Ανθρωποι μπροστά μας, πίσω μας, δίπλα μας, γύρω μας... παντού. Τόσο διαφορετικοί, μα και τόσο ίδιοι! Ζουν προσπαθώντας να βελτιώσουν την βιωτή τους, ενώ την ίδια στιγμή γνωρίζουν ότι η επί γης παρουσία τους είναι προσωρινή. Με αυτήν τη γνώση πορεύονται διαμορφώνοντας τη διαδρομή και τις επιλογές τους. Ανάμεσά τους και οι Χριστιανοί· αυτοί, που όπως αναφέρει η Καινή Διαθήκη οφεί­λουν να ζουν στον κόσμο τούτο, αλλά όχι όπως ο κόσμος! Που όμως έγκειται η διαφοροποίησή τους; Μα φυσικά στα έργα τους...

Το ενδιαφέρον τους λοιπόν δεν θα πρέπει να εξαντλείται μόνο σε ο,τιδήποτε σχετίζεται με το μικρόκοσμό τους. Αντιθέτως, πρέπει να επεκτείνεται πέρα από αυτόν σε όσα συμβαίνουν δίπλα και γύρω τους, καθώς ο στρουθοκαμηλισμός δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση λύση ή θεάρεστη πράξη· το κατέβασμα του κεφαλιού και το παράλληλο κλείσιμο των ματιών μπροστά στην ανάγκη του συνανθρώπου, ούτε εξαφανίζει το πρόβλημα, ούτε αναιρεί το ιερό τους καθήκον...

...Το καθήκον να σταθεί ο ένας πλάι στον άλλο, τον αδελφό, να τον επισκεφτεί στο κρεβάτι του πόνου, στη φυλακή, στο ίδρυμα· ν’ ακούσει τον πόνο του κι αν μπορεί να τον βοηθήσει· κυρίως, όμως, να τον αγαπήσει και να τον συγχωρήσει! Με το να τον ξεχνά, χωρίς να ενδιαφέρεται αν μια άλλη ύπαρξη ζει ή πεθαίνει, δε βιώνει καλύτερη ποιότητα ζωής· τουναντίον. Ποιός δεν αισθάνεται τσίμπημα – σαν από αγκάθι – στο στήθος μπροστά στο άκουσμα της είδησης πως υπάρχουν ανθρώπινα σαρκία, ψυχές παραπεταμένες σε νεκροτομεία και ιδρύματα, δίχως κανείς να τις αναζητεί ή έστω να μεριμνά για την αξιοπρεπή τελευτή και ταφή τους; Ποιός δεν θα συγκλονιζόταν, αν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στον αδελφό του; Ποιός ωστόσο, αναλογίζεται ότι κι ο άπορος, ο ασθενής, ο φυλακισμένος είναι αδελφός του, καθώς η σκέψη του Θεού τους γέννησε και τους ανάθρεψε όλους, ακολουθώντας κάποιο μυστηριακό κι ακατανόητο σχέδιο;

Μπορεί να μοιάζει με δακρύβρεχτο σενάριο, αλλά όλοι αυτοί οι άρρωστοι άνθρωποι, οι άστεγοι, οι ξεχασμένοι, οι υποταγμένοι στα πάθη και τις εξαρτήσεις τους, οι πλανημένοι, οι παραστρατημένοι, οι πονεμένοι, οι κατατρεγμένοι εν τέλει, οι «αμαρ­τωλοί», αυτό που έχουν ανάγκη είναι ΑΓΑΠΗ και ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ! Κάποιον να τους απλώσει το χέρι την ώρα, που βυθίζονται, για να μη χαθούν στην άβυσσο και πνιγούν· κάποι­ον ν’ ακούσει υπομονετικά την ιστορία τους, όχι με οίκτο, αλλά με συμπόνια· κάποιον να τους εμπιστευτεί, δίνοντάς τους συγχρόνως την ευκαιρία ν’ αλλάξουν πορεία και ν’ αναγεννηθούν από τις στάχτες τους.

Εμπεριέχει απίστευτη δύναμη η εμπιστοσύνη προς τον άνθρωπο, η οποία αντλείται μέσα από την πίστη στο Θεό! Και τότε όλα μπορούν να συμβούν· πρώτο απ’ όλα το θαύμα· η μετάνοια, η αλλαγή αυτή νου και πορείας ζωής, που κάνει τον κοινό άνθρωπο να σαστίζει... Ποιός να φανταστεί, άλλωστε, ότι το μέχρι πρότινος «χαμένο κορμί» αναμορφώθηκε; Αναστήθηκε! Δεν το χωρά η λογική του· μια λογική, τόσο επίπεδη και κυνική, που έχει μάθει ν’ «αγαπά» και να «πιστεύει» μόνο τους ομοίους της· μια λογική, που καταρ­ρέει ανίσχυρη μπροστά στο συντελούμενο θαύμα, κάνοντας όλους εκείνους τους χλιαρούς «καθωσπρέπει» να φαντάζουν «λίγοι και μικροί» στα μάτια, όχι τόσο του Θεού, όσο του ίδιου του εαυτού τους!

Π.Π