Κάποιοι μετέφρασαν τήν Καινή Διαθήκη σέ τελείως σύγχρονη γλώσσα. Χρησιμοποίησαν μάλιστα καί μονο­τονικό. Έκεί μέσα μεταφράζουν τό «Λάβετε, φάγετε» = «Πάρτε και φάτε». Συγχωρήσατέ με, αλλά ετσι έκχυδαίζονται τελείως καί χάνουν τήν ίερότητά τους τά λόγια τού Κυρίου. Λές καί δίνουμε νά φάνε μπριζόλες ή τυρόπιττες! Αύτά τά λόγια θά μείνουν όπως τά έγραψαν οί Εύαγγελισταί. «Λάβετε φάγετε. Πίετε εξ αντοϋ πάντες». Αύτά δέν μεταβάλλονται.

     Δέν θά μεταφράσουμε τά λόγια τής λατρείας σ’ αυτό τό γλωσσικό εξάμβλωμα, τό όποιο άκοΰμε από τά μέσα τής λεγομένης μαζικής ένημερώσεως. Θά καταντήσουν νά μήν έχουν «είδος ουδέ κάλλος». Τά κείμενα αύτά είναι κλασσικά καί δέν μπορούν νά αποδοθούν, δέν μπο­ρούν νά μεταφρασθούν. Καί οί εργασίες οί μεταφραστι­κές πού γίνονται, υστερούν άπείρως από τό κάλλος τού πρωτοτύπου. ’Αλλά προκειμένου νά μή τό καταλαβαίνη κανείς, τί νά κάνουμε; Δεν θά έχη τό προνόμιο κάποιος νά τό χαρή στό πρωτότυπο, έφ’ όσον δεν ξέρει τά άρχαία ελληνικά^- τουλάχιστον άς τό κατανοήση. Άς πάρη μία ιδέα μέ την βοήθεια της μεταφράσεως. ’Αλλά τά κείμενα, αυτά καθ’ έαυτά, άς μείνουν, διότι, επαναλαμβάνω, είναι κλασσικά. Δέν μπορούμε νά εισαγάγουμε στην λατρεία τήν γλώσσα τήν οποία ομιλούμε.

Mακαριστός π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος