ μας , όπως έλεγε αυτή η διαλεχτή απ το Θεό ψυχούλα …Μη με ρωτήσετε λοιπόν αν όντως όσα διαβάσατε πιο πάνω είναι αληθινά …Μόνο εσείς το γνωρίζετε !

Απόσπασμα από εκπομπή του Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως  με τίτλο :η αληθινή χαρά των Χριστιανών