Στους κοσμικούς κύκλους τής κοινωνίας που ζούμε μια πρόσκλησις σέ δείπνο είναι πάντα τιμητική. Όταν μάλιστα τό δείπνο είναι επίσημο και  ο  οικοδεσπότης «διακεκριμένη προσωπικότης», τότε ή πρόσκλησί του όχι μόνο μας τιμά, άλλα καί μάς δημιουργεί τήν υποχρέωσι νά παραστούμε και νά συμπεριφερθούμε σύμφωνα με τούς κανόνες τής καλής συμπεριφοράς. Τά «επίσημα δείπνα» έγιναν εμπορική καί διπλω­ματική επιχείρησις στον καιρό μας, ακριβώς γιατί τά επιθυμούν και τά επιδιώκουν οί άνθρωποι. Συμβαίνει, άλήθεια, κάτι τό περίεργο μ’ εμάς.Ένώ επιθυμούμε και επιδιώκομε τόσο πολύ τά δείπνα των προσωπικοτήτων, περιφρονούμε μιά πρόσκλησί πολύ πιο τιμητική πού μάς απευθύνει, τουλάχιστο μιά φορά τήν εβδομάδα, μιά προσωπικότητα τό­σο μεγάλη, πού μπροστά της σβήνουν αυτοκράτορες καί βασι­λείς, μεγιστάνες του πλούτου, διασημότητες τής τέχνης καί τής σοφίας. Ό «Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων», ό παντο­δύναμος καί πάνσοφος Θεός, μάς προσκαλεί νά δειπνήσωμε στό σπίτι Του. Το σπίτι του Θεού είναι ό Ιερός Ναός, «δείπνο» ή Θεία Ευχαριστία, πρόσκλησις οι εορταστικες καμπάνες. Είναι παράδοξη και μαζί θλιβερή ή στάσις μας. Την ώρα πού ό γλυ­κός ήχος τής καμπάνας φέρνει στ’ αυτιά μας την πρόσκλησι για τό «δείπνο» του Θεού, μύριες δικαιολογίες ανεβαίνουν στη σκέψι και στα χείλη μας, για νά μη τήν αποδεχθούμε. Είναι οί ίδιες προφάσεις πού έκαμαν τούς καλεσμένους της παραβολής τον «βα­σιλικού δείπνου» νά μείνουν εξω απ’ αυτό.

       «Ά γ ρ ό ν  ή γ ό ρ α σ α καί  ε χ ω  ανάγ­κην έξελθείν και ιδείν αυτόν», λέει ό ένας, πού δεν σκέπτεται παρά τις επαγγελματικές απασχολήσεις του. ’Αποκλειστικός του σκοπός, μοναδική του φιλοδοξία, τό γέ­μισμα τού πορτοφολιού. Σύνθημά του τό γνωστό: « Ο χρόνος είναι χρήμα». Σχόλη καί καθημερινή σκυμμένος πάνω από τις ίδιες υποθέσεις. ’Αφού μάλιστα ή κυριακάτικη εργασία είναι, «υπερωριακή» και πληρώνεται καλύτερα, γιατί νά μήν εκμεταλλευ­τή τήν ευκαιρία; Ή ώρα τού «κ υ ρ ι α κ ο ύ δείπνου» είναι γι’ αυτόν ανόητη σπατάλη χρόνου. ’Έτσι τουλάχιστο σκέ­πτεται με τήν «τετραγωνική» λογική του και απορρίπτει τήν πρόσκλησι.

       «Ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε καί πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά», είναι ή πρόφασις τού άλλου. Είναι φανερό πώς πίσω από τά «πέντε ζεύγη» των βοδιών κρύβονται οί πέντε αισθήσεις του, πού επιθυμεί νά τις ικανοποίηση. Τά άλογα πάθη καί τά ζωώδη ένστικτά του, πού θέλει νά τά βοσκήση στής αμαρτίας τά λειβάδια. Είναι ό ξε­νύχτης τού Σαββάτου, πού περνά τήν ώρα τού πνευματικού «δείπνου» στο κρεββάτι, γιά νά εχη τή δύναμι νά λάβη μέρος τό βράδυ της Κυριακής σέ κάποιο άλλο «δείπνο», αισθησιακό. Στο χαρτ τοπαίγνιο, στο νυχτερινό κέντρο, στήν κραιπάλη. Νυκτόβιο πτηνό, αυτός και οι όμοιοί του, κοιμάται τήν ήμερα, για να δράση τή νύχτα. Στερείται τον ήλιο, για νά απόλαυση τά «φώτα της ράμπας», τά φώτα πού δεν είναι φως, καί άνταλλάσει την ευωδία του θυμιάματος μέ τή δυσοσμία τού σταύλου, τον «άρτον  τής ζωής» μέ τήν αμαρτωλή σάρκα, τό «φ ά ρ μακο  τ ή ς ά θ α ν α σ ί α ς» μέ τό οινόπνευμα.

