Είχε φύγει και ο τελευταίος πιστός από την Εκκλησία. Μέσα στον ιερό ναό επικρατούσε η ευλογημένη ησυχία μετά από μία ακόμη λατρευτική ημέρα θυσίας, αίνου, προσευχής, κατάνυξης, δοξολογίας στον Τριαδικό Θεό. Ο Ναός μοσχοβολούσε θυμίαμα  και ακτίνες φωτός από τα παράθυρα παιχνίδιζαν πάνω στις εικόνες των Αγίων, φανερώνοντας λίγο από την ουράνια δόξα του παραδείσου. Η φλόγα από τα καντήλια τρεμόσβηνε, σπινθηρίζοντας  λες και έδινε μια μάχη για να φωτίζει τα αγιασμένα πρόσωπα πάνω στις εικόνες. Βήματα ρυθμικά ακούστηκαν. Εμφανίστηκε τότε η Μαρία για να επιτελέσει για μία ακόμη φορά το τάμα που είχε υποσχεθεί στους Αγίους. Να φροντίζει τις εικόνες τους κάθε φορά που θα βρίσκονταν στην εκκλησία για να λειτουργηθεί. Επιθυμούσε πάρα πολύ να κάνει κάτι γι αυτούς για να τους ευχαριστήσει. Καθημερινά με δάκρυα στα μάτια προσεύχονταν για τους ανθρώπους της ζωής της. Πάντα για τους άλλους, ελάχιστα για την ίδια. Δεν αισθάνονταν καλά να βλέπει θλίψη και στεναχώρια γύρω της, άγχος και αγωνία και η ίδια να ζητά κάτι στον Θεό για τον εαυτό της. Το θεωρούσε πολύ εγωιστικό. Με ένα υφασμάτινο πανάκι ξεσκόνιζε και μύρωνε με ευλάβεια και σεβασμό κάθε εικόνα. Δεν βιάζονταν. Μυστικά και με προσευχή στα χείλη της συνομιλούσε με κάθε ένα Άγιο για να αιτηθεί κάτι , να ευχαριστήσει, να δοξολογήσει , να ικετεύσει, να παρακαλέσει να ζητήσει άφεση, μετάνοια, λύτρωση, σωτηρία, αγάπη.

Ένα πρωινό δεν εμφανίστηκε στην εκκλησία. Στην αρχή η απουσία της δεν έγινε αντιληπτή γιατί πάντα η παρουσία της ήταν διακριτική. Ο εφημέριος της ενορίας κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι απουσίαζε. Παρακολουθούσε την διακονία της αυτή. Χαίρονταν για την ύπαρξη αυτών των αγνών και ευλαβικών ψυχών και είχε συγκατατεθεί σιωπηρά στην ευλογημένη αυτή συνήθεια της. Του έκανε όμως εντύπωση που δεν ήρθε εκείνη την ημέρα. Ούτε την επόμενη εμφανίστηκε. Πέρασαν μέρες. Ανησύχησε. Τότε έκπληκτος με τον εαυτό του διαπίστωσε ότι δεν ήξερε που θα την αναζητούσε γιατί δεν γνώριζε τίποτα για την ζωή της. Ρώτησε άλλους ενορίτες. Κανένας δεν ήξερε τίποτα. Όλοι την γνώριζαν μέσα από αυτό που με τόσο ευλάβεια και προθυμία επιτελούσε  και μετά απλά την περίμεναν να εμφανιστεί στην επόμενη Θεία Λειτουργία. Τίποτα άλλο δεν ήταν γνωστό γι αυτή.

Μετά από πολλούς μήνες, μετά την Θεία Λειτουργία, την ώρα εκείνη της ευλογημένης σιωπής ξανακούστηκαν εκείνα τα γνώριμα ρυθμικά βήματα. Ο ιερέας ήταν μέσα στο Ιερό  και από την χαρά του βγήκε έξω να της μιλήσει. Ποτέ δεν είχαν συνομιλήσει μεταξύ τους. Την καλωσόρισε και την ρώτησε για την απουσία της. Η Μαρία τότε τον κοίταξε κατάματα με δάκρυα στα μάτια. Δεν μπορούσε να μιλήσει  και άρχισε να του κάνει νοήματα. Αισθάνθηκε αμήχανα. Δεν μπορούσε να χωρέσει ο νους του ότι τόσο καιρό μια ενορίτισσά του έκανε κάτι τόσο ευλαβικό και να μην γνωρίζει τίποτα για την ζωή της. Άρχισε να της λέει , προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία του γιατί συγκινήθηκε, ότι ανησύχησε πάρα πολύ για την απουσία της και της έδωσε για πρώτη φορά συγχαρητήρια γι αυτό που έκανε με τόση ευλάβεια. Αυτή τότε του ασπάσθηκε ευλαβικά τα χέρια και άρχισε να χτυπά με τα χέρια της προς το μέρος της καρδιάς και έβαλε τα κλάματα.

