Είναι εύκολο κάποιος να φιλοσοφεί ή να θεολογεί για τον πόνο αλλά είναι δύσκολο να αντιμετωπίζει σωστά τον πόνο όταν τον περνά ο ίδιος στη ζωή του. Θεωρώ πολύ τολμηρό να μιλά κάποιος για τον πόνο όταν ο ίδιος δεν πονά. Σκέφτομαι όλους τους αδερ­φούς μας απανταχού της γης που πονούν σωματικά, ψυχολογικά ή πνευματικά.

Πώς μπήκε ο πόνος στη ζωή μας; Δεν μπήκε ασφαλώς κατ’ ευδοκίαν Θεού. Μπήκε κατά παραχώρηση Θεού, όταν ο άνθρωπος με την εγωιστική παρακοή του έχασε την πηγή της ζωής, τον Πλάστη του. Από την άπονο κατάσταση της Θείας Βασιλείας βρέθηκε σε μία άλλη κατά­σταση στην οποία κυριαρχούσε μία ζωή φθαρμένη, συνυφασμένη με το θάνατο, τα πάθη και την αμαρτία. Στα χείλη του ανθρώπου που πονά ανεβαίνει κάποτε ένα πολύ βαθύ «γιατί Θεέ μου». Στο «γιατί» αυτό δεν υπάρχει ανθρώπινη απάντηση αλλά μόνο μία απάντηση: η συμμετοχή του Θεού στον δικό μας πόνο. Ο Σταυρός του Χριστού.  Πιστεύουμε σε Θεό Εσταυρωμένο που σημαίνει Θεό ταπεινωμένο, εξευτελισμένο, βασανι­σμένο. Δεν ντρεπόμαστε που πιστεύουμε σε Θεό ενανθρωπήσαντα, σταυρωθέντα και αναστάντα· σε Θεό που από άπειρη αγάπη συμμερίστηκε τη δική μας ασθέ­νεια, προσέλαβε τη δική μας θνητή και παθητή σάρκα για να την αθανατίσει. Τη Θεϊκή ευαισθησία σε κάθε πόνο όλων των πλασμάτων αποκτούν και οι του Θεού άνθρωποι, που πονούν για ό,τι κακό και λυπηρό πάσχουν τα πλάσματα του Θεού.

Τελικά, ο πόνος παραμένει πάντα ένα μυστήριο συνυφασμένο με το απροσμέτρητο βάθος της ελευθερίας του ανθρώπου. Τώρα, σχετικά μόνο και εκ μέρους, μας αποκαλύπτεται το μυστήριο αυτό. Όταν διανοιχθούν οι οφθαλμοί μας, τότε καθαρότερα οψόμεθα.

Αρχιμ. Γεωργίου, καθηγουμένου Ιεράς Μονής Γρηγορίου,

μηνιαία εφημερίδα «Αθωνική Πολιτεία»