Σε δύο μέρες ολοκληρώνεται η μεγάλη Σαρακοστή και ετοιμαζόμαστε για τα άχραντα και σωτήρια πάθη του Χριστού μας. Το Σάββατο του Λαζάρου κατέχει ξεχωριστή θέση στο λειτουργικό ημερολόγιο. Δεν ανήκει στις σαράντα ημέρες της μετάνοιας της Μ. Τεσσαρακοστής ούτε και στις οδυνηρές ημέρες της Μ. Εβδομάδας, αυτές που αρχίζουν από τη Μ. Δευτέρα και τελειώνουν τη Μ. Παρασκευή. Μαζί με την Κυριακή των Βαΐων συνθέτουν ένα σύντομο χαρούμενο προοίμιο των γεμάτων πόνο ημερών που ακολουθούν. Δύο σημαντικά περιστατικά συνδέονται με τη Βηθανία: εκεί ανέστησε τον Λάζαρο και από εκεί ξεκίνησε ο Ιησούς την πορεία και άνοδο Του προς τα Ιεροσόλυμα.

O ευαγγελιστές μας διηγούνται, ότι πλήθος λαού υποδέχτηκε τον Ιησού στα Ιεροσόλυμα, με ζητοκραυγές και με βάγια. Και τον υποδέχτηκε ως βασιλιά, γιατί στο πρόσωπο του ατένιζαν τον ισχυρό και παντοδύναμο βασιλιά του Ισραήλ, που ήθελε να αποτινάξει τον ζυγό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, την αθλιότητα στην οποία είχε περιέλθει «ὁ περιούσιος λαός», και να ξαναφέρει εποχές δόξας και μεγαλείου, όπως επί Δαβίδ και Σολομώντα. Η νοσταλγία του Μεσσία ως βασιλιά ήταν ο πόθος και η νοσταλγία γενεών.

Ομως ο Χριστός δεν ήλθε για να ιδρύσει μια εγκόσμια, πλάι στις άλλες βασιλείες τοϋ κόσμου, βασιλεία. Ούτε έτσι τον οραματίστηκαν οι Προφήτες. Στη συνείδηση των Προφητών ο Μεσσίας ήταν ο άρχοντας της δικαιοσύνης με παγκόσμια ισχύ και άκατάλυτη δύναμη. Ήταν ο εξουσιαστής άρχοντας της παγκόσμιας ειρήνης, ο προστάτης των κατατρεγμένων ανθρώπων, των ξένων και των αποδιωγμένων της ζωής. Ήταν ο άληθινός ποιμένας των προβάτων, που θα καθαρίσει το κοπάδι του, όπως καθαρίζεται ο άργυρος στη φωτιά. Και η βασιλεία του «βασιλεία τῶν αἰώνων καί ἡ δεσποτεία τοῦ ἐν πάση γενεά καί γενεά».

Αλλά και ο Κύριος, όταν ρωτήθηκε από τον Πιλάτο αν είναι βασιλιάς «οὐκοῦν βασιλεύς εἰ σύ;». Είσαι, λοιπόν, βασιλιάς; Εκείνος απάντησε είμαι βασιλιάς, αλλά η  δική μου βασιλεία «οὐκ ἐστίν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Βεβαίως είμαι βασιλιάς, αλλά η βασιλεία μου δέν προέρχεται από τον κόσμο αυτό. Ούτε με τη βία και τα όπλα επιβάλλεται, ούτε κλείνεται μέσα σε επίγεια σύνορα, ούτε εξαντλείται στα στενά χρονικά όρια του παρόντος κόσμου.

Επομένως ο Χριστός είναι βασιλιάς. Άλλά βασιλιάς που βασιλεύει σε όλες τις καρδιές των άνθρώπων. "Ολων εκείνων που μάχονται για ειρήνη και δικαιοσύνη. Και οπουδήποτε πάνω στη γη κάποιος παλεύει ενάντια στις δυνάμεις του κακού, κάποιος αγωνίζεται ενάντια στην αμαρτία, κάποιος ζητάει βοήθεια και αντιστέκεται με πείσμα στο ρεύμα των αντίθεων δυνάμεων, μαζί τους είναι και ο Χριστός που ενδυναμώνει και ενθαρρύνει, που συντάσσεται στον αγώνα τους και βασιλεύει στις σκέψεις και τις αποφάσεις τους.

Βεβαίως, θα πει κανείς, ότι σήμερα ο Χριστός έπαψε να βασιλεύει σε πολλών ανθρώπων τις καρδίες ακόμη και χριστιανών, γι’ αυτό και η ζωή τους κηδεμονεύεται από τον άρχοντα του σκότους και στις καρδιές τους βασιλεύει το σκοτάδι. Μια παγερή νύχτα άπλώνεται παντού. Σαν να ζούμε σε προχριστιανική εποχή. Και μόνο ορισμένες φορές τον χρόνο τα φύλλα του ημερολογίου μας θυμίζουν τα Χριστούγεννα, τα Πάθη, την Ανάσταση κάποιου Βασιλιά, του οποίου η ζωή φαντάζει σαν ένα παλιό παραμύθι, μια ψυχρή ανάμνηση παιδικών χρόνων, ασήμαντη και αναχρονιστική.

Που είναι, αληθινά, σήμερα ο Χριστός; "Αν σήμερα χτυπούσε την πόρτα της καρδιάς μας μια φτωχή μάνα για να Τον γεννήσει, θα της ανοίγαμε; Αν ο ίδιος ζητούσε εναν Κυρηναίο για να Τον βοηθήσει στον σταυρό του μαρτυρίου Του, θα ήμαστε άραγε πρόθυμοι να προσφέρουμε τους ώμους μας;

Η οικογένεια τον έδιωξε τον Χριστό. Ο άνδρας δεν Τον θέλει να βασιλεύει στο σπίτι του, άλλά ούτε και η γυναίκα. Ο άνδρας θέλει να κυβερνάει αυταρχικά και η γυναίκα να διαφεντεύει το κορμί της, άκόμη και αν άπό τα σπλάχνα της εκριζώνει ανθρώπινες υπάρξεις.

Οι «πνευματικοί άνθρωποι», οι εφημερίδες, η τηλεόραση, οι ηθοποιοί έχουν τους δικούς τους βασιλιάδες. Γι’ αυτό στο αντικείμενο της εργασίας τους δεν υπάρχει χώρος, για τη βασιλεία του Χριστού.

• Οι πολιτικοί λένε: τι δουλειά έχει ο Χριστός με τις ψευτιές και τις πολιτικές τις δικές μας;
• Οι έμποροι δεν Τον θέλουν, γιατί οι δοσοληψίες τους αγνοούν την ήθική.
• Οι εργάτες Τον διώχνουν, γιατί τα δίκια τους τα έχουν εναποθέσει στους συνδικαλιστές και
• Η Παιδεία σε νέα έκσυγχρονιστικά προγράμματα!

Και όμως! Ο Χριστός πρέπει να γίνει ο βασιλιάς της οικογένειας. Η οικογένεια σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, διαρκώς αποσυντίθεται. Η οικογενειακή ζωή κλονίζεται στη βάση της και συνεχώς αποχριστιανοποιείται. Ο γάμος γίνεται χωρίς Χριστό. Τα πάντα μπορεί να συζητούνται μεταξύ των μελλονύμφων και μόνο κουβέντα για τον Χριστό δε γίνεται. Ακόμη και όταν ο γάμος γίνει στην Εκκλησία, γίνεται με τρόπο κοσμικό, μέσα σε πολύ ανθρώπινα πλαίσια, όπου αυξάνεται η κοινωνική ματαιοδοξία, με αρκετά κατάλοιπα ειδωλολατρικά, χωρίς πνευματικό, εκκλησιαστικό και μυστηριακό υπόβαθρο. Γι’ αυτό και ο γάμος έχει καταντήσει να είναι μια εταιρεία περιορισμένης διάρκειας και το πρώτο βήμα προς το διαζύγιο.

