Ό Θε­άνθρωπος Ίησους άφού έβαπτίσθη από τόν Ιωάν­νη στον Ιορδάνη ποταμό καί έφανερώθηκε ή άγία Τριά­δα, ύστερα άφησε τόν Ιορδάνη καί πήγε στήν έρημο, πού ήταν έκεί κοντά, καί ένήστευσε σαράντα ήμέρες καί σαράντα νύκτες. Καί υστέρα έπειράσθη άπό τόν διάβολο, τόν όποιον καί ένίκησε. Καί ήλθαν οί άγγελοι καί Τόν διάκονούσαν. Καί άρχισε δειλά-δειλά τή δημο­σία Του δράση, τό έργο Του τό κοσμοσωτήριο.

Καί όταν ακούσε ότι ό Ιωάννης έφυλακίσθη άπ’ τόν 'Ηρώδη Άντίπα, τότε άφησε τήν Ίουδαία καί ήλθε στή Γαλιλαία. Καί στή συνέχεια άφησε καί τήν πατρίδα Του τή Ναζαρέτ καί ήλθε στήν Καπερναούμ, πού ήταν κοντά στή θάλασσα τής Γαλιλαίας, στά όρια των φυ­λών Ζαβουλών καί Νεφθαλείμ. Καί εκαμε τήν Καπερ­ναούμ δεύτερη πατρίδα Του. Όλοι έχουμε ανάγκη άπό μιά πατρίδα, άκόμα κι ό Θεάνθρωπος· άς τήν άγαποΰμε κι άς τή φροντίζουμε.

Καί καθώς ήλθε στήν Καπερναούμ καί στή Γαλι­λαία ό Ίησους Χριστός, γράφει ό Ευαγγελιστής Ματ­θαίος ότι: «.. .τότε πραγματοποιήθηκε καί έπαληθεύθηκε ή προφητεία του Ήσαΐου, που αιώνες πριν είχε πει, ότι ''ή γη του Ζαβουλών καί ή γη του Νεφθαλείμ, οι χώρες δηλαδή αυτές πού είναι κοντά στή θάλασσα της Γαλιλαίας, καί εκτείνονται καί πέρα άπό τόν ’Ιορδάνη μέχρι τήν Περαία, δηλαδή ή Γαλιλαία των εθνών, είδαν φώς μέγα, τό φως του Χρίστου, ενώ έκάθηντο καί ήσαν αιχμάλωτες στό σκοτάδι τής είλωλολατρίας, τής ασέβειας καί τής πλάνης». Είδαν τό «μέγα φώς», τόν Χρι­στό, κι ό λαός ό όποιος εύρίσκετο «εν χώρα καί σκια θα­νάτου», δηλαδή στή χώρα τής αμαρτίας καί του πνευ­ματικού θανάτου, είδε καί ενοιώσε τό «μέγα φώς», τό φώς του Κυρίου.

Κυριακή μετά τά Φώτα, δηλαδή, σήμερα, καί γι’ αυ­τό άναφέρεται σ’ αυτά τά ωραία τό ιερό καί άγιο Ευαγ­γέλιο. Ό Χριστός έλαμψε ώς «φώς μέγα», καί στή Γα­λιλαία, άλλά καί στήν Οικουμένη ολόκληρη. Καί άρχι­σε ό Ιησούς Χριστός τό κήρυγμά Του το μέγα, λέγον­τας ακριβώς τά ίδια τά λόγια του Ίωάννου του Βαπτιστού: «Μετανοείτε, ήγγικε γάρ ή βασιλεία τών ουρα­νών», γιά νά βεβαιώσει μέ αυτό ότι ό Ιωάννης ήτο ό Πρόδρομός Του, ή αρχή του Ευαγγελίου Του, δπως εί­παμε καί τήν περασμένη Κυριακή.

Καί αρχίζει ό Κύριος απ’ τή μετάνοια. Μετάνοια είναι ή αλλαγή του άνθρώπου, ή αλλαγή τής νοοτρο­πίας, ή αλλαγή τής ζωής, ή στροφή καί μεταστροφή στόν βίο. Καί μετάνοια είναι τό ξύπνημα τής άγάπης μέσα στήν ψυχή μας, καί τό δόσιμο του  οχι αλλού, ούτε στά είδωλα, ούτε στό σκοτάδι, ούτε στόν κάκιστο έαυτό μας, άλλά στόν Ίησου Χριστό, στήν πρώτη καί στήν υστερνή μας άγάπη, σέ Κείνον πού «εις τέλος μάς ήγά πησεν», καί είναι τό Άλφα καί τό Ωμέγα, ή άρχή καί τό τέλος τής ζωής μας.

Καί τούς ελεγε άκόμα δτι «εφθασε ή βασιλεία τοΰ Θεού». Καί ή Βασιλεία του Θεού δέν ήταν υλική, δπως τήν έφαντάζοντο καί τήν επερίμεναν οί Ιουδαίοι, άλλά πνευματική. Η Βασιλεία του Θεου είναι ό ίδιος ό Χρι­στός μας, γι’ αυτό άς Τόν αγαπήσουμε, άς μείνουμε κοντά Του., άς ζητούμε πάντοτε τό φώς Του τό σωτή­ριον, καί ας Τόν νοιώθουμε δικό μας, καί ας ξέρουμε ενα πραγμα: ότι έδώ είμαστε περαστικοί καί πηγαίνουμε γιά τή Βασιλεία Του, καί γιά τόν Παράδεισό Του.

Αρχιμ.Ανανίας Κουστένης

11 Ίανουαρίου, 2004