      «Γυναίκα  έγημα καί διά τούτο  ου, δύναμαι ε λ θ ε ί ν», είναι τού τρίτου ή δικαιολογία. Είναι, ίσως, ό πιο καλοπροαίρετος από τούς άλλους  δικαιολογία του ή πιο εύλογοφανής. Ό τύπος του, ο πιο συνηθισμένος στήν εποχή μας. Είναι ό άνθρωπος μέ τις πολλαπλές οικογενειακές απασχολήσεις. Όπως λ.χ. ή εργαζόμενη γυναίκα, που τή σχόλη θά φτιάξη τό νοικοκυριό της, θά κυττάξη τον ανδρα της καί τά παιδιά της. Όπως ό οικογενειάρχης, πού την ημέρα τής αργίας θά άσχοληθή μέ τις οικιακές εργασίες, Θά περιποιηθή τον κήπο του, θά βάψη τήν κουζίνα, θά έπισκευάση κανα χαλασμένο έπιπλο, θά βοηθήση τό παιδί του νά γράψη τή σχολική έκθεση. Δέν λέει κανείς πώς είναι κακό νά άσχοληθή μέ αύτά. ’Ήθελα δμως νά παρατηρήσω τούτο: Στις 24 ώρες της  Κυριακής ή τής γιορτής βρίσκει τό χρόνο νά κάμη όσα θέλε . Νά τακτοποιήση τό σπίτι του, νά πάη στον κινηματογράφο, στον περίπατο, στή φιλική συντροφιά. Μόνο γιά τήν εκκλησία δέν του περισσεύει ό χρόνος; Είναι φανερό πώς τού λείπει ή καλή διάθεσις. 'Όλα τά άλλα είναι προφάσεις.

       Κρίμα! Ή πρόσκλησις τού Οικοδεσπότη τού σύμπαντος πέ­φτει στο κενό. Εκείνο τό «έ ρ ω τ ώ σ ε, ε χ ε με π α ρ η τ η μ έ ν ο ν» επαναλαμβάνεται κάθε μέρα από έκατομμύρια προσκεκλημένους καί ή μεγάλη πλειοψηφία των άνθρώπων μέ­νει εξω από τό «δείπνο» Του.Αν ήξεραν τί χάνουν όλοι αυτοί! Σ’ ενα δείπνο εκείνο πού απολαμβάνει κάνεις δέν είναι τόσο τά πλούσια φαγητά πού γεμίζουν  τό στομάχι. Είναι ή συντροφιά, ή ζεστασιά, ή φιλία, πού ζουν τήν ψυχή. Ή πιο όμορφη ώρα τού σπιτιού είναι εκείνη πού ενώνει τά μέλη του γύρω από τό οικογενειακό τραπέζι.Στο «δείπνο» τού Πατέρα, τού Θεού, γεύεται κανείς στον απόλυτο βαθμό όλα τούτα. Όχι απλή συντροφιά, αλλά ενότητα. Όχι  απλή φιλία, αλλά αδελφοσύνη. Εκεί ζή τό μυστήριο τής Έκκλησίας  ώς θεανθρώπινης κοινωνίας. Μετέχει στη θεότητα και τήν ανθρωπότητα τού Χριστού καί ενώνεται αδιάσπαστα με τούς αδελφούς του στήν πίστι. Στο «ευχαριστιακό δείπνο» νοιώθομε πως είμαστε όλοι μέλη τού ίδιου σώματος, τού Μυστικού Σώματο ς τού Χριστού, τής Εκκλησίας.  Ο «εις άρτος» είναι η ζωντανή έκφρασις αυτού τού ενός Σώματος. Χωρισμένοι, άνισοι μέ αντιθέσεις στήν καθημερινή μας ζωή, γινόμαστε ένα στο «Δείπνο» τού Θεού. Τό ίδιο ψωμί, μετουσιοομένο  σε «Σώμα Χριστού» τρέφει τήν ψυχή μας, τό ίδιο αίμα αρδεύει τις φλέβες μας, τό Αίμα τού «ε σ φ α γ μ έ ν ο υ  Ά ρ ν ί ο υ». Ο άνθρωπος πού στις ήμέρες μας μέσα στούς φίλους, τις φίλες, τους συγγενείς του, νοιώθει τόσο μόνος, στήν εύχαριστιακή σύναξη βρίσκει τή «συντροφιά». 'Όλα αυτά δέν μπορεί νά τά νοιώση στην  προσευχή τού δωματίου του. Ό κουρασμένος καί πληγωμένος  θαλασσοπόρος τής ζωής μόνο κοντά στο Θυσιαστήριο τής αναίμακτης Θυσίας βρίσκει τή σιγουριά καί τή γαλήνη τού σπιπού. «Κ αθάπερ λιμένας εν πελάγει, ούτω τάς ’Εκκλησίας εν ταίς πόλε­ων επηξεν ό Θεός, ίνα από τής ζάλης τών βιοτικών θορύβων ενταύθα καταφεύγοντες, γαλήνης μεγίστης  από λ α ύ ω μ ε ν», γράφει ό ιερός Χρυσόστομος.

     'Αδελφέ μου, ο Θεός δέν προσβάλλεται μέ τήν άρνησή μας .Το να δεχθούμε τήν πρόσκλησί Του. Εξακολουθεί αιώνες και θα έξακολουθή ώς τή συντέλεια των αιώνων νά μάς :«Έρχεσθε, ότι ήδη ετοιμά έστί παντ α». Εκείνο πού χρειάζεται νά μάθωμε είναι πώς  μόνον όταν άπαντήσωμε στήν πρόσκλησί Του θά πάψωμε νά νοιώθουμε μο ναξιά, εγκατάλειψι, διαίρεσι, πείνα καί δίψα. Τότε μόνα, ζώντας τό μυστήριο τής Εκκλησίας στή Θεία Ευχαριστία, θά βρούμε σαν Χριστιανοί τον εαυτό μας καί τή θέσι πού μας ανήκει στο σύγχρονο  κόσμο.

ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΑΡΕΤ