Όταν συμπληρώθηκαν οι μέρες του καθαρισμού σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, ο Ιωσήφ και η Μαρία έφεραν το βρέφος στο ναό, στην Ιερουσαλήμ. Το μεσημέρι πλησίασαν το όρος του Ναού από τα νότια, γοητευμένοι από την αστραφτερή λευκότητα και κομψότητα των βασιλικών στοών που τις αντίκρυζαν σ’ όλο το μήκος τους. Σιωπηλοί και σεμνοί, ο ξυλουργός και η Μαρία, μπήκαν στη στοά που υπήρχε συνωστισμός. Βάδισαν ανάμεσα στις τέσσερις ατέλειωτες σειρές κιόνων που βάσταζαν ψηλές στέγες, διακοσμημένες με α­νάγλυφα πολυτελή και πολύπλοκα. Πήγαν από πάγκο σε πάγκο, όπου οι έμπο­ροι διαλαλούσαν και πουλούσαν την πραμάτεια τους.

Τελικά αγόρασαν δυο τρυγόνια για να προσφέρουν θυσία και μπήκαν στη μεγάλη αυλή των Εθνών. Κατευθύνθηκαν προς την ανατολική πλευρά του πέτρινου κιγκλιδώματος που περιέβαλλε τις εσωτερικές αυλές και τον ίδιο το ναό, τον τοίχο πίσω από τον οποίο δεν μπορούσαν να περάσουν όσοι δεν ήσαν Ιουδαίοι με ποινή θανάτου στην περίπτωση παράβασης. Πέρασαν την Ωραία Πύλη και μπήκαν στην Αυλή των Γυναικών. Κάποια στιγμή εκεί, ο Ιωσήφ πήρε το βρέφος, τον Ιησού, στην αγκαλιά του με τ’ αριστερό του χέρι στο δεξί κρατούσε το ζευγάρι τα τρυγό­νια κι ετοιμαζόταν να προχωρήσει μόνος στο εσωτερικό της Αυλής των Ιερέων και Ισραηλιτών, όπου βρισκόταν ο βωμός των Ολοκαυτομάτων, για να παρου­σιάσει το παιδί στο Θεό σύμφωνα με το νόμο του Κυρίου, ότι κάθε αρσενικό που ανοίγει μήτρα πρέπει ν' αφιερωθεί στον Κύριο και να προσφέρει θυσία ένα ζεύγος τρυγόνια. Εκείνη τη στιγμή, όμως, ακούστηκε κάποιος να φωνάζει, “Περίμενε".

Ήταν ένα γεροντάκι. Με δυσκολία μπορούσε να κινηθεί από την ηλικία. 0 τρόπος του ήταν, αντίθετα, κατηγορηματικός. Ενστικτωδώς ο Ιωσήφ υπάκουσε και τον περίμενε να πλησιάσει.

"Αυτός είναι, φώναξε "Αυτός είναι που  το Πνεύμα το Άγιο μου  υποσχέθηκε ότι θα δώ πριν το θάνατό μου".

Οι φωνές τoυ, δυνατές και με μεγάλη συγκίνηση, ακούστηκαν  προκάλεσαν την προσοχή πολλών που βρίσκονταν εκεί γύρω. “Ω, Συμεών ψιθύριζαν. Είχαν χρόνια συνηθίσει την παρουσία του δίκαιου και  ευσεβούς αυτού ανθρώπου εκεί. Περίμενε κάθε μέρα να δει τον Χριστό του Κυρίου γιατί του είχε προφητευθεί ότι δεν θα πέθαινε αν δεν τον έβλεπε. “Ω,Συμεών, ξανακούστηκε. Όμως ο γέροντας φαινόταν συνεπαρμένος και άλλη σκέψη καμιά δεν τον απασχολούσε την ώρα εκείνη.Καθώς πλησίασε ζήτησε να του δώσει το βρέφος. “Ας αγγίξουν τούτα τα χέρια κι ας νανουρίσουν τον Χριστό του Κυρίου. Ναι! Ναι...” Πάλι, ο Ιωσήφ υπάκουσε.

Το βρέφος ήταν ξύπνιο και ήσυχο. Κοιτούσε το γέρικο και ταλαιπωρημένο πρόσωπο του Συμεών κι εκείνος ψιθύριζε, “Ναι! Ναι, Κύριε, ναι! Τώρα ειρηνικά ν’ αφήσεις το δούλο σου ν’ αναπαυθεί σύμφωνα με την υπόσχεση σου, γιατί με τα μάτια μου είδα τη σωτηρία που ετοίμασες για ολόκληρο τον κόσμο, φως αποκαλυπτικό για τα έθνη και δόξα για το λαό σου, τον Ισραήλ. Η Μαρία και ο Ιωσήφ δεν έλεγαν κουβέντα. Παρακολουθούσαν τον ξένο που κρατούσε το βρέφος, έναν γέροντα, καμπούρη και κοκκαλιάρη και θαύμαζαν για όσα έλεγε για τον Ιησού. Έξαφνα σήκωσε το βλέμμα και ατένισε την μητέρα. “Ο γιος σου είναι προορισμένος να γίνει αιτία πτώσης και ανάστασης  πολλών στο Ισραήλ. Είναι σημείο, γυναίκα, για το οποίο θα υπάρχει αντιλογία”. Ο Συμεών μισόκλεισε τα μάτια και χαμήλωσε τη φωνή του λες και μιλούσε ψιθυριστά στον εαυτό του μόνο: “Αληθινά, σαν ξίφος θα διαπεράσει την ψυχή σου ο πόνος! Όλες οι κρυφές σκέψεις των ανθρώπων θ’ αποκαλυφούν. Ο Συμεών της έδωσε πίσω το βρέφος. Η Μαρία το έκλεισε στην αγκαλιά της. Δεν έκανε καμιά ερώτηση. Δεν ξέχασε, όμως, τίποτε απ’ όσα άκουσε .Ό,τιδήποτε συνέβει ή ειπώθηκε εκείνες τις πρώτες μέρες της ζωήςτου Ιησού η μητέρα του το κράτησε βαθιά στην καρδιά της. Όλα τα μελετούσε και προσπαθούσε να τα κατανοήσει.

Πηγή:''Το Βιβλίο των Βιβλίων''