Το παρακάτω περιστατικό μου το διηγήθηκε η κυρία Παρασκευή, από την Αγιά Λάρισας. Στην περιοχή της Αγιάς, ο Άγιος Νικόλαος εν Βουνένοις έχει το προσωνύμιο «ο Κερασάς» διότι είναι ο προστάτης των παραγωγών κερασιού αλλά και γιορτάζει την περίοδο που τα κεράσια σχεδόν είναι έτοιμα για να πουληθούν. Αυτό το έθιμο κρατάει από πολύ παλιά και είναι οικογενειακή παράδοση της κυρίας Παρασκευής και της οικογενείας της. Η μητέρα της παλιότερα έφερνε κεράσια στη γιορτή του Αγίου Νικολάου του Νέου, να ευλογηθούν και να μοιραστούν στους πιστούς και σήμερα αυτή συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση.

      Η 9^η Μαΐου είναι μια χρονική στιγμή που τα κεράσια έχουν μεν κοκκινίσει, αλλά δεν είναι έτοιμα και να φαγωθούν. Έτσι κάποια χρονιά η κυρία Παρασκευή δεν πήγε κεράσια στην γιορτή του Αγίου διότι ήταν άγουρα. Η ίδια μας αφηγείται το περιστατικό αυτό:«Αυτό το έθιμο με τα κεράσια, είναι πολύ παλιό και πάντα άρχιζε την περίοδο στις 9 Μαΐου που γίνονται τα κεράσια και γι’ αυτό τον είπαν, Άγιο Νικόλαο Κερασά. Εγώ έχω από 5 χρονών φέρνω κεράσια, ακολουθώντας την παράδοση της οικογένειας μου. Μια φορά δεν είχαν γίνει, ήταν όψιμα τα κεράσια, και έτσι δεν έφερα στον Άγιο κεράσια.  Και το ίδιο βράδυ είδα το εξής όνειρο. Ένα παιδί γύρω στα 25 χρονών ήταν, με ένα κόκκινο μπλουζάκι, και με κυνηγούσε. Εγώ φοβήθηκα και άρχισα να τρέχω. Το παιδί μου φώναξε.

- Σταμάτα μην τρέχεις, κάτι θέλω να σου πω.

- Τι θέλεις να μου πεις, του λέω.

- Είμαι ο Άγιος Νικόλαος. Γιατί δεν έφερες φέτος κεράσια στην γιορτή μου;

- Γιατί ήταν άγουρα, του λέω. - Ας ήταν, εσύ έπρεπε να μου φέρεις, μου απαντάει».

    Αυτό το όνειρο θα το κρατάω ζωντανό μέχρι να πεθάνω. Ο Άγιος μας προστατεύει όλους, κι εμάς και την παραγωγή μας. Κι από τότε μια κερασιά κάθε χρόνο, μας δίνει κατακόκκινα και τραγανά κεράσια για να φέρνω στη γιορτή του, όσο θα ζω.

 Επιμέλεια Απόστολος  Μπρέντας