Ο Σταυρός του Χριστού, καθώς γνωρίζετε, είναι όχι μόνον ο <<φύλαξ πάσης της οικουμένης>>, η <<ωραιότης της Εκκλησίας>>, των <<πιστών το στήριγμα>>, των <<ιερέων η ευπρέπεια>>, των <<Αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα>>, αλλά είναι και η μεγάλη κληρονομία και σφραγίς της γνησιότητος της κλήσεως ημών ως Χριστιανών, η ελπίς και το καύχημά μας. <<Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι, ει μη εν τω Σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι΄ ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω>>(Γαλ. 6:14), διακηρύττει ο Απόστολος Παύλος. Ασταύρωτος βίος διά τους Χριστιανούς είναι αδιανόητος! Δεν υφίσταται! Όσοι εκλαμβάνουν την χριστιανικήν ζωήν ως υπόθεσιν συναισθηματικής πληρώσεως, ιερών συγκινήσεων, ενθουσιαστικών εξάρσεως μέσα εις ένα <<βίον ανθόσπαρτον>>, και μεταφυσικής κατόπιν εξασφαλίσεως διά την αιωνιότητα, δι΄ εξόδων αποκλειστικώς του Χριστού και των Μαρτύρων Του, χωρίς οι ίδιοι να καταβάλουν κόπους, θυσίας, κάποιο τίμημα τέλος πάντων, μετέχοντες ενεργώς εις τα Παθήματα και τον Σταυρόν του Σωτήρος και της Εκκλησίας Του, πλανώνται πλάνην οικτράν! Ο Χριστιανισμός δεν είναι μία θρησκεία! Ο Χριστιανισμός είναι η βίωσις του Σταυρού και της Αναστάσεως του Κυρίου! Η Εκκλησία δεν κουράζεται να προσκαλεί : <<Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος>>!

    Εις εκείνο το <<γεύσασθε>> πρέπει πάντοτε να υπονοούμε τον Σταυρόν, με όλας του τας συνιστώσας: την δοκιμασίαν, τον διωγμόν, τον πόνον, την οδύνην, τα δάκρυα, την αγωνίαν, την πικρίαν, την αδικίαν, την χλεύην, την εγκατάλειψιν, το πένθος, την κένωσιν και τον ίδιον τον θάνατον! Αλλά μέσα ακριβώς εις αυτό το πικρότατον <<ποτήριον>>, το οποίον χρειάζεται πολλήν πίστιν, πολλήν υπομονήν, πολλήν ταπείνωσιν, πολλήν αγάπην και πολλήν ελπίδα διά να καταποθή, υπάρχει και η Ζωή, το Φως, η Χαρά, η Ανάστασις, η Αιωνιότης! <<Ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω>>! Όπως της <<Μιας των Σαββάτων>>, Της λαμπροφόρου ημέρας της Αναστάσεως, προηγήθη η Μεγάλη Παρασκευή, και του Κενού Μνημείου ο Γολγοθάς, ακριβώς το αυτό συμβαίνει και με την ζωήν των Χριστιανών! Διά να φθάσωμεν εις την δόξαν της Βασιλείας του Θεού, διά να λάβωμεν την κληρονομίαν του Πατρός και να συμβασιλεύσωμεν με τον και Παθόντα, και Ταφέντα και Αναστάντα Κύριόν μας, οφείλομεν να αποδεχθώμεν πλήρως τον σταυρόν της <<στενής πύλης>> και <<τεθλιμμένης οδού>>! Τον σταυρόν της εκκοπής του ιδίου θελήματος, του περιορισμού των επιθυμιών, της θυσίας του ατομικού συμφέροντος, της συστολής του εγωισμού, της ανοχής των αδυναμιών των συνανθρώπων μας, της υπομονής εις τας ασθενείας και τας δυστυχίας του βίου. Τον σταυρόν της διαρκούς μετανοίας και του κατά Θεόν πένθους διά την έκπτωσιν και την προσωπικήν μας, αλλά και του κόσμου όλου! Εις το Αποστολικόν ανάγνωσμα ηκούσαμεν προ ολίγου τον Μέγαν Παύλον να γράφει προς τους Γαλάτας :<<Χριστώ συνεσταύρωμαι ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός>> (Γαλ. 2:20).

   Αυτή η πλήρης ταύτισης του Παύλου και όλης της ζωής του με εκείνην του Χριστού, η οποία και κατέληξεν εις την ανεπιφύλακτον αποδοχήν του μαρτυρίου του αίματος και του θανάτου εις την Ρώμην χάριν του Χριστού, είναι το υπόδειγμα δι΄ όλους μας. Όλοι οι Άγιοι αυτό έπραξαν! <<Οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις>> (Γαλ. 5:24). Αλλ΄ αυτή ακριβώς η σταύρωσις, η στέρησις, η υπομονή, το κόστος, η θυσία, τους ωδήγησεν εις το φως, την άνεσιν, την δόξαν και την χαράν της αγιότητος!(....)

Οικ.Πατριάρχης Βαρθολομαίος