Ενας Ἀμερικανός πολιτικός, μᾶλλον ὑπουργός τῶν οἰκονομικῶν, πού θαρρῶ λεγόταν Τζών Μέϊσυ, εἶχε πεῖ: «Ἡ πιό οὐσιαστική μεταρρύθμιση, ὅπως ἡ φιλανθρωπία, πρέπει νά ἀρχίζει ἀπό τήν πατρίδα». Ἄν οἱ ἄνθρωποι δέν «φιλοῦν», δηλαδή δέν ἀγαποῦν τήν πατρίδα τους, δέν μποροῦν νά ἀγαπήσουν τίποτε· οὔτε τόν ἑαυτό τους, οὔτε τόν συνάνθρωπό τους.

Γι’ αὐτό τόν παλαιότερο καιρό, ὅταν πρυτάνευαν στόν τόπο αὐτό σωστές παιδαγωγικές ἀντιλήψεις καί ἡ Ἑλλάς εἶχε τόν σεβασμό σ’ Ἀνατολή καί Δύση, τά παιδιά ὄφειλαν νά διδαχθοῦν τήν περίφημη ἐντολή πού ἔδωσε ὁ Σωκράτης λίγο πρό τοῦ θανάτου του πρός τούς μαθητές του: «Πατρός καί μητρός καί προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρίς καί σεμνώτερον καί ἁγιώτερον». Γι’ αὐτό ὁ πλατωνικός διάλογος «Κρίτων» ἐδιδάσκετο συστηματικά στίς πρῶτες γυμνασιακές τάξεις.

Σήμερα –πληροφοροῦμε– δέν διδάσκεται πιά. Κατά τίς μοντέρνες παιδαγωγικές ἀντιλήψεις δέν χρειάζεται νά θεωρεῖς τήν πατρίδα οὔτε τόν νόμο ὡς κάτι τό ἱερό. Διότι ὑπεράνω αὐτῶν βρίσκεται ἡ Αὐτοῦ Ἐξοχότης, ὁ δικός σου ἤ ὁ δικός μου ἑαυτός. Ἕνας ἄκρατος ἀτομισμός διαχέεται σέ ὅλο τό ἐκπαιδευτικό σύστημα. Δηλαδή ὁ «ἑαυτουλισμός» πού ἰσοδυναμεῖ μέ ἐξευτελισμό, διότι χωρίς σύνολο, τό ἄτομο δέν εἶναι τίποτε. Εἶναι res sine honore. Ἄτιμο πλάσμα. Καί “ἄτιμον” ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι τόν μή ἔχοντα δικαίωμα νά μετέχει τοῦ πολιτικοῦ συνόλου, δηλαδή αὐτόν πού λόγω ἀναξιότητας ἔχει στερηθεῖ τά πολιτικά του δικαιώματα.

Κάποτε δέν ἔβγαινε ἀπό τό σχολεῖο μαθητής πού νά μήν ἤξερε τόν στίχο τοῦ Παλαμᾶ: «Δέν ζῆ χωρίς πατρίδα ἡ ἀνθρώπινη ψυχή». Τώρα ἐξοβελίστηκε κι αὐτός –καθότι ἐθνικιστικός– κι ἔγινε ἡ ἔρμη πατρίδα μας «πούλβερη καί κουρνιαχτός». Κάποιοι τρυφεροί βλαστοί πού ἀντιποιοῦνται ἰδιότητα ἐπαναστάτη, ἴσως γιά νά ξεπεράσουν τήν πλήξη πού τούς προσφέρει ἡ καλοπέραση, ἔχουν γεμίσει ὅλους τούς τοίχους τῶν πόλεων –καί πρωτίστως τῆς πρωτεύουσας καί τῆς συμπρωτεύουσας– μέ ἀντιπατριωτικά, συνήθως αἰσχρολογικά, συνθήματα. Τούς ἔπιασε ἐσχάτως ὁ καημός ὑπέρ τῶν λαθρομεταναστῶν, πού σέ τελευταία ἀνάλυση ἐξ αἰτίας ἑνός ἐνδεοῦς καί περιδεοῦς κράτους ἀπέκτησαν militari manu περισσότερα δικαιώματα ἀπό τούς ἰθαγενεῖς, πού ἔχουν δουλέψει μιά ζωή βαρυμόχθως γιά νά σταθεῖ καί νά στηθεῖ αὐτός ὁ τόπος πού ὑβρίζεται κυρίως ἀπό τό στοιχεῖο ἐκεῖνο πού καλά σιτίζεται, καλά ψωμίζεται στά κάθε λογῆς πρυτανεῖα.

Τό θλιβερό τῶν ἡμερῶν εἶναι ὅτι ὁ Ἕλληνας ἔχει παραιτηθεῖ ἀπό τόν ἑαυτό του, διότι ἁπλούστατα ὕψωσε τόν ἑαυτό του πάνω ἀπό τήν ἰδιότητα τοῦ Ἕλληνα. Ἡ λέξη Ἕλλην, ὀρθῶς νοουμένη, δέν σήμαινε δικαίωμα στήν “ξάπλα”, σήμαινε εὐθύνη. Τό νά εἶσαι Ἕλληνας –κι ὄχι κακορίζικος ρωμηός– δέν ἦταν ἀναπαυτήριο· ἦταν ἐφαλτήριο γιά ὑψηλότερες ἐκτινάξεις καί ὄχι γιά βούλιαγμα στή λάσπη. Κάποτε ὅπως ἔλεγε τό ἆσμα, εἴχαμε περηφάνεια. Ποῦ εἶναι τώρα; Κάποτε ἤμαστε στό σῶμα φτωχοί ἀλλ’ εἴχαμε πλούσια ψυχή. Πετάξαμε τή φτώχεια ἀπό τό κορμί καί τήν βάλαμε μές στήν ψυχή. Μετρᾶμε τήν τιμή μας μέ τήν τιμή τοῦ αὐτοκινήτου μας.

Δεχθήκαμε τούς ξένους –ἄσχετα ἀπό θρησκεία, γλῶσσα καί καταγωγή– μέ ἀγάπη πολλή. Ἀσφαλῶς καί ὑπῆρξε ἐκμετάλλευση στυγνή. Ἀλλ’ αὐτό δέν ἀφορᾶ στό σύνολο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ πού ἔντυσε καί τάϊσε τόσους πολλούς. Δέν θά ρίξω εὐθῦνες στούς ξένους γιατί οἱ νεολαῖοι μας ἔγιναν ἀνεπρόκοποι. Ἀλλά δέν τούς ἀναγνωρίζω κανένα δικαίωμα νά κόπτονται γιά τά δικαιώματα τῶν ξένων, χωρίς οἱ ἴδιοι νά ἔχουν δουλέψει ποτέ. Δέν μπορεῖ μιά δράκα ἀνωνύμων νά διαλύει τό κράτος, τήν ἐθνική συνοχή καί νά καλλιεργεῖ τό ἔδαφος γιά νέα ἀλληλοσφαγή.

Θρηνοῦν καί ὀδύρονται οἱ ἐπαγγελματίες τοῦ πολιτικοῦ μοιρολογιοῦ γιά τή βία τῆς ἀστυνομίας ἀλλά ποτέ κατά τῆς βίας ἐναντίον τῆς ἀστυνομίας. Περίπου 100 ἀστυνομικοί κατά τά τελευταῖα χρόνια ἔχουν πέσει νεκροί. Δέν εἴδαμε ποτέ νά γράφεται στούς τοίχους ὅτι «ὁ τάδε ἀστυνομικός ζῆ». Λές καί αὐτοί δέν εἶχαν ψυχή, δέν εἶχαν οἰκογένεια, δέν εἶχαν λαχτάρα ζωῆς.

Μετά τόν θάνατο τῶν τελευταίων ἀστυνομικῶν φοβᾶμαι πώς ἔρχεται μεγάλο κακό. Πρό ἐτῶν σέ ξένη χώρα μακρινή εἶχα συνομιλία ἐκτενῆ μέ ἕναν ἰδιότυπο ἀστυνομικό πού ἀνῆκε σέ ἄτυπη ὁμάδα ἐκτελεστῶν. Μοῦ εἶπε μέ εἰλικρίνεια ὅτι ἐκτελοῦμε μυστικά αὐτούς πού, ἐνῶ συλλαμβάνονται γιά ἐγκλήματα φρικτά, τήν ἑπόμενη ἀφήνονται ἐλεύθεροι λόγω μή ἐπαρκῶν στοιχείων. «Σέ λίγο, μοῦ εἶπε, καί ἡ δική σας ἀστυνομία –λόγω τῆς πολιτικῆς σας ἀναπηρίας– θά κάνη τό ἴδιο».

Μή γένοιτο! Ἄς πρυτανεύσει, ἐπί τέλους, ἀγάπη καί πόνος γιά τήν πατρίδα. Οἱ νέοι, κι ἄν δέν λυποῦνται τόν ἑαυτό τους, ἄς λυπηθοῦν τουλάχιστον τούτη τή γῆ πού ἔγινε ἄρτος ζωῆς γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.

Ἄν διαλύσουμε τήν Ἑλλάδα, ποῦ θά βροῦν νά κουρνιάσουν οἱ Ἕλληνες πού σάν πουλιά μέ σπασμένα φτερά (βλ. Αἴγυπτο καί Λιβύη) καταφθάνουν ἀπό κάθε μεριά τῆς γῆς; Οἱ νέοι μας ἄς μήν ἐρεθίζουν τήν «αἱματόαισσαν ἔριν», διότι αὐτή διεγείρει τόν «ὀκρυόεντα ἐπιδήμιον πόλεμον». Καί κάθε ἐμφύλιος γίνεται δήμιος κυρίως γιά τούς νέους. Κι εἶναι καιρός κάποιοι γονεῖς νά “μάσουν” τά μυαλά τους καί νά μαζέψουν τά παιδιά τους. Ἡ κατοχή καί ἡ χρήση φονικῶν ὀργάνων δέν εἶναι παιχνίδι. Μιά σφαῖρα μπορεῖ νά ἔχει ἀποστολέα. Ἀλλά κανείς δέν ξέρει ποιός θά εἶναι ὁ παραλήπτης. Πάντως, ἡ Ἑλλάς σίγουρα...

 www.sarantoskargakos.gr

 Σαράντος Καργάκος