Έχουμε παρανοήσει την τάξη των πραγμάτων εμείς οι άνθρωποι. Δεν έχουμε αντιληφθεί πως δεν αποτελούμε την φύση αλλά είμαστε κομμάτι αυτής της τέλειας και θαυμαστής δημιουργίας. Ούτε έχουμε καταλάβει την αποστολή που μας ανέθεσε ο Πλάστης μας και θεωρούμε τον εαυτό μας εξουσιαστή της φύσης. Είμαστε η κορωνίδα της δημιουργίας του Θεού αλλά δεν είμαστε δυνάστες της κτήσης.

Συμπεριφερόμαστε ως τύραννοι, βιαστές και λεηλατείς του φυσικού περιβάλλοντος αλλά ο Θεός μας στόλισε με το χάρισμα της λογικής και μας τοποθέτησε στην κορυφή της δημιουργίας Του με αποστολή να είμαστε διαχειριστές, προστάτες και φροντιστές του κόσμου. Ο Θεός μας εμπιστεύθηκε την πλάση Του και αυτό δεν μας προσφέρει μόνο δικαιώματα και προνόμια αλλά και ευθύνες και υποχρεώσεις.

Βέβαια ο Πάνσοφος Πλάστης μας, αυτός που τρέφει και συντηρεί τα σύμπαντα, γνωρίζοντας πως θα «φροντίζαμε» την φύση δημιούργησε πολλούς ρυθμιστικούς παράγοντες και αντίμετρα ώστε να μπορεί η φύση να επουλώνει μόνη της, τις πληγές της. Έτσι ο άνθρωπος πολύ γρήγορα κατάλαβε την αδυναμία Του μπροστά στη φύση· ακόμα και εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι που καυχόμαστε και ξιπάζουμε για την πρόοδό μας και τον αήττητο πολιτισμό μας, φτάσαμε σήμερα να αντιληφθούμε ότι η φύση είναι ένα μεγάλο θηρίο και εμείς πολύ μικροί για να την ελέγξουμε και να την ρυθμίσουμε στα μέτρα μας. Απλώς, όσο πιο ασυλλόγιστα και ασυνείδητα της συμπεριφερόμαστε, τόσο δυσκολεύουμε την θέση μας. Η φύση δεν εκδικείται. Εμείς προκαλούμε την τύχη μας.

Η καταστροφολογία, η απελπισία και οι ακραίες συμπεριφορές δεν βοηθούν την προστασία της φύσης. Χρειάζεται συνείδηση, συναίσθηση, ισορροπία και αγάπη. Ή καλύτερα «θεοειδής» νους. Δηλαδή νους που έχει επίκεντρο τον Θεό. Κάποτε ο άνθρωπος ζούσε αρμονικά με το φυσικό του περιβάλλον και όλα ήταν υπέροχα. Όμως τότε ο άνθρωπος ήταν πολύ κοντά στον Θεό, συνομιλούσε μαζί Του και είχε την αναφορά του σε Αυτόν· δεν Τον έβγαζε από οτιδήποτε έκανε. Αλλά τώρα ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από τον Θεό και όλα στην φύση μοιάζουν εχθρικά και ενάντια ή τουλάχιστον μπορούν να γίνουν πολύ επικίνδυνα. Όλοι απελπιστήκαμε και στενοχωρηθήκαμε όταν είδαμε το πύρινο φίδι να αγκαλιάζει την αγαπημένη μας Πάρνηθα. Το κακό όμως έγινε και είναι αμετάκλητο. Εμείς δεν πρέπει να μείνουμε εκεί, αλλά να προσπαθήσουμε και να βοηθήσουμε το οικοσύστημα της Πάρνηθας να επανέλθει με επιμονή, υπομονή και ελπίδα στον Πλάστη μας.

Το παράδειγμα το έχουμε από το Περιβόλι της Παναγίας μας και τους Αγιορείτες Πατέρες. Όταν πριν λίγα χρόνια τρομερές πυρκαγιές απανθράκωσαν μεγάλο τμήμα της Αθωνικής χερσονήσου, οι μοναχοί με πείσμα, αγάπη, υπομονή, ευαισθησία και διακριτικότητα διευκόλυναν την φύση να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της με τέτοιο ρυθμό που άφησε έκπληκτους  τους επιστήμονες. Να πως δρα και αντιδρά ο άνθρωπος με πρώτιστη αναφορά του τον Θεό. Να τι σημαίνει να είσαι σώφρων διαχειριστής και πιστός φύλακας του «κοσμήματος» που μας εμπιστεύτηκε ο Θεός. Να τι σημαίνει να είσαι η κορωνίδα της δημιουργίας αλλά όχι ο δυνάστης της.