Παιδιά τής πόλης,παιδιά του κόσμου, παι­διά πού μοιάζετε με τις μανάδες και μέ τους πατεράδες σας, παιδιά πού μοιάζετε όμως καί μέ τό μικρό Χριστό...

...Τό μικρό Χριστό, πού τον προανήγγει­λαν οί Προφήτες, τον έλαχτάρησεν ή ανθρω­πότητα, τον δοξολόγησαν οί άγγελοι, τον θαύμασαν οί ποιμένες, τον επροσκύνησαν οί Μάγοι...

...Τό μικρό Χριστό, πού τον πάγωσε ή χιο­νισμένη νύκτα, τον ταλαιπώρησεν ή φτώχεια, τον κατεδίωξεν ό Ηρώδης, τον έβασάνισεν ή ξε νιτιά και ό φόβος...

...Παιδιά τής σημερινής κοινωνίας μας, παιδιά των άδειων σπιτιών, παιδιά των ραγι­σμένων οικογενειών,παιδιά,που μεγαλώνετε ανάμεσα σε ένοχα μάτια, παιδιά θεατές της παγκόσμιας αισχρότητας, της παγκόσμιας αθλιότητας, της παγκόσμιας αγριότητας, παιδιά πού μοιάζετε μέ τους γονείς σας, αλλά μοιάζετε τόσο πολύ και μέ τό μικρό Χριστό...

.. .Τό μικρό Χριστό, πού όταν μεγάλος κρε­μόταν στο Σταυρό,ή μητέρα του κοίταζε ανή­μπορη νά τον βοηθήσει^- πού οί φίλοι του τον πρόδωσαν, τον αρνήθηκαν, τον άφησαν στην επιθανάτια αγωνία του κι έφυγαν...

Παιδιά τής εποχής μας, πόσο μά πόσο μοι­άζετε μέ τό μικρό Χριστό και πόσο σας στο­λίζει αυτή σας ή ομοιότητα! Κι έτσι όπως του μοιάζετε, σάς αξίζει, θαρρώ, νά σάς μιλήσω γι' αύτόν.

Λοιπόν, ακούστε με. Ένα βρέφος αδύνατο γεννήθηκε στη Βηθλεέμ μέσα σέ απερίγραπτη φτώχεια, ένα βρέφος που ειχε πατέρα τό Θεό καί μητέρα μιά κόρη παρθένο,τη Μαρία.

Και πότε γεννήθηκε;... Γεννήθηκε κι ό κό­σμος κατάλαβε πώς αυτό τό βρέφος είναι ό Υιός τοϋ Θεοϋ και σταμάτησε να μετράει τό χρόνο, άρχισε τότε ένα καινούργιο μέτρημα.

Και τί άλλαξε στη ζωή τοϋ κόσμου τόσο πολύ; 'Ώς τότε ή φτώχεια ήταν κατάρα. Τώ­ρα είναι αρετή απαραίτητη, δόξα και τιμή γι’ αυτόν, που μοιάζει μέ τό φτωχό βρέφος τής Βηθλεέμ. 'Ώς τότε ή αμαρτία ήταν αναπόφευ­κτη και ή τιμωρία σ’ όλους άμετάκλητη. Τώ­ρα ή αμαρτία εξευτελίστηκε και ή συγγνώμη έκάλυψε κι έκρυψε κάθε ένοχή.

Μέ τή γέννηση τοϋ Θείου βρέφους όλα ξα- ναγεννιοϋνται μέσ’ απ’ τήν καινούργια κτίση, που είναι τό νερό τοϋ βαπτίσματος. Και τό νερό τοϋ αγιασμού καθαρίζει κι αγιάζει όλη τή φύση.

"Οσοι γεννιούνται απ’ τή μάνα τους, γέρ­νουν κάποτε στή γη και γίνονται χώμα. Όσοι όμως γεννιούνται από τήν Εκκλησία μέ τό βάπτισμα,γέρνουν κάποτε στήν αγκαλιά τής Εκκλησίας, πού είναι ή νύμφη τοϋ Χριστού αθάνατη και αγέραστη καί τό νανούρισμά της κρατάει αιώνια. Μέ τό θείο βρέφος δηλαδή καταργήθηκε ό θάνατος κα'ι ή σάρκα μας πε­ριμένει Ανάσταση. Τό ίδιο και ό κάθε πόνος περιμένει χαρά, ή κάθε άδικία δικαιοσύνη, ή κάθε λύπη παρηγοριά.

Και ποιοι μπορούν να τα πιστέψουν όλ’ αύτά; Μπορούν τα παιδιά, όταν μένουν παι­διά. Μπορούν οί φτωχοί, όταν ευχαριστούν για τη φτώχεια τους, μπορούν οί ταπεινοί, όταν διψούν ακόμα για ταπείνωση, μπορούν οί μετανοημένοι, που κλαΐνε για τις αμαρτίες τους, μπορούν οί τολμηροί πού κοινωνούν Σώμα καί Αιμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών καί εις ζωήν αιώνιον.

Γι’ αύτό δοξολόγησαν οί άγιοι ’Άγγελοι: "Δόξα έν ύψίστοις Θεώ καί έπί γης ειρήνη, έν άνθρώποις εύδοκία". Γι’ αύτό έθαύμασαν οί ταπεινοί ποιμένες. Γι’ αύτό επροσκύνησαν οί τολμηροί Μάγοι έξ Ανατολών, πού είδαν το αστέρι του στον ουρανό καί ξεκίνησαν νά τόν εύρουν. Γι’ αύτό έχάρηκε ή ταπεινή Μαρία.Γι αυτό άπόρησεν ό δίκαιος Ιωσήφ.

Γι’ αυτό κι έσείς, παιδιά μου, αν πετάξετε από πάνω σας δ ,τι σάς κάνει να μην είστε παι­διά, αν πάψετε να ονειρεύεστε πλούτη και δόξες, άν πείτε στο γέροντα δλες τις αμαρτίες σας, άν έχετε πάντα στα μάτια σας την Παρ­θένο Μαρία, τότε θά πιστέψετε στο υπέροχο αυτό μυστικό, δτι γεννήθηκεν ό Θεός πάνω στη γη καί κάθε δάκρυ και κάθε πόνος χρυσά θά πληρωθούνε μέ τή χαρά τοϋ Παραδείσου.

Kωνσταντίνου Γανωτή-''Χάνω το παιδί μου''