Πως να καταλάβεις τον Θεό; Πως να αποζητήσεις την ύπαρξή Του, όταν όπου και να στρέψεις το βλέμμα γύρω σου θα συναντήσεις τον ανθρώπινο πόνο και την απώλεια; Όταν ακόμη κι εσύ ο ίδιος πνιγμένος στις αγωνίες και τα βάσανά σου, αισθάνεσαι το νου σου να παγιδεύεται και να απορεί τελικά αν ο Θεός είναι δίκαιος; Δυστυχώς, όσο σκληρό και αν ακούγεται, ο κυνισμός που διακατέχει το νου μας πολύ γρήγορα θα πει «αν είναι έτσι ο Θεός… ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω!». Αν ο Θεός για να μας δώσει τον Παράδεισο μας υποβάλει σε βασανιστήρια, πως να το ανεχτούμε όταν καν δεν έχουμε μνήμη αυτού του Παραδείσου; «Βρε αδερφέ! Εγώ ζω το τώρα και αυτό καταλαβαίνω!» Αυτό θα σκεφτούμε, θα αναπαύσουμε τη συνεί­δηση μας, θα χωρέσουμε το Θεό σε ένα μικρό κουτάκι, παραγκωνισμένο στην άκρη του νου μας, και θα συνεχίσουμε την καθημερινότητά μας, ανασύροντας που και που τις σκέψεις μας αυτές και αναμασώντας τις σαν γλυκιά καραμέλα.

Για στάσου όμως! Μπορεί να είναι όλα τόσο απλά και κοντόφθαλμα; Εκεί που το «γιατί» του πόνου οδηγεί στην αίσθηση ότι δεν υπάρχει Θεός, υπάρχουν χιλιάδες άλλα «γιατί» που μαρτυρούν την ύπαρξή Του. Η τελειότητα της φύσης και του σύμπαντος, η ζωή η ίδια και η χαρά της δημιουργίας βροντοφωνάζουν την ύπαρξη του Θεού. Γιατί λοιπόν ο πόνος να είναι εκείνος που κατευθύνει τη σκέψη μας και απορρίπτει τον Θεό και η χαρά να μην είναι εκείνη που καταλύει τα πάντα και μαρτυρά τον Θεό; Ίσως, επειδή, όσο και να ακούγεται περίεργο, ο πόνος είναι συνέπεια της δικής μας επιλογής· μιας επιλογής που δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι κάναμε λάθος. Όταν, λοιπόν η παραδοχή είναι δύσκολη είτε «φορτώνεις» το λάθος σου σε κάποιον άλλον, είτε προσπαθείς να παραποιήσεις την πραγματικότητα για να αναπαύσεις τη συνείδησή σου. Όπως ακριβώς, κάνουμε κι εμείς όταν φιλοσοφούμε γύρω από την ύπαρξη του Θεού.

Ποιος είναι αυτός ο Θεός που πιστεύουμε και πότε Τον πρωτοσυνα­ντήσαμε; Τον συναντήσαμε για πρώτη φορά τη στιγμή της δημιουργίας. Τη στιγμή που Εκείνος μας έπλασε και μας έκανε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Του· ικανούς να γίνουμε σαν κι Αυτόν. Εκεί η παρουσία Του γέμιζε τη ζωή μας, μέχρι τη στιγμή που εμείς αποφα­σίσαμε να φύγουμε από τον Παράδεισο. Μέχρι τη στιγμή που εμείς αποφασίσαμε ότι η παρουσία του Θεού και η απόλυτη ευτυχία δεν μας είναι αρκετά. Τότε ήρθε ο πόνος στη ζωή μας. Τότε συμμαχήσαμε μαζί με τον πόνο και του επιτρέψαμε να εισέλθει στις ζωές μας και να τις πληγώνει.

Ο Θεός, όμως, είναι εκείνος που από την πρώτη στιγμή ως γνήσιος πατέρας, μας υποσχέθηκε την επιστροφή μας κοντά Του. Μία επιστροφή για την οποία δεν θα πασχίζαμε μόνοι, αλλά Εκείνος πρώτος θα προσέφερε τον Υιό Του θυσία για την επάνοδό μας. Κι έτσι έγινε. Μνήμη αυτού πρέπει να μας διακατέχει καθώς πορευόμαστε και τούτη τη Σαρακοστή προς την Ανάσταση. Ο Θεός έλαβε σάρκα και οστά. Έγινε άνθρωπος για να υψώσει την ανθρώπινη φύση. Δέχτηκε με τα Πάθη Του και την Σταύρωσή Του, τον πόνο στον απόλυτο βαθμό.

Κάθε φορά λοιπόν που ο πόνος μοιάζει παράλογος, ίσως πρέπει να αναλογιστούμε ότι για μας προσωπικά και για την κτήση όλη είναι η πορεία προς την Ανάσταση. Είναι εκείνη η διαδικασία που παίρνει τις καρβουνιασμένες μας ψυχές και τις μετατρέπει σε διαμάντια. Ας μην χάσουμε άλλο χρόνο και ας ανταποκριθούμε στο Έρχου και Ίδε, του αποστόλου Φιλίππου. Ας τολμήσουμε να μπούμε στην Εκκλησιά αυτή τη Σαρακοστή, όχι με το πνεύμα της παράδοσης, αλλά με τη διάθεση να ρωτήσουμε τα «γιατί» μας στον Θεό και εκεί να συναντήσουμε τον Ίδιον και να «λογαριαστούμε»….

Π.Π