Αναγκαίο θεωρώ να θυμηθούμε και να εορτάσουμε θεοπρεπώς αυτό το μοναδικό στην ιστορία του κόσμου γεγονός, που σημαίνεται από την ίδια τη λέξη «Χριστούγεννα»! Η τραγικότητά μας είναι ότι μερικές φορές χρησιμοποιούμε τις γιορτές της Εκκλησίας για να τις "ζήσουμε" μακριά από την Εκκλησία. Και αυτό το μακριά δεν είναι μόνον τοπικός προσδιορισμός, αλλά «στάση ζωής»! Ως «στάση ζωής», όμως, είναι δυνατόν να αφορά και σε όσους επιφανειακά πιστεύουν και τυπικά θρησκεύουν. Μακάρι να ανοίξουν οι οφθαλμοί μας και να κατανοήσουμε ότι ο σαρκωθείς Χριστός έρχεται προς εμάς, νικημένος από την ίδια Του την αγάπη. Μας αγαπά πρώτος, επιθυμεί να είναι μαζί μας και να είμαστε μαζί Του. Κατοικία έμψυχη ψάχνει και, ως άστεγος, μας κρούει την θύρα.

     Το ερώτημα είναι· εμείς τον θέλουμε ένοικο; Τον ποθούμε; Πάντως και αν ακόμη δεν έχουμε τόσο μεγάλη δίψα για χάρη Του, ας του ανοίξουμε την θύρα μας και σιγά-σιγά θα μας πείσει να Τον αγαπήσουμε. Υπόσχεται και δεν ψεύδεται, ότι θα μας δώσει ζωή και περίσσεια και ποιότητα ζωής!  Χριστούγεννα, ωστόσο, δεν νοούνται μόνο με υλική ευωχία και ευχές, έξω από την εκκλησιαστική ζωή και εμπειρία. Δεν θέλω να τελειώσω , χωρίς να αναφερθώ και σε εκείνους, που, έχοντας επίγνωση της αμαρτωλότητoς τους, ντρέπονται και δεν τολμούν να ανοίξουν, ενώ κατά βάθος θέλουν. Ουχ ειμί ικανός Δέσποτα ίνα μου εισέλθης εις τον οίκον της ψυχής....Και αυτοί, πάντως, κάνουν Χριστούγεννα με Χριστό! Προσωπικά τους ζηλεύω!                  

                         O Xαλκίδος Χρυσόστομος