Μπήκαμε στην Αγια – Σοφιά,

το Μέγα Μοναστήρι.

Μπήκαμε, προσκυνήσαμε,

ανάψαμε καντήλι.

Όχι το λαδοκάντηλο

μα της καρδιάς φυτίλι.

Φυτίλι εκείνο, που μικρών

τραγούδησαν τα χείλη.

Επόθησ’ η καρδούλα μας

σαν όνειρο, αδελφοί μου,

που άνεμος, βρόντοι και σεισμοί

δεν γκρέμισαν στη δίνη

όλων των περιστάσεων

και στη θανή εκείνη

που ορφάνεψαν μωρά παιδιά˙

εχήρεψαν μαννάδες˙

γιαγιές μαννάδες έγιναν

παππούδες πατεράδες ……

Η Αγιά Σοφιά θεμέλια

στέρεα στην καρδιά μας

πάθος που δεν ξερίζωσαν

πείνες, στερήσεις, πάγοι,

που δεν τους έλιωσε ποτέ

καυτό κανένα δάκρυ.

Σ’ εκείνη που εβλέπαμε

«αγνάντια τα ευζωνάκια»

αυτή που τραγουδούσαμε

από μωρά παιδάκια

αυτή που τραγουδούσαμε

στα αναμμένα τζάκια

με επωδό τους στεναγμούς

γιαγιάς και του παππού μας.

Μέσα εκεί βρεθήκαμε

με την καρδιά σφιγμένη.

Η φλόγα της Αγια-Σοφιάς

ποτέ – ποτέ σβησμένη.

Ανθέμιος και Ισίδωρος

υπόκωφα βογγούσαν,

που Επίσκοποι και Ιερείς

πλέον δεν λειτουργούσαν.

Τη μαύρη νύχτα τότενες,

είκοσι εννιά Μαΐου,

εκείνη όλοι έφερναν

στον ταραγμένο νου τους

και σαν βεργούλες λύγιζαν

όλων τα γόνατά τους.

Εκείνη, που ετρέχανε

«αλόμενα» τα άτια

αυτό το βράδυ το φρικτό

με τον Παλαιολόγο ……   

Θεέ μου ! πώς εγύρισε

του κάθε ενός ο νους του,

ως η «ημέρα η εχθές» (Ψαλμ.)

πεντέμισυ αιώνες ;  

και έβλεπε τον Κωσταντή

καβάλα στ’ άλογο του ;

κι’ ακούει ο προσκυνητής

τη βροντερή φωνή του :

«Πού είναι ένας Χριστιανός

να πάρει το κεφάλι

και με το αίμα μου ευθύς

συμβόλαιο να γράψει :

“πάλι με χρόνια με καιρούς”

παπάς σταυρό να κάνει

και κείνο το χερουβικό

πάλι να συνεχίσει» ; ……..

Θεέ μου ! Εδώ που εγώ πατώ

«εβγαίνανε τα Άγια»

και την ημέρα των Βαγιών

εσκόρπιζαν τα βάγια ! ;

Θεέ μου, σε παρακαλώ,

όταν ξαναγυρίσω

κάτω από τούτον τον κουμπέ

κι’ εγώ να λειτουργήσω

κι’ ευθύς Πανάγιε, Σοφέ,

Αρχιερεύ Μεγάλε,

πάρε κι’ εμέ απέναντι

στο Θυσιαστήριό Σου,

αυτό το Επουράνιο,

Νοερό Θυσιαστήρι

στα χωματένια χέρια μου

κρατώντας θυμιατήρι.

Παπα – Θανάσης Αθανασίου