Η Γ΄ Στάση των Χαιρετισμών μας δείχνουν μία καινούργια κτίση, μια καινούργια δημιουργία, ένα νέο κόσμο. Ποια είναι όμως αυτή η νέα κτίση; Είναι η ενσάρκωση του Ιησού Χριστού, του νέου Αδάμ, του νέου ανθρώπου που με τον ερχομό του θα ανακαινίσει την παλιά κτίση, την παλιά δημιουργία του Θεού.

Η παλιά δημιουργία του Θεού ο Αδάμ και η Εύα.  Ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ εκ του μηδενός «πλάθοντάς τον με χώμα και δίνοντάς τον πνοή ζωής[1]» και την Εύα από την «πλευρά του Αδάμ[2]». Η δημιουργία των πρωτοπλάστων δεν έχει καμία σχέση με την δημιουργία των υπολοίπων ανθρώπων γιατί έχουμε την πρώτη και ανεπανάληπτη πλάση των ανθρώπου, χωρίς σπέρμα και κύηση. Στη δημιουργία της Εύας μια ανάπλαση του ανθρώπου.

Η παλαιά όμως δημιουργία του Θεού εξετράπη του σκοπού της και κατέληξε στην φθορά και στο θάνατο. Οι πρωτόπλαστοι δεν μπόρεσαν  να συνταυτιστούν με το θέλημα του δημιουργού τους και δεν θέλησαν να ακολουθήσουν την εντολή που τους πρότεινε ο Θεός, να μη φάνε από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού.

Η πρώτη δημιουργία με την παρακοή και την έξοδό τους από τον Παράδεισο αχρηστεύθηκε και δεν μπορούσε πλέον να φθάσει στην αγιότητα και τη θέωση.

Ο Θεός, επειδή ο άνθρωπος δεν έπεσε μόνος του αλλά με τη συνεργεία και την απάτη του διαβόλου, δεν τον άφησε ποτέ μόνο του. Αξιοποίησε τους ανθρώπους που διέσωσαν στοιχεία του κατ’ εικόνα, όπως ο Άβελ[3], ο Σηθ[4], ο Νώε[5], ο Αβραάμ[6] και άλλοι πολλοί, και έτσι προετοίμασε τη νέα ανάπλαση του ανθρώπου, που πραγματοποιήθηκε με την ενσάρκωση του ενός της Αγίας Τριάδος, του Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού.

Στην ανάπλαση αυτή συνεργάστηκε με την Παναγία, τον τελειώτερο εκπρόσωπο του ανθρώπινου γένους. Στην πλάση του ανθρώπου δεν ρώτησε ο Θεός τον άνθρωπο. Στην ανάπλασή του όμως τον ρωτά και η ερώτηση γίνεται στο πρόσωπο της Παναγίας, και στην συνέχεια συνεχώς στον καθένα μας χωριστά αν θέλει να σωθεί ή όχι, αν θέλει ν’ αποκτήσει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ή να παραμείνει ταλαίπωρος και μόνος.

Η Παναγία μας είναι η νέα Εύα, που με τη πίστη της, την υπακοή της, την ολόψυχη παράδοσή της στο θέλημα του Θεού, του δίνει την ευκαιρία ν’ αναπλάσει την παλιά δημιουργία. Όπως πήρε τη σάρκα του Αδάμ και δημιούργησε την Εύα, έτσι τώρα παίρνει τη σάρκα της Παναγίας μας και δημιουργεί το Χριστό, χωρίς σπέρμα αλλά με κύηση[7].

Η κύηση λοιπόν εισέρχεται στο κόσμο σύμφωνα με τον τρόπο πολλαπλασιασμού του ανθρώπου, που προέκυψε μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, αλλά χωρίς σπέρμα. Έτσι η παρθένος γίνεται μητέρα. «Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἠμίν τοῖς ὑπ’ αὐτοῦ γενομένοις, ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός καί φυλάξας ταύτην ὥσπερ ἤν ἄφθορον·».

Το απίστευτο και αφάνταστο όμως είναι πως μια παρθένος γίνεται μητέρα Θεού. Πράγμα αδιανόητο και ακατανόητο για την ανθρώπινη σκέψη.

    Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, μας λένε πως «Ο άνθρωπος λοιπόν γεννά το Θεό και ο Θεός έρχεται να γίνει άνθρωπος και το σπουδαιότερο να υπηρετήσει τον άνθρωπο». Ο Αδάμ ενώ γνώριζε ποιος τον δημιούργησε και πόσο τον αγαπούσε και ενδιαφερόταν γι’ αυτόν, εν τούτοις προτίμησαν να γίνουν οι ίδιοι θεοί.

Ο Ιησούς όμως ενώ γνώριζε την αχαριστία και αγνωμοσύνη των ανθρώπων, ενώ γνώριζε την απιστία και την ανυπακοή τους, κένωσε τον εαυτό του από τη θεότητα του, φαινομενικά βέβαια, και πήρε μορφήν δούλου[8] για να υπηρετήσει τον άνθρωπο.

Γεννήθηκε κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες, γνώρισε την καταδίωξη και την προσφυγιά από μωρό για να σωθεί από τον Ηρώδη, υπηρέτησε τον πατέρα του (Ιωσήφ) στο εργαστήριο του, και στο τέλος, αφού κήρυξε και ευεργέτησε τους ανθρώπους ποικιλοτρόπως, εκείνοι τον σταύρωσαν, τον διαπόμπευσαν, τον χλεύασαν, δείχνοντας όλοι τους την κακία σε εκείνον που τους συγχώρεσε και παρακάλεσε ως άνθρωπος τον πατέρα του να παραβλέψει την κακία τους και την διαφθορά τους.

Ο Χριστός μας, είναι η νέα κτίση, η νέα δημιουργία που παρουσιάζει η Εκκλησία μας με την Τρίτη Στάση των Χαιρετισμών της Παναγίας μας. 

Ο Χριστός μας, δε φέρει το προπατορικό αμάρτημα, δεν έχει καθόλου ροπή προς την αμαρτία.

Ο Χριστός μας, τρώει, κοιμάται, κουράζεται, ιδρώνει, πονά, λυπάται, κλαίει, φοβάται, όχι γιατί δεν μπορούσε να μη τα έχει, αλλά για να δείξει την τέλεια ομοιότητα με μας.

Ο Χριστός μας, λέγει ότι πρώτος είναι ο τελευταίος και μεγάλος και άρχοντας εκείνος που με τη θέλησή του γίνεται δούλος.

Ο Χριστός μας, νικά το θάνατο με την ανάστασή του και έτσι καθιστά αθάνατη την ανθρώπινη σάρκα, την δοξάζει με τη μεταμόρφωσή του και την ανυψώνει στο θρόνο του Θεού πατέρα με την ανάληψή του.

Τον παράδεισο δυστυχώς τον χάσαμε· ας φροντίσουμε να εισέλθουμε στη νέα αυτή κτίση, που μας έδειξε ο Χριστός μας με την ενανθρώπησή του και που είναι η Εκκλησία του.

Kωνσταντίνος Σβετζούρης Θεολόγος

Εκκλησιαστικός Ιερού μας Ναού.

[1] Γεν. 2,7.

[2] Γεν 2, 21.

[3] Γεν. 3, 15.

[4] Γεν 4, 25.

[5] Γεν. 6.

[6] Γεν. 12.

[7] π. Μελέτιος Βαδραχάνης, http://pmeletios.com.

[8] Φιλ. 2,7.