Ο λόγος του ιερέα χρησιμεύει για φάρμακο, για φωτιά, για κοφτερό μαχαίρι. Με τη δύναμη του λόγου καυτηριάζεται και αποκόπτεται ένα μέλος αλλά και τον λόγο πάλι στηρίζεται κι ανορθώνεται μια ψυχή όταν πέφτει. Πάνω από όλα όμως, η καθαρή και ενάρετη ζωή του ιερέα φωτίζει τους πιστούς και τους δυναμώνει στον αγώνα για την σωτηρία τους.

Ο ιερέας που έχει αναλάβει το έργο της διδασκαλίας της πίστεως δεν πρέπει ούτε στις επευφημίες των πιστών να δίνει μεγάλη σημασία, ούτε με την σιωπή τους να αποθαρρύνεται, αλλά να παρασκευάζει τους λόγους του με ένα κριτήριο, να αρέσουν στον Θεό. Αυτός είναι ο μοναδικός κανόνας για την καλύτερη σύνταξή τους κι όχι τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες.

Είναι όμως μια υποχρέωσή μας να τιμούμε και να θαυμάζουμε τον ιερέα που παραμένει πιστός και σταθερός στην διακονία του, κυβερνώντας την ψυχή του μέσα στην τρικυμία, σαν να είναι γαλήνη, ενώ ζει μέσα σε τόσο κόσμο και αναγκάζεται να βαστάζει στους ώμους του τις αμαρτίες όλου του λαού.

Βασική υποχρέωση και συνεχή φροντίδα των μοναχών είναι να συνεργάζονται αρμονικά και ειλικρινά, με τους προϊσταμένους των Εκκλησιών, για τη σωτηρία των πιστών.Να τους ενισχύουν με τις προσευχές τους,
να τους περιβάλλουν με αγάπη.

Αντίθετα, αν αδιαφορούν ή αντιδρούν, ήδη έχουν χάσει το σημαντικότερο μέρος της ζωής τους. Κι όλη η σωφροσύνη κι αγιότητά τους έχει ακρωτηριαστεί. Ο αληθινός ιερέας, όταν διδάσκει το λόγο του Θεού μιλά πάντοτε με σκοπό να μεταφέρει τα λόγια του Θεού να διορθώσει τις κακές συνήθειες κι όχι να επαινεθεί.Να ωφελήσει πνευματικά τις ψυχές κι όχι να ευχαριστήσει την ακοή. Να στηρίξει τις ψυχές που κλονίζονται κι όχι να θαυμαστεί ο ίδιος.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος