Ένας Γέροντας Ασκητής που δεν κατέβαινε ποτέ στον κόσμο, είχε διακονητή έναν καλό χριστιανό. Αυτός πουλούσε τα πανέρια του Γέροντος και του έφερνε το ψωμί του. Στην πόλη που κατοικούσε ο διακονητής έμενε και κάποιος πολύ πλούσιος, που ήταν όμως κακότροπος και ασεβής άνθρωπος. Ξαφνικά μια μέρα πέθανε ο πλούσιος. Οι συγγενείς του για επίδειξη του έκαναν μεγαλοπρεπέστατη κηδεία.

    Όλη η πόλις και πρώτος ο Επίσκοπος με ολόκληρο τον κλήρο, συνόδευσαν τον νεκρό στο κοιμητήριο. Τον έθαψαν σε καλλιμάρμαρο μνημείο, για το οποίο σπαταλήθηκε ασυλλόγιστα πολύ χρήμα. Ύστερα από την κηδεία του πλουσίου, ξεκίνησε ο καλός χριστιανός να πάει στον Ασκητή στην έρημο. Λίγο πιο έξω από την σπηλιά του όμως βρήκε τον ασκητή νεκρό, φαγωμένο από κάποιο άγριο θηρίο. Ο Χριστιανός ταράχτηκε. «Θεέ μου», συλλογίστηκε, «τι μυστηριώδη γεγονότα συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο;. Ο ασεβής πλούσιος πέθανε ανώδυνα, ειρηνικά και κηδεύτηκε με τιμές και δόξες, ενώ ο άγιος τούτος άνθρωπος που σου ήταν αφοσιωμένος, βρήκε τον πιο τραγικό θάνατο που μπορεί να φανταστεί κανείς.

    Γιατί να γίνονται αυτά Θεέ μου;». Ενώ συλλογιζόταν έτσι, άκουσε φωνή να του λέει: «Η δικαιοσύνη του Θεού είναι ακατανόητη από τον περιορισμένο ανθρώπινο νου. Εκείνος ο ασεβής είχε και κάποια καλά έργα πράξει στο διάστημα της ζωής του. Έλαβε την αμοιβή τους στον επίγειο κόσμο. Στον άλλο, μόνο τιμωρία τον περιμένει. Ο Ασκητής, σαν άνθρωπος είχε μικρές ατέλειες. Τις πλήρωσε εδώ, για να παρουσιαστεί τέλειος εμπρός στον Δημιουργό Του. 

                                     ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Πηγή :Ι.Ν Αγ.Βαρβάρας Πατρών.