Ας κυματίζει η ζωή γύρω σου σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα, εσύ να φροντίζεις να είσαι ήρεμος με την ψυχή σου σαν το βάθος της θάλασσας.Ένας στρατηγός κοίταζε ψυχρά τον στρατό του στη μάχη, πως πηγαίνουν την μια στιγμή μπροστά την άλλη πίσω. Όταν οι φοβισμένοι υπασπιστές του μετέφεραν την ολοκληρωτική ήττα, αυτός δεν άλλαξε καθόλου. «Πώς έτσι;» τον ρωτούσαν αργότερα. Και αυτός απάντησε: «Όταν με γέννησε η μητέρα μου, εγώ δεν ήξερα ούτε για ήττα, ούτε για νίκη. Γιατί σαν ώριμος άνθρωπος δεν θα μπορούσα να έχω την ίδια στάση που είχα σαν βρέφος;». Ή εκείνα τα παρόμοια λόγια του δίκαιου Ιώβ: «Γυμνός βγήκα από την κοιλία της μητέρας μου, γυμνός και θα επιστρέψω» (Ιώβ α΄,21).

Μια μητέρα μάλωνε τον γιό της, που τρία χρόνια ταξίδευε στον κόσμο. «Άφησες το σπίτι σου και έφυγες να περιπλανιέσαι!» – «Κάνεις λάθος, μητέρα», απάντησε ο γιός, «τα πόδια μου και τα μάτια μου περιπλανιόντουσαν στον κόσμο, όμως εγώ και τα τρία χρόνια τα πέρασα μαζί σου κάτω από αυτή τη στέγη». Ο άνεμος μπορεί να κουνήσει μια βελανιδιά όσο θέλει, η ρίζα της βελανιδιάς θα παραμείνει ήρεμη. Η βελανιδιά ρίζωσε βαθιά στη γη, και τούτο είναι εκείνο που την σώζει απ’ όλους τους ανέμους. Έτσι κι εσύ πρέπει με την ψυχή, με τη ρίζα της ψυχής σου, βαθιά να ριζώσεις στον Θεό και τούτο είναι το μόνο που μπορεί να σε σώσει απ’ όλους τους επικίνδυνους κυματισμούς και τις αμφιταλαντεύσεις.

«Στοχασμοί περί καλού και κακού» – Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς