Tι σημαίνει «για πάντα...»; Ίσως, η ερώτηση φαντάζει παιδική, αλλά ξεπηδά αυθόρμητα από το νου, κάθε φορά που αυτές οι δύο λέξεις ηχούν στον αέρα. Κι όσο αυτές οι δύο λέξεις στριφογυρίζουν στα χείλη, ο νους αντηχεί και λέει πως για πάντα σημαίνει αιώνια. Μπορεί άραγε ο νους μας να συλλάβει το αιώνιο; Μπορεί ο νους μας να κατανοήσει τι θα πει αρχή δίχως τέλος; Ίσως, να είναι δυσνόητο για εκείνον, αλλά είναι αυτονόητο για την καρδιά, την οποία σκεπάζουν νέφη κάθε φορά που η λέξη τέλος γράφεται στο σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή. Ο άνθρωπος πλάστηκε για να ζει αιώνια και αυτή την αιωνιότητα αναζητούμε ποικιλο­τρόπως μέσα στη ζωή μας. Προσπαθούμε με κάθε μέσο να αφήσουμε το στίγμα μας στον κόσμο που ζούμε, γιατί έχουμε την ανάγκη να μας θυμούνται και γιατί θέλουμε να παραμείνουμε μοναδικοί και ανεξίτηλοι στο ρου της ιστορίας. Δυστυχώς όμως αυτή την αιωνιότητα αντί να την αντικρίζουμε στην ένωση της ψυχής μας με το Θεό, προσπαθούμε να την αγκιστρώσουμε και να τη φυλακίσουμε στον πεπερασμένο και υλικό κόσμο μας.

Εξετάζοντας το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, θα συναντήσουμε έναν πλούσιο άρχοντα, ο οποίος έχει την ίδια αγωνία. Το ερώτημα που θέτει στον Κύριο είναι τι θα πρέπει να κάνει για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Αναμένοντας το Χριστό να του φανερώσει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει, θλίβεται όταν η απάντηση που παίρνει είναι ότι θα πρέπει να αποχωριστεί τα πλούτη του. Θα πρέπει δηλαδή να αποχωριστεί όλα όσα τον κάνουν δυνατό στην καθημερινότητά του. Αυτά που τον κάνουν να πιστεύει πως εκείνος θα είναι αιωνίως ξεχωριστός.

Δε διαφέρουμε κατά πολύ από τον πλούσιο αυτό. Όχι γιατί διαθέτουμε τα πλούτη του, αλλά γιατί μας χαρακτηρίζει η ίδια ακριβώς νοοτροπία. Το ρήμα στην ερώτηση του πλουσίου είναι το «κερδίζω». Τα πάντα γίνονται αντιληπτά και κατανοητά όταν τα θεωρούμε υπό το πρίσμα του κέρδους, ως μία διαδικασία δούναι και λαβείν. Η λογική αυτή όμως απέχει μακράν από την αγαπητική και σταυρική παρουσία του Θεού. Ο πλούτος, δεν είναι μεμπτός από μόνος του· αρκεί να τον διαχειρίζεται σωστά ο κάτοχός του και να μην γίνεται ο κάτοχός του δούλος του πλούτου του.

Ας μη μείνουμε όμως μόνο σ’ αυτά τα υλικά αγαθά. Ο πλούτος όπως παρουσιάζεται στο σημερινό Ευαγγέλιο, είναι κυρίως ο εγωισμός μας στον οποίο αγκιστρωνόμαστε αρνούμενοι να κάνουμε την ελάχιστη υποχώρηση. Ο πλούτος ο προσωπικός μας που συνίσταται στις απαιτήσεις, τα θέλω μας και τα εγώ μας είναι πολύ σκληρότερος από το φυσικό πλούτο και είναι εκείνος που μπορεί να μας οδηγήσει έξω από τη Βασι­λεία των Ουρανών. Ο δρόμος για την αιωνι­ότητα δεν είναι οδός που περιορίζεται σε εντολές και κανόνες. Ο δρόμος για την αιωνιότητα ταυτίζεται με την αυταπάρνηση και τη θυσία και είναι μοναδικός για τον καθένα μας. Δεν είναι παζάρι ο παράδεισος για να διαπραγματευτούμε την είσοδό μας, αλλά είναι το σταυροδρόμι της μετάνοιας, της ταπείνωσης και της αγάπης. Σε αυτό το σταυροδρόμι οφείλουμε να παραδώσουμε όλες μας τις αποσκευές στο Δημιουργό μας. Οφείλουμε να παραδοθούμε στην αγκάλη του Θεού με τις αδυναμίες μας και τα χαρίσματά μας και έτσι να βουτήξουμε στην αιωνιότητα.

Π.Π