Θεέ, Εσύ που στόλισες τη γη με άπειρα λουλούδια.

Εσύ που ‘σαι στον Ουρανό με μύρια Αγγελούδια,

που ψάλλουνε αδιάκοπα ομόφων’ «Αλληλούια».

Εσύ, που έπλασες κι’ εμέ με χώμα και νεράκι,

που στέλνεις με τα σύννεφα από το θείο μπαλκονάκι

και μούδωσες καρδιά και νου όπως και το δικό Σου,

δωσ’ μου τη δυνατότητα να ‘ρθώ να συναντήσω

την αγκαλιά Σου τη θερμή, να ζήσω στην Αυλή Σου,

που ούτε αυλοκόλακες και κάλπικοι μεσίτες

Σου ξεγυρίζουν τα μυαλά για να με τιμωρήσεις

κι’ αιώνια στην κόλαση εμένανε να κλείσεις.

Εγώ την κόλαση εδώ, στη γη την πικραμένη     

που μόλυναν «ατσίδες», ναι, και τρισκαταραμένοι,

την έζησα, τη γεύτηκα μέχρι και το μεδούλι,

που αριστοτέχνησαν «σοφά» του Βεελζεβούλ οι δούλοι.

Μη με κολάσεις, Κύριε, άλλο πια δεν αντέχω·

τους λόγους Σου προσπάθησα στο «είναι» μου να έχω.

Ίσως δεν εκατάφερα «συνέπεια στον Νόμο»

στον δρόμο τον ανηφορικό· όμως ενωτιζόμουνα με δέος και με τρόμο.

Δεν θέλω εγώ Παράδεισο, στεφάνια δε γηρεύω

σάρωμα δώσε μου τρανό τον δρόμο να παστρεύω,

που οδηγεί σε Σένανε κείνους τους οδοιπόρους,

γι’ αυτούς που προετοίμασες

Παραδεισένιους χώρους.

  28 Φεβρουαρίου 2012

                                                                                                        Ώρα 05:45’

                                                                                                         Ιερεύς τις                                                                    

                                                                                                        Καθαρά Τρίτη