Η Κοίμηση της Θεοτόκου χαρακτηρίζεται από το Λαό μας και ως «Πάσχα του Καλοκαιριού». Είναι ένας πολύ εύστοχος χαρακτηρισμός, βαθύτατα θεολογικός, καθώς μας υπενθυμίζει το ρόλο και τη συνεισφορά της Μεγαλόχαρης στο απ΄αιώνων απόκρυφο και τοις αγγέλοις άγνωστο μυστήριο της σωτηρίας μας.

Καθώς εισερχόμαστε στη νηστεία του Δεκαπενταυγού-στου, με τις βαθειά ανθρώπινες Ακολουθίες των Παρακλήσεων προς την πονεμένη μάνα του Θεού και των ανθρώπων, η Εκκλησία μας μνείαν ποιείται και της Προόδου του Τιμίου ΣταυρούΠρόκειται για μια Ακολουθία, που μας έρχεται από τα χρόνια του «ένδοξού μας Βυζαντινισμού», όπως θ αέλεγε και ο Καβάφης.

Την πρώτη του μηνός Αυγούστου υπήρχε η συνήθεια στην Κωνσταντινούπολη να βγάζουν τον Τίμιο Σταυρό από το παλάτι και να τον φέρνουν στην Αγία Σοφία με συνοδεία πλήθους ιερέων και διακόνων, που καθ’οδόν τον θυμίαζαν.Έκαναν πρώτα μια στάση στο μικρό βαπτιστήριο, όπου τελούνταν η Ακολουθία του αγιασμού των υδάτων, και κατόπιν ο Σταυρός κατετίθετο στο ιερό βήμα της Αγίας Σοφίας.

Από την Μεγάλη Εκκλησία γινόταν τις επόμενες ημέρες η περιφορά του ανά την Πόλη, από συνοικία σε συνοικία, μέχρι την παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου για να εξαγνισθεί ο αέρας και να προστατευθεί η Βασιλεύουσα από επιδημίες που μεταδίδονταν πιό εύκολα τις ημέρες εκείνες, λόγω της ζέστης.Αφού χάριζε έτσι υγεία και παραμυθία σε όσους τον τιμούσαν με πίστη, ο Τίμιος Σταυρός επέστρεφε πάλι στο παλάτι.

Σήμερα, βέβαια, η εορτή αυτή έχει αποκτήσει βαθύτερο περιεχόμενο, καθώς Μεγαλόχαρη και Σταυρός είναι οι σταθμοί της σωτηρίας μας, που σηματοδοτούν την υπερφυά Ενανθρώπηση του Θεού και την Απολύτρωση του ανθρώπου!

Πηγή:Romfea.gr