Εκείνη την στιγμή μπήκε στο ναό να ανάψει κεράκι η Αντιγόνη, η οποία κατά σύμπτωση ήταν κοινωνική λειτουργός και γνώρισε πολύ καλά την νοηματική γλώσσα. Ο ιερέας της έκανε νόημα να πλησιάσει. Της ζήτησε να τον βοηθήσει να συνομιλήσει με την Μαρία.

‹‹ Ονομάζομαι Μαρία και τον τελευταίο χρόνο μετακόμισα εδώ από την Θεσσαλονίκη. Είμαι 35 χρόνων και εργάζομαι ως σερβιτόρα σε μια καφετέρια. Σε ηλικία 17 χρόνων έγινα μητέρα και έχω μια υπέροχη κόρη. Για μένα είναι η καλύτερη κορούλα που θα μπορούσε να είχε μάνα στον κόσμο. Ο σύζυγος μου σκοτώθηκε πριν πέντε χρόνια σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η αγάπη που έχω για την κόρη μου, μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω. Πιστεύω στο Θεό και αυτό με ενθαρρύνει να αντιμετωπίζω οτιδήποτε. Στο ευαγγέλιο ο απόστολος Παύλος μας λέει ότι η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να δειλιάζουμε αλλά να είμαστε μαχητές της ζωής, ευγνώμονες δούλοι Χριστού για την σωτηρία που μας δώρισε ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Ήθελα  να κάνω κάτι για να ευχαριστήσω τον Θεό για όλα , για την υπέροχη κορούλα που μου χάρισε και η οποία για μένα είναι παρηγοριά, ελπίδα , στήριγμα. Το μόνο που μπορώ να κάνω για να δείξω την ευγνωμοσύνη μου είναι να φροντίζω τις εικόνες των αγίων μας. Αυτό με ευχαριστεί και έχω την ευκαιρία να προσεύχομαι και να συνομιλώ μαζί τους. Είναι για μένα οι φίλοι μου, τα αδέρφια μου στον ουρανό που πάντα στέκουν άγρυπνα για τις δικές μας ζωές, προσευχόμενοι μαζί με τους αγγέλους και την Παναγία η οποία είναι μητέρα όλων μας. Πρόσφατα διέγνωσαν οι γιατροί στην κόρη μου καρκίνο και μου είπαν ότι ο χρόνος της ζωής της είναι σύντομος. Έλειπα τόσο καιρό γιατί ήμουν μαζί της στο νοσοκομείο, να της κρατώ το χέρι , να της δίνω ελπίδα. Οι ζωές μας ανήκουν στον Θεό και είμαστε περαστικοί στην γη για να ζήσουμε μετά αιώνια, αληθινά, αγιασμένα στην αγκαλιά του. Η καρδιά μου πονά τούτη την ώρα γιατί σε λίγο καιρό δεν θα είναι στην αγκαλιά μου αλλά ξέρω ότι επειδή είναι ένα αγγελούδι θα είναι σύντομα στην μεγάλη συντροφιά των αγγέλων στον ουρανό….››

Το κλάμα της δυνάμωσε. Ο ιερέας την αγκάλιασε χωρίς να της πει τίποτα θαυμάζοντας την πίστη και του κουράγιο της. Σε λίγη ώρα ακούστηκε ό ήχος από ένα αναπηρικό καροτσάκι. Ήταν η κόρη της Μαρίας συνοδευόμενη από μια νοσοκόμα. Νοσηλεύονταν στο γειτονικό νοσοκομείο.

‹‹Μαμά σήμερα ήρθα να φροντίσουμε μαζί τις εικόνες!!!››

Δ.Τζαφέρης Θεολόγος

Λαμπαράριος Ιερού μας Ναού