Σύμφωνα με το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής, το βιβλίο της Γενέσεως, ο άνθρωπος έχει πλασθεί, κατά την έκτη ημέρα της δημιουργίας, από τον Θεό, με περισσή φροντίδα και χάρη. Αποτελεί κατά τους Πατέρες την κορωνίδα της δημιουργίας, το τελειότερο πλάσμα του κόσμου, τον βασιλέα της κτίσεως. Στο σώμα του ανθρώπου όμως, υπάρχει ένα όργανο, πλασμένο με ιδιαίτερη λεπτότητα. Και τούτο είναι ο οφθαλμός του ανθρώπου. Ο οφθαλμός, μας λέγει ο Αστέριος Αμασείας, είναι ανάμεσα στα κτίσματα, άξιος θαυμασμού. Επίσης προσθέτει πως «ο οφθαλμός εξηγεί ανάμεσα στα άλλα και τον Θεό». Με τον οφθαλμό, γνωρίζουμε την κτίση και από την ενέργειά της υποδεικνύεται ο τεχνίτης της. Ο οφθαλμός από τα ορατά εξηγεί τα αόρατα. Με τους οφθαλμούς αντιλαμβανόμαστε τον αισθητό ήλιο, απολαμβάνουμε την ωραιότητα του ουρανίου διακόσμου, προσεγγίζουμε την ομορφιά των αστέρων, την ύπαρξη της γης, την ανείπωτη ομορφιά της φύσης, την απεραντοσύνη της θάλασσας, τη διαφορά των σπόρων, την ποικιλία των φυτών, την εναλλαγή των χρωμάτων, το βάθος του σκότους, και την λαμπρότητα του φωτός. Και από την προσέγγιση της φύσης οδηγούμαστε σιγά σιγά από τα αισθητά, στα ουράνια, από την φύση στον Θεό. Αν δεν υπήρχε ο οφθαλμός, λέγουν οι Πατέρες, η φύση θα γερνούσε μόνη της, χωρίς μάρτυρα, αφού κανείς δεν θα έβλεπε σ΄ αυτήν να διασώζεται η σοφία και η παντοδυναμία του Θεού.

   Όμως ο καλός Θεός μας έδωσε ως ευλογία τους οφθαλμούς μας και πλέον μπορούμε να φθάσουμε μέσω της θεωρίας της φύσεως, στην συνάντησή μας με τον Θεό. Αλλά και τον άλλο άνθρωπο, τον αδελφό μας συναντάμε με τους οφθαλμούς. Όταν ο Θεός έπλασε την Εύα από την πλευρά του Αδάμ, κατά την έγερσή του, ο Αδάμ μετά την ύπνωση του, βλέπει την γυναίκα και χαίρεται η ψυχή του. Στα μάτια μας σχηματίζεται η μορφή των άλλων ανθρώπων, και γίνεται ο οφθαλμός μας, ο καθρέπτης του άλλου προσώπου. Με τα μάτια εμβαθύνουμε στην ψυχή του άλλου, και ανακαλύπτουμε στο βάθος της ύπαρξής του την εικόνα του Θεού και επιστρέφουν και πάλι στην συνάντησή μας με τον Πλάστη και Θεό μας. Η τυφλότητα, ως αδυναμία της όρασης, ακρωτηριάζει  τον άνθρωπο, του στερεί την ευλογία της αντίληψης της ομορφιά της φύσης, του άλλου προσώπου, του κόσμου ολόκληρου. Γι αυτό ο Χριστός συναντώντας τον εκ γενετής τυφλό, σπεύδει και με την δημιουργική ενέργειά του συμπληρώνει την ελλειμματική του πραγματικότητα. Όπως ακριβώς στην πλάση του Αδάμ χρησιμοποιήθηκε ο πηλός και ο δημιουργικός Λόγος του Θεού, έτσι και τώρα. Πτύει στο χώμα ο Κύριος, πλάθει πηλό και επιτάσσει στον τυφλό να πλυθεί στην  κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για να αναβλέψει. Πλάθει από την αρχή τα μάτια ο Χριστός και δίδει την χαρά στον τυφλό να δει για πρώτη φορά στην ζωή του το μεγαλείο της φύσης. Του χαρίζει το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να περιμένει ο τυφλός και το συμπληρώνει με το πιο μεγάλο δώρο της αποκάλυψης, ότι Εκείνος είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας, ο Λυτρωτής του κόσμου. Μαζί με το αισθητό φως, φωτίζει και την  καρδία του τυφλού, ο Κύριος. Η λάμψη της παρουσία Του διαγράφει τα σκοτάδια του τυφλού νέου, και το Φως, γίνεται πλέον ο συνοδοιπόρος του.

    Γι αυτό δεν διστάζει να ομολογήσει την αλήθεια. Αυθόρμητα, με λαγαρό, ακέραιο λόγο, με σθένος καρδιάς επιτιμά το σκοτάδι της κακοπιστίας αυτών που ενώ βλέπουν δεν μπορούν να δουν την Αλήθεια που στέκει μπροστά τους, και γίνεται ο τυφλός ,απόστολος της λυτρωτικής παρουσίας του Κυρίου. Το Φως του Θεού, απλώνεται απλόχερα σ΄ όλους τους ανθρώπους. Η φύση είναι πλημμυρισμένη από το Φως της Παρουσίας του Θεού. Οι συνάνθρωποί μας αντανακλούν την εικόνα του Θεού στα μάτια μας. Τα μάτια μας είναι κάτοπτρα που αντανακλούν το Φως του Θεού. Από την θέλησή μας εξαρτάται αν θα ζεσταθούμε από το φως, ή αν μείνουμε στην παγωνιά του σκοταδιού. Εμείς, ως παιδιά του Θεού, είμαστε τέκνα του Φωτός. Ακόμη και αν τα μάτια μας αδυνατούν να συλλάβουν το φως, εντούτοις με τα μάτια της καρδιάς μας, προσλαμβάνουμε την ζεστασιά από την θέρμη της Παρουσίας του Χριστού, και μαζί με τον τυφλό, δοξολογούμε το άγιο όνομα του Τριαδικού Θεού μας. 

Μ.Φ.Ν.Θ