Θα μπορούσατε ποτέ να σκεφτείτε ότι θα υπήρχε καιρός που θα επιστρέφαμε στο Δωδεκάθεο του Ολύμπου και την αρχαία ειδωλολατρία; Και αυτό σέ μία ἐποχή όπου θριαμβεύει ο ορθολογισμός, η τεχνολογική πρόοδος και η αδιαφορία για τη θρησκεία γενικότερα και υποτίθεται ότι οι δεισιδαιμονίες του παρελθόντος έχουν πάψει να θεωρούνται  στοιχεία της πολιτισμένης ζωής μας. Κι όμως, η ειδωλολατρία ξανάρχεται μέσα σε ένα νεοπαγανιστικό πνεύμα, το οποίο εντάσσεται στον νεοσυγκρητισμό και το ρεύμα της Νέας Εποχής (New Age), η οποία απλώνει τα πλοκάμια της από τίτλους και ιδεολογίες πολιτικών κομμάτων, μέχρι και σε μαζικά σύμβολα, όπως είναι τα διάφορα μαγικά φυλαχτά που φοράνε τα περισσότερα παιδιά σήμερα!

            Σε τι συνίσταται αυτή η επιστροφή της ειδωλολατρίας; Κυρίως σε δύο ρεύματα. Το ένα ρεύμα είναι άκρως αντιχριστιανικό και φανατικά ελληνικό, έχει το χαρακτήρα επιστροφής  στην ειδωλολατρική θρησκεία, στη συστηματική αρχαιολατρία, που φτάνει από την τέλεση γάμων στις κορυφές του Ολύμπου ως και την ονοματοδοσία των παιδιών με ακραιφνώς αρχαιοελληνικά ονόματα, αλλά και την επαναφορά στο προσκήνιο μύθων της αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας, όπως γίνεται κατά κόρον με τις τηλεοπτικές σειρές («Ζίνα», «Ηρακλής» κτλ.), ενταγμένες στα πλαίσια της εκ νέου μυθοποίησης του αρχαίου κόσμου και της επαναφοράς στο προσκήνιο των θεών με τις ανθρώπινες ιδιότητες. Βέβαια, αυτές οι σειρές διαστρέφουν εμπορικά την μυθολογία των αρχαίων, ωστόσο βοηθούν στην επικράτηση ενός κλίματος επιστροφής και ανοχής των αρχαιοελληνικών ιδεών!

            Άλλες θέσεις αυτού του ρεύματος είναι η πλήρης απόρριψη του χριστιανισμού, ο οποίος θεωρείται η καταστροφή του ελληνισμού (όπως μπορούμε να στα βιβλία του Ρόμπερτ Γκρέηβς και του Γκορ Βιντάλ), η επαναφορά στο προσκήνιο του Ιουλιανού του Παραβάτη ως παραδείγματος αντίστασης στην χριστιανική λαίλαπα, και η διάνθιση με αρκετές δόσεις «πυθαγορισμού», «ορφισμού», «δελφισμού», αλλά κυρίως ελληνολατρίας, η οποία φθάνει στα όρια του ολοκληρωτισμού και του μίσους προς ό,τι χριστιανικό.

            Υπάρχει κι ένα δεύτερο ρεύμα, το οποίο δεν απορρίπτει τις ιδέες του χριστιανισμού, αλλά θέλει να τις θεωρήσει συνέχεια του αρχαιοελληνισμού, χωρίς όμως να διάκειται ιδιαίτερα ευμενώς προς την Ορθοδοξία. Αντίθετα, εδώ έχουμε να κάνουμε με την κατεξοχήν επικράτηση του νεοπαγανισμού, με την λατρεία της φύσης και του περιβάλλοντος (η New Age μουσική είναι κι εδώ χαρακτηριστικό παράδειγμα, με την παρουσία φυσικών ήχων οι οποίοι οδηγούν στην αρμονία, ενώ διάσημοι συγγραφείς όπως ο Πάολο Κοέλιο, βάζουν τον νεοπαγανισμό στη ζωή μας μέσα στα πλαίσια ενός μυστικισμού –αποκρυφισμού, ο οποίος και πουλά και αρέσει). Αντίστοιχα, ένα τέτοιο ρεύμα αγγίζει και σύγχρονους Έλληνες διανοούμενους και δημοσιογράφους, με αποτέλεσμα να ζυμώνεται ο ελλαδικός χώρος από αυτήν την φυσιολατρία και τον οικολογισμό, που δεν είναι φαινομενικά κακός, αλλά θυμίζει έντονα την λατρεία της κτίσεως παρά του Κτίσαντος, καθώς δεν εντοπίζει στη σωστή βάση την σχέση ανθρώπου –φύσης.

            Η εποχή μας καυχιέται για τη θρησκευτική ελευθερία που έχει προσφέρει στον κόσμο και καλώς καυχιέται. Το να πιστεύεις ό,τι θέλεις είναι απόλυτο δικαίωμα του καθενός. Ωστόσο, το να κρύβεσαι πίσω από διάφορα σχήματα, τα οποία δεν αποκαλύπτουν την πραγματική σου ταυτότητα είναι ό,τι πιο επικίνδυνο. Η Εκκλησία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τέτοιες επιστροφές ειδωλολατρικών θεοτήτων, αλλά και αντιλήψεων. Μπορεί για τους Έλληνες ειδωλολάτρες ο λόγος του Σταυρού και της Ανάστασης να είναι μωρία, για μας όμως τους ανθρώπους του Ναζωραίου είναι η μοναδικά γνήσια φωνή σωτηρίας, ελπίδας και αγάπης, ήθους και τρόπου ζωής. Ό,τι και να γίνει άλλωστε, το λάλον ύδωρ που απέσβετο δεν θα μπορέσει να ξεδιψάσει τη δίψα του ανθρώπου για γνησιότητα κοινωνίας και ελπίδα. Αρκεί, η ψυχή να ξεδιψά στην πηγή και όχι στα θολά νερά!

π. Θεμιστοκλῆς Μουρτζανός