Σε ένα κατάμεστο στάδιο, ένας αθλητής ακουμπάει τα χέρια του στο έδαφος, σκύβει, γονατίζει, σηκώνει για λίγο τα μάτια του, εναλλάσσει το βηματισμό του και συγκεντρωμένος περιμένει να ακούσει τον κρότο από το πιστόλι που κρατά στα χέρια του ο αφέτης. Το πλήθος που τον παρακολουθεί κάνει απόλυτη ησυχία και συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα και τις σκέψεις πάνω του με την ευχή να φτάσει στο προορισμό του γρήγορα. Με το άκουσμα του κρότου, ο αθλητής δεν έχει δεύτερες σκέψεις. Σαν άλλο ελατήριο το σώμα του τινάσσεται και χωρίς να δειλιάσει για τα εμπόδια που θα συναντήσει βάζει όλη την ορμή και τη δύναμη του για να φτάσει στη γραμμή του τερματισμού.

   Ένας αγώνας στο στίβο που ομοιάζει σε πολλά με τον αγώνα της ζωής· με αυτό τον όμορφο αγώνα που κρύβει τόσες χαρές, μα και τόσες λύπες. Κι όπως ο αθλητής αυτός πριν να μπει στο στίβο έχει προετοιμαστεί σωματικά, έτσι και ο καθένας από εμάς προετοιμάζεται και στον πνευματικό του στίβο. Είμαστε, λοιπόν, ένα βήμα πριν την αρχή της μεγάλης Σαρακοστής, πρίν από αυτό τον αγώνα που οδηγεί από το Σταυρό στην Ανάσταση. Από τον αγώνα που μπορεί να μας βγάλει από τον Χειμώνα της καρδιάς μας και να κάνει τα πάντα να πλημμυρίσουν από την Άνοιξη· την πνευματική Άνοιξη που μπορεί να φέρει ο Θεός στη ζωή μας.

  Τα νηστίσιμα εδέσματα θα παρουσιαστούν από πολλούς και την Καθαρά Δευτέρα όλοι μας θα θελήσουμε να τηρήσουμε το έθιμο και να φάμε τη λαγάνα μας και το χαλβά μας. Αλλά ως εκεί; Μετά έχοντας τηρήσει το έθιμο θα επιστρέψουμε στις «ζωές» μας. Είναι όμως αυτή η νηστεία ένα απλό έθιμο; Πόσο λάθος έχουμε αντιληφθεί τα πνευματικά μας όπλα;

   Η νηστεία είναι μέρος του αγώνα και της πνευματικής άσκησής μας και δεν αφορά και δεν περιορίζεται μόνο στα τρόφιμα που καταναλώνουμε. Ξεκινά από αυτά που τρώμε, αλλά επεκτείνεται σε όλο μας το βίο· σε αυτά που λέμε, που κάνουμε και που επιθυμούμε. Με αυτή την αφορμή, πολλοί πονηρά σκεπτόμενοι θα πουν: «Έλα μωρέ! Τα εισερχόμενα δε βλάπτουν, τα εξερχόμενα βλάπτουν!». Ποιος είπε όμως ότι η νηστεία γίνεται γιατί το φαγητό βλάπτει; Η νηστεία είναι ένα μέσο άσκησης που μπορεί να μας βοηθήσει να είμαστε εγκρατείς και να απαγκιστρώσουμε λίγο το νου μας από τις έννοιες του κόσμου τούτου και να τον στρέψουμε λίγο προς το Θεό. Είναι η αφορμή για θυμηθούμε Εκείνον και την πορεία του από το Πάθος και το Σταυρό στην Ανάσταση. Είναι η αφορμή για να διανύσουμε τη δική μας πορεία από τα πάθη μας στην Ανάστασή μας. Είναι η αφορμή μαζί με την προσευχή να ανοίξουμε ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με το Δημιουργό μας και να Του εναποθέσουμε όλα όσα μας απασχολούν.

   Κι όπως ο αθλητής γονατίζει πριν ξεκινήσει τον αγώνα του, έτσι κι εμείς με τη νηστεία και την προσευχή βάζουμε μετάνοια, κλείνουμε το γόνυ και μπορούμε να καλλιεργήσουμε πλήθος αρετών για να ετοιμάσουμε την καρδιά μας για έναν όμορφο τερματισμό. Ένα τέρμα στο οποίο δεν έχει σημασία αν έφτασες πρώτος ή τελευταίος. Το τέρμα αυτό είναι η αγκάλη του Θεού και μας περιμένει όλους να βρεθούμε κοντά Του, όπως ακριβώς ο αθλητής, χωρίς δεύτερη σκέψη, με όλη μας την ορμή και με τη δική μας ελεύθερη βούληση.

Π.Π