Όταν όμως ο γάμος, η συζυγική πίστη και η αγάπη στηριχθούν στην αιώνια πηγή της αγάπης, τον Χριστό, τότε ο Χριστός θα είναι και βασιλιάς των παιδιών. Οι γονείς, όταν ο Θεός τους χαρίσει το δώρο της τεκνοποιίας, το πρώτο που πρέπει να κάνουν είναι να ακούσουν την προτροπή του Χριστού: «ἄφετε τά παιδία ἐλθεῖν πρός με». Έτσι, τα δώρα επιστρέφουν στον Δωρητή.

Το παιδί δεν είναι κτήμα των γονιών του. Είναι δώρο του Θεού και παρακαταθήκη του Θεού, που τους έχει εμπιστευθεί. Γι’ αύτό δεν πρέπει μόνο να ένδιαφέρονται για την τροφή, το ντύσιμο και την υπόδυσή του, ούτε για να το πάνε στο καλύτερο σχολείο και να του γεμίζουν το μυαλό με γνώσεις και γλώσσες, άλλά πρέπει να γνωρίζουν ότι το παιδί έχει και ψυχή και πνεύμα.

Ο Χριστός είναι Εκείνος που θα θερμάνει την ψυχή του παιδιού και θα πλατύνει το πνεύμα του, γιατί τα λόγια Του είναι απαλά σαν το χάδι και γλυκά σαν το μέλι και το Πνεύμα του Θεού εγγράφει στη λευκή ψυχούλα του παιδιού τα θεια διδάγματα και ενσταλάζει την άνωθεν σοφία.

Αργότερα, ο Χριστός θα γίνει και βασιλιάς των νέων. Όταν οι γονείς εργασθούν με επιμέλεια, ευθύνη και συνεχή επαγρύπνιση πάνω στις τρυφερές ψυχές των παιδιών τους, αργότερα, όταν μεγαλώσουν και αυξηθούν οι κίνδυνοι, θα υπάρχουν τα θεμέλια.

Και θεμέλια, που πάνω σ’ αύτά οικοδομείται η ζωή των νέων, είναι η αρμονική ζωή των γονιών τους και το καλό τους παράδειγμα. Ανάγωγοι γονείς δεν είναι δυνατόν να μεταδώσουν καλή αγωγή στα παιδιά τους. Γονείς που παρεκτρέπονται μπροστά στα παιδιά τους, που μιλούν περιφρονητικά, δε σέβονται και δεν τιμούν αξίες και ιδανικά, διδάσκουν αρνητικά τους νέους και τους οδηγούν στην ανυπακοή και τη θρασύτητα. Όταν όμως από μικρά τα παιδιά ανατραφούν «ἐν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου», τότε ο ενθουσιασμός για τη ζωή δε θα τα εγκαταλείψει ποτέ, γιατί έμαθαν να έχουν γρανιτένιες καρδιές στην αρετή και χαλύβδινη βούληση, ώστε να μην μπορεί κανένα κακό να τις μολύνει.

Σε λίγες μέρες ο Βασιλιάς της δόξης Χριστός, οδεύει προς το έκούσιον πάθος. Δεν έχουμε παρά να τρέξουμε και να Τον συναντήσουμε. Να εναποθέσουμε στα αιματωμένα Του πόδια τη ζωή μας ολόκληρη και να Του ανοίξουμε την καρδιά μας για να στήσει εκεί τον θρόνο Του. Να Τον ανακηρύξουμε «λόγοις καί ἔργοις» Βασιλιά της ζωής μας. Αμην.

Κων/νος Σβετζούρης Θεολόγος

Εκκλησιαστικός Ιερού μας Ναού