Περί τό μέσον ἑκάστης Θείας Λειτουργίας ἀκοῦμε τήν θαυμάσια προτροπή τοῦ λειτουργοῦ, «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους». Ἡ Λειτουργική αὐτή φράση προέρχεται ἀπό τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 15, 17).Καί, βεβαίως, ἡ φράση αὐτή δέν εἶναι ἕνα ρητορικό σχῆμα, ἀλλά μία Θεία ἐντολή, ἡ ὁποία πρέπει νά καθίσταται χειροπιαστή πραγματικότης στήν ἀνθρώπινη κοινωνία.

Ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι ἕνα ἰδεολόγημα καί μία θεωρία. Εἶναι βίωμα, τρόπος ζωῆς, καί εἰδικότερα πράξη ἀγάπης καί φιλανθρωπίας. Ἡ ἐφαρμογή τῆς Χριστιανικῆς αὐτῆς προτροπῆς θά πρέπει νά βρίσκει ἔδαφος ὄχι μόνον στό στενό οἰκογενειακό περιβάλλον, ἀλλά καί στίς γειτονικές καί στίς εὐρύτερα κοινωνικές σχέσεις. Εἰδικότερα, ἀξίζει νά ἐπικρατεῖ στόν ἐργασιακό χῶρο, στίς ἐκπαιδευτικές κοινότητες, στίς ἰατρικές μονάδες, στούς χώρους τῆς ἀπονομῆς δικαιοσύνης, στά δημοσιογραφικά γραφεῖα, στίς ἐν γένει κρατικές ὑπηρεσίες.

Τό «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους» ἐπ’ οὐδενί καταστρατηγεῖ τήν ἄλλη ἀρχή, ἐκείνην τῆς δικαιοσύνης, ἀλλ’ ἀκριβῶς τήν ἐνισχύει, καί δημιουργεῖ τό δίπτυχο αὐτό τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης, μία κοινωνία ἀλληλοσεβασμοῦ, σωφροσύνης, καταλλαγῆς καί τελικά ἀληθοῦς ἀνθρωπισμοῦ. Ἡ ἱστορία τῶν ἀνθρώπων καί τῶν λαῶν δέν ἐξαντλεῖται μέ τίς διαμάχες, τίς μηνυτήριες ἀναφορές, τίς ἔριδες, τά μίση, τήν βία καί τούς πολέμους. Ἡ ἀληθής ἱστορία γράφεται μέ τήν ἀγάπη, καί ὁ σπουδαιότερος πολιτισμός ἑνός λαοῦ εἶναι ὁ πολιτισμός τῶν ἔργων τῆς ἀγάπης. Αὐτός μένει καί στεφανοῦται. Ἀντιθέτως, ἄν δέν υἱοθετήσουμε τό «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους», ἰδιαίτερα τώρα στήν πατρίδα μας, μέ ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν, ἡ Παύλεια ρήση «εἰ δέ ἀλλήλους δάκνετε καί κατεσθίετε, βλέπετε μή ὑπό ἀλλήλων ἀναλωθῆτε» (Γαλ.5,15), θά εἶναι ἐπί θύραις.

Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Παπαθανασίου

Δρ. Νομικῆς καί Θεολογίας, Ἱεροκήρυξ

Καθεδρικοῦ Ναοῦ Ἀθηνῶν